Τα μεταξωτά βρακιά…, του Αλέξανδρου Μπέμπη

…θέλουν επιδέξιους πισινούς, έλεγε ο παππούς μου.
Η χώρα μας κλώτσησε μια τεράστια ευκαιρία από το 1981 και μετά να γίνει μια από τις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης.
Τα λάθη συνεχίστηκαν λίγα χρόνια μετά όταν δεν λύσαμε εν τη γενέσει του το ”μακεδονικό”.
Αν δεν είχαν συμβεί αυτά τα λάθη, τώρα θα μιλούσαμε διαφορετικά.
Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι δεν είμαστε ικανοί να δέσουμε ακόμη και αυτά τα κορδόνια μας.
Άντε να τελειώνει αυτή η θλιβερή ιστορία με την πΓΔΜ, για να στραφούμε στο μέγιστο των σύγχρονων προβλημάτων, που και αυτό εμείς προκαλέσαμε το 1974. Το κυπριακό.
Με την Συμφωνία των Πρεσπών αναχαιτίζεται εν μέρει η εισβολή της Τουρκίας στα Βαλκάνια, που εδώ και 25 χρόνια είναι μεθοδική και πολυεπίπεδη.
Οι ΗΠΑ δείχνουν να μην έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στον Ερντογάν. Φοβούνται μήπως εξελιχθεί σε Σαντάμ Χουσεΐν.
Ήδη τέσσερα βαριά αμερικανικά πολεμικά πλοία πλέουν στα νερά της Κύπρου.
Τα συμφέροντα που παίζονται στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι τεράστια. Η Τουρκία ετοιμάζεται να ”γκριζάρει” το Καστελόριζο και τις γύρω ΑΟΖ.
Αυτό που μένει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τους γελοίους και ανιστόρητους λεονταρισμούς και να δεθούμε με αυτούς που τα έχουν.
Αν θες να είσαι ανεξάρτητος και υπερήφανος λιοντάρι γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Η ιστορία πρώτα θα γράψει Ελλάδα και Έλληνες και μετά ποιοι ήταν αυτοί που κυβέρνησαν και απαξίωσαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα σωθεί η εδαφική μας ακεραιότητα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο αυτή που εναρμονίζεται με τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της ΕΕ του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Και αυτό δεν αφορά αριστερούς, δεξιούς ή κεντρώους. Μας αφορά όλους.