•Ενώ το αίμα ρέει κρουνός στην Ουκρανία, στην Γάζα, στον Λίβανο κανείς στο πολιτισμένο δυτικό μας κόσμο δεν ασχολείται και ελάχιστοι γνωρίζουν τον ξεχασμένο άμοιρο υπόλοιπο κόσμο.
•Σουδάν. 10 εκ εκτοπισμένοι. Στους δρόμους. Στο χώμα. Με τα μπογαλάκια πάνω στα κεφάλια των γυναικών κατα τον αφρικανικό τρόπο. 200.000 νεκροί. Λιμός και θάνατος. Επιδημίες. Αυτοί όμως είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι ποιος νοιάζεται. Το θέμα δεν πουλάει.Ο εμφύλιος δυο εξίσου στυγερών στρατιωτικών φατριών για τον έλεγχο των desperados και φυσικά του πλουτισμού τους από τους άφθονους ανεκμετάλλευτους φυσικούς πόρους. Διακύβευμα που να αφορά τους Σουδανούς δεν υπάρχει. Άδικο αίμα.
•Η Ρωσία υποδαυλίζει το πόλεμο. Τον προκαλεί. Δίνει όπλα, χρήματα και παραστρατιωτικές ομάδες και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Για να κρατά τη «κυβέρνηση» μια χούντα, αδύναμη και εμπόλεμη και να πετύχει την εξόρυξη χρυσού και κρίσιμη ναυτική βάση στην Ερυθρά θάλασσα. Θα το πετύχει σύντομα όπως διαβάζω. Αυτά είναι τα απότοκα της Ουκρανίας στη πραγματική μάχη της παγκόσμιας κυριαρχίας που διεξάγεται πολυδαίδαλα και σιωπηρά και χαρακτηρίζει την ουσία της εποχής που ζούμε. Η Αφρική είναι ένα από τα μεγάλα επίκεντρα αναδιάταξης υπέρ των Ρώσων και των Κινέζων.
•Πήγα κάποτε στο Χαρτούμ.Για μια υπόθεση όπου κάποιος Σουδανός έκανε ασφάλεια ζωής και δυο μέρες μετά έφεραν ένα πλαστό έγγραφο ότι σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό στη «ζεύξη του Λευκού με το Γαλάζιο Νείλο». Πηγα υπό τη προστασία φυλάρχου, με τρεις αν θυμάμαι καλά γυναίκες ,πρώην υπουργό του παντοδύναμου Αλ Μπασιρ. Τον ασφαλισμένο τον εντοπίσαμε ζώντα και μια χαρά στην υγεία του χάρις στις διασυνδέσεις του φυλάρχου. Η ασφαλιστική έσωσε τα εκατομμύρια από τη μούφα συμβόλαιο. Ειχε επιδημία ελονοσίας και ο πρέσβυς όταν τον ρώτησα πού να πάω για λίγο τουρισμό μου είπε. Να βγαίνεις από το Χιλτον να το κανείς γύρω γύρω και να ξαναμπαίνεις μέσα. Δεν τον άκουσα. Πήρα έναν λιπόσαρκο οδηγό και έκανα το Χαρτούμ φέτες. Ο φύλαρχος με τραπέζωσε σπίτι του. Σταυροπόδι σε χαλί.
•Όταν σε δεύτερο χρόνο ήρθε στην Αθήνα τον κάλεσα σπίτι μου. Η Μαρίνα είχε λυθεί στα γέλια. “Τι είναι τούτο, μου είπε, που σου’ ρθε πάλι”. Κελεμπία, τουρμπάνι και ανοιχτό πέδιλο και απλυσιά. Μας έλεγε για το Σουδάν. Μάθαμε όλα τα τοπικά κουτσομπολιά του Χαρτούμ και περιχώρων. Τον περιποιηθήκαμε όμως πιλάφι, σουτζουκάκια και χυμό πορτοκάλι να’μαστε εντάξει με τα θρησκευτικά. Πολυ ευχαριστήθηκε. “Αμάν αγόρι μου με τους μουρλούς, μου είπε. Έχεις παλαβοκέραυνο”.
•Από το Σουδάν είχα φέρει ένα ξυλόγλυπτο. Μια αφρικανική φιγούρα ένα μέτρο με μια πίπα. Ο μικρός μου γιος δεν τον έφτανε στο ύψος. Τον φοβόταν. “Πες καληνύχτα στο σεΐχη”, του έλεγα για πλάκα . Την έκανε δρομαίως. “Δεν θέλει, κοιμάται” μου έλεγε.
•Αχ ρε Μαρίνα τι έχουμε ζήσει. Μου’ πες στο νοσοκομείο να μην ανησυχώ. “Σε δυο βδομάδες θα’μαι μια αχνή ανάμνηση”. Πόσο λαθος είσαι. Όσο περνάει στο συνειδητό ότι έφυγες, τόσο πιο δυνατή, πιο ζώσα γίνεται η ανάμνηση. Έρχεται από κάθε στιγμή του χρόνου που μας αναλογούσε.