Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων,
Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»
Καθαρές, διαυγείς γραμμές, ελληνικότατη θεματολογία, πολύ Φως, σχεδόν Άγιο, σαν το Δισκοπότηρο της Αιωνιότητας. Τα έργα του ζωγράφου Σωτήρη Σόρογκα διεκδικούν την αιωνιότητα ανεπιτήδευτα, αβίαστα, τόσο αναμενόμενα και ήρεμα σαν να γεννήθηκαν πριν το δημιουργό τους. Τον ευχαριστώ θερμά για την απλότητά του, για το φωτεινό ταξίδι που μας υποβάλλει, για την ανόθευτη ελληνικότητα που μας προβάλλει. Θερμά συγχαρητήρια στον κο Νικόλαο Φρόνα, Πρόεδρο του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου για την πρόσκληση που απηύθυνε στον ζωγράφο.
Τζίνα Δαβιλά
“Η ποιότητα καθορίζει και την πνευματικότητα που έχει κάθε εργασία. Έχω μια επικοινωνία με ό,τι βλέπουμε γύρω μας μα εγώ εστιάζω περισσότερο σε κάποιες επιλογές, προσωπικά το θέμα της εργασίας μου . Βλέπω την εικόνα και προσπαθώ να διεισδύσω στο τι σημαίνει. Όλα αυτά που είναι γύρω μα είναι άγια. Έχουν κάτι μυστηριώδες. Είναι μια εξομολόγηση. Λ.χ. ένα λουλούδι είναι μαγικό όπως ανθίζει. Ο ζωγράφος αυτό θέλει να πει να πει μέσα από την εργασία του. Θέλει να μιλήσει για την αγιότητα των πραγμάτων γύρω μας, για αυτό που έχει μέσα το πρώτα αναφορικά με τους άλλους.
Τα παλιά αντικείμενα παρατηρώντας τα βλέπω ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα τους που δεν ακόμη εξαντληθεί. θέλω να τα αγγίξω με κάποια στοργή αυτά τα αντικείμενα, δεν θέλω να τα ωραιοποιήσω. Υπάρχουν πάνω τους πινελιές ενός καραβομαραγκού που δοκίμαζε πάνω στα ξύλα. Αυτά φαίνονται αν τα παρατηρήσει κάποιος. Βλέπει ένα παλίμψηστο.
Σε μεγάλο βαθμό η Τέχνη είναι παρήγορη, είναι αναχωρητική. Η ζωγραφική παρέχει είσοδο σ’έναν άλλο κόσμο που τον οδηγεί σε κάτι υπερβατικό που αναγκαστικά θα ξεχαστεί σε αυτό τον κόσμο. Επανέρχεται από την υπερβατικότητα στην κανονικότητα, την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη είναι κατά την άποψή μου άτομα τραυματισμένα, έχουν ένα δράμα μέσα τους. Λέει ο Καρούζος “Ένα τριαντάφυλλο. Τι δράμα να το τρών τα δευτερόλεπτα…”. Και βλέπει ταυτοχρόνως το δράμα μιας απώλειας που όπου να΄ναι έρχεται. κάπως έτσι κι εγώ βλέπω τα ρημαγμένα σκαριά, μια βαρκούλα που έκανε τη ζωή της περήφανη, ελπιδοφόρα και χρήσιμη.. Ξαφνικά είναι μέσα σε μια παραλία και κινδυνεύουν να χαθούν για πάντα στο χρόνο. Αν το έργο τέχνης έχει την ικανότητα να μεταφέρει τέτοια αισθήματα νομιμοποιείται ως έργο Τέχνης και καθιερώνει την πολυεδρικότητά του.
Έχω αφοσιωθεί σε αυτά τα ερείπια, τα χαλάσματα που με τραυματίζουν όταν τα βλέπω αλλά με γοητεύουν ταυτοχρόνως. Προσπαθώ να τα αγιοποιήσω. ‘Ενας Τεχνοκριτικός και Ιστορικός ο Καμπουρίδης είχε πει ότι μέσα από ένα άσπρο τελείως φωτεινό τα καταυγάζει αυτό το φως και μέσα από την πορεία τους αναιρεί αυτό που πάει προς τον θάνατο, τα αγιοποιεί και τα στερεώνει σε μια εικόνα που τα καθιστά αιώνια”.
“Υπάρχει μια μειονεξία στην Ελλάδα σχετικά με την Τέχνη. Αλλά νομίζω ότι ο τόπος μας πάντα ήταν αδικημένος. Θυμάμαι τους Γερμανούς στην Κατοχή, όταν η μητέρα μου είχε αφήσει το παντζούρι λίγο ανοιχτό για να μπαίνει φως και ένας στρατιώτης έλεγε picolo-picolo γιατί ο αδελφός μου έβλεπε έξω. ήταν παράνομο, έπρεπε όλα να είναι κλειστά.
Αισθητικά μας λείπουν πολλά. Κλαίει η καρδιά μου όταν βλέπω κλιματιστικά σε τείχη μεσαιωνικά και πάνω στην αρχαία πέτρα Η αισθητική στον τόπο μας είναι κάτω από το μηδέν. Κυριαρχεί η έλλειψή της.
Αν στην Αρχαία Ελλάδα έκοβε κάποιος μια ελιά, το ιερό δέντρο μπορεί και να τον σκότωναν. Η Αθήνα είναι μια θαυμάσια πόλη βυζαντινή, αρχαία, σύγχρονη και δεν μπορώ μ’ένα σύμβολο θα πω τα πάντα.
Πρέπει να πάψουμε να έχουμε αίσθημα μειονεξίας απέναντι στους ξένους. Σπεύδουμε να μιμηθούμε το οτιδήποτε ξένο…Να το σταματήσουμε”
Σωτήρης Σόρογκας, Τζίνα Δαβιλά, εκπομπή “Πρόσωπα και Τραγούδια”, Παλμός 99.5, 11.06.2019 . Επισκεφθείτε την έκθεση του Σωτήρη Σόρογκα μέχρι και τις 31 Ιουλίου 2019 στην Νέα Πτέρυγα του Νεστοριδείου Μελάθρου στη Ρόδο. Ακολουθούν φωτογραφίες από τον χώρο της έκθεσης.
