- Σάββας Πεταλάς*
Τον κ Σάκη Στάγκα τον συγχωρώ όπως θα ήθελε η Μαίρη,
Ας φροντίσει να συγχωρήσει και ο ίδιος τον εαυτό του.
Στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία αναφερόταν ότι οι νεκροί έπιναν από της Άρνης το νερό που βρισκόταν στον κάτω κόσμο, κάπου στη Άνδρο, για να μπορέσουν να ξεχάσουν τους ζωντανούς που άφησαν. Βυθίζονταν δηλαδή στη Λήθη για να μην υποφέρουν από την αγάπη για τους οικείους που άφηναν. Ο Οδυσσέας ωστόσο με οδηγίες της Κίρκης είδε την μάνα του στο κάτω κόσμο και κατάλαβε ότι είχε πεθάνει όσο συνέχιζε τ μακρύ του ταξίδι. Κατάφερε να τον αναγνωρίσει αν και δεν μπόρεσε να αγκαλιάσει την ψυχή της και τις τρεις φορές που προσπάθησε.
Στην σημερινή εποχή όσοι πιστεύουμε στο Χριστό θεωρούμε ότι οι αγαπημένοι μας πηγαίνουν στον παράδεισο και δεν υποφέρουν. Η Α-ΛΗΘΕΙΑ είναι ότι οι νεκροί δεν βυθίζονται στη ΛΗΘΗ δηλαδή στη λησμονιά όσο δεν τους ξεχνάμε και τους τιμούμε μέσα μας. Ειδικά η Μητέρα μας δεν μας ξεχνά ποτέ όσο δεν την λησμονούμε οι ίδιοι.
Μεγάλη Τρίτη λοιπόν, μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα, όπου όλοι φορτιζόμαστε συγκινησιακά ενθυμούμενοι τους νεκρούς συγγενείς και φίλους, βρέθηκα σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή με ένα πολιτικό αντίπαλο. Για την ακρίβεια με ένα προκλητικά πολιτικά δειλό συνομιλητή, ο οποίος αν και 12 χρόνια Δήμαρχος δεν είχε την πολιτική ανδρεία να αναλάβει τις δεδομένες ευθύνες που του αναλογούν πέρα από τα καλά και για τις παραλήψεις του.
Τον προκάλεσα με επιχειρήματα για διάφορα θέματα και επιφύλασσε μόνο προσβολές. Από αυτές τις προσβολές, που γνωρίζουν να πετάνε σαν μελάνι σουπιάς, οι επί δεκαετίες επαγγελματίες της πολιτικής. Αφού λοιπόν απέδωσε ευθύνες σε όλους τους ζώντες πολιτικούς αντιπάλους του, μη έχοντας τι άλλο να πει, άρχισε να αποδίδει ευθύνες, να ονοματίζει και να κατηγορεί τους νεκρούς προκατόχους του. Επειδή όμως ούτε αυτό μπορούσε να τον διασώσει, ονομάτισε και την αείμνηστη Μητέρα μου.
Αρχικά θύμωσα. Ένιωσα οργή. Η ψυχή μου σκοτείνιασε και κυριεύτηκα μία επιθυμία για βεντέτα, για εκδίκηση. Κάποια στιγμή θεώρησα ότι μπορεί να είχε το θάρρος έστω να ζητήσει συγγνώμη. Προφανώς μάταια αφού δεν υπάρχουν τέτοιες ευαισθησίες από κάποιον που διεκδικεί συνδυαστικά δύο απίστευτες πανελλήνιες πρωτιές, διεκδικώντας επάξια και διαχρονικά τον τίτλο του Δήμαρχου που κάνει πολιτική επί των νεκρών, των τάφων και των νεκροταφείων.
1ον Προέβη σε επίσημα εγκαίνια νεκροταφείου στο οποίο κατασκεύασε Εκκλησάκι αφιερωμένο σε Άγιο συνονόματο με τον ίδιο. Θα σκεφτεί κανείς μπορεί να έτυχε αλλά λόγω σπανιότητας του ονόματος του (Σέργιος) μάλλον επεδίωξε να δοξαστεί δίνοντας το όνομα του σε νεκροταφείο!!!
