Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.
Μια 94χρονη (πάνω κάτω) γιαγιά από την Ικαρία, μια αγράμματη γυναίκα είχε βρει το νόημα της ζωής! Ημερομηνία γέννησης; Την ρώτησε ο δημοσιογράφος. Δεν ήξερε. Τότε δεν κατέγραφαν τις γεννήσεις των κορίτσιων. Σιγά , ένας αριθμός. Γράμματα δεν έμαθε γιατί τα κορίτσια τότε δεν τα χρειάζονταν. Έμαθε αργότερα μόνη της, από τα παιδιά τα εγγόνια και τα δισέγγονα της. Και καμιά κακία κανένα παράπονο για τις αδικίες που βίωσε επειδή γεννήθηκε θηλυκό. Έζησε απλά, όμορφα, όλες τις γενιές που προσπέρασε και την προσπέρασαν. Δεν έκρινε πότε κανέναν, ούτε για το ντύσιμο του ούτε για την όψη του και αυτό το ονόμαζε ελευθερία. “Θες να φορείς παντελόνι, δεν θες να φορείς δεν με νοιάζει” Δίνεις και παίρνεις ό,τι χρειάζεσαι για να ζήσεις.
Την παρακολουθούσα ενώ μιλούσε και το μυαλό μου έμπαινε σε κίνηση, σε αναλογισμό, άκουγα μεταλλικούς ήχους μέσα στο κεφάλι μου, σαν να ξεκλείδωναν αρχαίες σκουριασμένες κλειδαριές. Μιλούσε για την συναναστροφή με τους ανθρώπους όλων των ηλικιών, βασική αρχή, για το περπάτημα, μυστικό μακροζωίας, για το χαμόγελο και την αγκαλιά, φάρμακο, για τον ύπνο και την ξεκούραση, απαραίτητα, για τα παιδιά και τα λουλούδια, ευτυχία κι αν δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω, έλεγε, τότε τα μεγάλα σπίτια είναι κούφια και τα χρήματα αχρείαστα … “τί να τα κάνεις όταν είσαι μόνος;” Εννοώντας και στην ψυχή.
Κι αν το νόημα της ζωής είναι ένας ολάνθιστος κήπος και μια αγκαλιά; Κι αν αυτός είναι ο αληθινός παράδεισος; Κι αν η καρδιά αντέχει μόνο όταν την καλοπιάνουμε; Δεν χρειάζεται να ψάχνεις το πώς και το γιατί, απλά αποδέξου το. Είπε κι άλλα που δεν συγκράτησα καθώς ο λόγος της ήταν σαν καταρράκτης σοφίας που όμως έβγαζε ένα και μόνο νόημα. Αυτό της ζωής. Χωρίς λόγια δυσπεπτα και λέξεις εντυπωσιακές σου έδινε να καταλάβεις πως είχε κάνει πράξη όλα όσα έλεγε. Κι αυτό από μόνο του ήταν η απόδειξη. Η γιαγιά από την Ικαρία απαντούσε ακόμα και σε ερωτήματα που φιλόσοφοι έκαναν μια ζωή να τα απαντήσουν και ίσως δεν τα απάντησαν και ποτέ… Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό δεν έχει νικητές και ηττημένους. Όλα χρειάζονται στην ζωή. Γιατί και το κακό θέλει το καλό για να βολευτεί… Είπε, και έμεινα με το στόμα ανοιχτό και τις σκέψεις μου να κρέμονται σαν ασπρόρουχα απλωμένα στον καλοκαιρινό ήλιο να τα πηγαίνει πέρα δώθε ο άνεμος…