2ον Προέβη σε χωροθέτηση τάφων για επισήμους και ανεπισήμους…. , παρά το ότι στην Χριστιανική πίστη, μετά θάνατο, οι άνθρωποι κρίνονται αποκλειστικά με βάση τις πράξεις τους , ανεξάρτητα πλούτου, κοινωνικής θέσεως , αξιωμάτων.
Απίστευτο και όμως αληθινό στην Ιαλυσό να υπάρχουν VIP τάφοι στους οποίους κηδεύονταν όλοι οι θανόντες πρώην Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι.
Το σκέφτηκα λοιπόν πολύ αν έπρεπε να απαντήσω τόσο καιρό και με ποιον τρόπο.
Τις τελευταίες μέρες όμως μεσολάβησε η γιορτή της Μητέρας την 12 Μαΐου και η γιορτή της οικογένειας στις 15 Μαΐου. Ενδιάμεσα δε στις 14 Μαΐου μία συγκινητική αναφορά του Μανώλη Γλυνού στην Μητέρα του, στην οποία αφιέρωσε την ομιλία του , που συνέβαλα και ο ίδιος. Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά σκέφτηκα και πήρα τη σωστή απόφαση. Αυτό που η Μαίρη με δίδαξε.
Δεν μπορώ να πιω της Άρνης το νερό και να μην μιλήσω εκ μέρους της Μητέρας μου. Δεν μπορώ να λησμονήσω αυτή την αξιοπρεπή γυναίκα που προσέφερε όσο ελάχιστοι στην Ιαλυσό. Πρωτοστάτησε σε πρωτοποριακές πολιτιστικές δράσεις με το ΜΕΚΤΟ Ιαλυσού αλλά και στη κατασκευή του Σχολείου στην περιοχή Σωτήρος εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Εκλέχθηκε δύο φορές Δημοτική Σύμβουλος αλλά στην αρχή της δεύτερης τετραετίας παραιτήθηκε με μία δημόσια επιστολή όπου ανέφερε ότι αρνείται να γίνει πρόβατο. Παραιτήθηκε, παράδωσε την έδρα της , γύρισε πίσω στην οικογένεια και τα παιδιά της και δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική αλλά συνέχισε να ασχολείται με τα κοινά. Αυτή ήταν η Μαίρη Χατζηαντωνίου – Πεταλά. Μία ιδεαλίστρια που προτίμησε να μείνει αναλλοίωτη ως εργαζόμενη στην τράπεζα, ως σύζυγος, ως μάνα στα παιδιά της και τις ανεψιές της.
Ίδρυσε μαζί με τον αείμνηστο κ Φούκα τον Φιλανθρωπικό Σύλλογο Προφήτη Ηλία και άρχισε υπό την καθοδήγηση μίας φίλης της, να ζωγραφίζει και να δημιουργεί καλλιτεχνήματα κοντά στα 60 της.
Έτσι μου ζωγράφισε μία γυάλινη κούπα με το αρχικό του ονόματος μου για να πίνω νερό κάθε μέρα και να την θυμάμαι. Από αυτή την κούπα που είναι ότι πολυτιμότερο υλικό αγαθό διαθέτω, πίνω κάθε μέρα νερό και θυμάμαι την μάνα μου. Ας είναι και το πανάκριβο νερό του φράγματος που υποτίθεται ότι θα ήτανε φτηνό. Αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος που ο κ Στάγκας έχασε την ψυχραιμία του όταν αποκάλυψα την αλήθεια στο Ροδιακό λαό.
Την Μάνα μου την αγαπούσα και την Αγαπώ αλλά δεν θα πάψω να την θαυμάζω για τον αξιοπρεπή τρόπο που αντιμετώπισε την αρρώστια της μέχρι την τελευταία στιγμή που έσβησε και ήμουν δίπλα της. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν η οικογένεια που άφηνε πίσω της. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη προίκα που μου άφησε τελικά. Με έμαθε να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και μπροστά στο αναπόφευκτο και να μην παύω να σκέπτομαι τους αγαπημένους μου και να υπηρετώ τις αξίες που μου μεταλαμπάδευσε μέχρι το τέλος.
Η Μητέρα μου λοιπόν θα ήθελε να μιλήσω εκ μέρους της αλλά και να συγχωρήσω ταυτόχρονα τον κυρ Σάκη που με προσέβαλε πρώτος αποκαλώντας με Σαββάκι & Συριζάκι.
Γι’ αυτό κάνω και τα δύο. Ας φροντίσει μόνο να μπορέσει επιτέλους να συγχωρήσει κάποτε τον εαυτό του, για να πάψει να ψάχνει καταφύγιο κατηγορώντας τους πάντες, ζωντανούς και νεκρούς, εκτός από τον ίδιο.
Υ.Γ. Στον κ Σάκη και τον Αρχηγό του, που ευχήθηκε δόξες να έχει το νεκροταφείο του Αγίου Δημητρίου να υποδέχεται τους πολιτικούς τους αντιπάλους [ΕΔΩ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ], αφιερώνω ένα ποίημα που ταιριάζει στην περίσταση. Το ποίημα του μεγάλου ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου το οποίο συνέγραψε εξόριστος από την Χούντα στη Λέρο το 1968 για να προβληματιστούν όσο μπορούν …..
Οι τάφοι των προγόνων μας
Έπρεπε να φυλάμε τους νεκρούς μας και τη δύναμή τους, μήπως καμιάν ώρα
οι αντίπαλοί μας τους ξεθάψουν και τους πάρουν μαζί τους. Και, τότε,
χωρίς τη δική τους προστασία, διπλά θα κινδυνεύαμε. Πώς πια θα ζούσαμε
χωρίς τα σπίτια, τα έπιπλά μας, τα χωράφια μας, χωρίς, προπάντων,
τους τάφους των προγόνων μας, πολεμιστών ή σοφών; Ας θυμηθούμε
πώς οι Σπαρτιάτες κλέψανε τα οστά του Ορέστη απ’ την Τεγέα. Θα ’πρεπε
ποτέ οι εχθροί μας να μην ξέρουν πού τους έχουμε θαμμένους. Όμως
πώς θα μπορούσαμε ποτέ να ξέρουμε ποιοί ’ναι οι εχθροί μας
ή πότε κι από πού θα εμφανιστούν; Όχι, λοιπόν, μεγαλόπρεπα μνήματα,
όχι φανταχτερά στολίδια — αυτά κινούν την προσοχή και το φθόνο. Οι νεκροί μας
δεν τα ’χουν διόλου ανάγκη, — ολιγαρκείς, σεμνοί κι αμίλητοι τώρα,
αδιαφορούν για το υδρομέλι, τ’ αναθήματα, τις μάταιες δόξες. Κάλλιο
μια σκέτη πέτρα και μια γλάστρα γεράνια, μυστικό σημάδι,
ή και καθόλου. Σαν πιο σίγουρο ναν τους κρατούμε εντός μας, αν μπορούμε,
κι ακόμη πιο καλά μήτε κι εμείς να μη γνωρίζουμε πού κείνται.
Έτσι που γίνανε τα πράματα στα χρόνια μας —ποιός ξέρει—
μπορεί και οι ίδιοι εμείς ναν τους ξεθάβαμε, ναν τους πετούσαμε μια μέρα.
Λέρος, 20.III.68
* Ο Σάββας Πεταλάς είναι Πτυχιούχος Περιβαλλοντολόγος Παν. Αιγαίου, εργάζεται ως Ελεύθερος Επαγγελματίας- Μελετητής ενώ έχει συνεργαστεί στο παρελθόν ως Ειδικός Επιστημονικός Σύμβουλος με φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έχει διατελέσει Διοικητής και Πρόεδρος των Προνοιακών Ιδρυμάτων της Ρόδου την περίοδο 2012-2015. Πρώην Μέλος του Δ.Σ. της ΔΗΜ.Τ.Ο Ρόδου της Νέας Δημοκρατίας και εκπρόσωπος τύπου της ΝΟ.Δ.Ε. το διάστημα 2010-2014. . Επικεφαλής της ομάδας επικοινωνίας της ΝΟ.Δ.Ε. στις εκλογές του 2015. Παράλληλα ως εκλεγμένος σύνεδρος της Δωδεκανήσου έχει συμμετάσχει σε συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr