Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.
Σαν Κυριακή. Μια πλατεία γεμάτη παιδιά. Στολισμένα δέντρα, αληθινά και ψεύτικα. Τρενάκια που πηγαινοφέρνουν εκστασιασμένα πιτσιρίκια, παγοδρόμια ξενοφερμένα και τραμπολίνο νεοφερμένα. Σακούλες με δώρα. Φιόγκοι, κορδέλες, γιρλάντες, λαμπιόνια, να μην ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Χριστουγεννιάτικο μουσικό χαλί από το υπερπέραν. Η Μαράια Κάρεϊ σε αέναη εφιαλτική λούπα. Γκουγκλάρετε να δείτε πόσα χρήματα βγάζει αυτή κάθε χρόνο για να μας σπάει τα νεύρα!
Στρατευμένοι Αϊ Βασίληδες με ψεύτικες κοιλίτσες και ακατάστατα συνθετικά μούσια αλλά πάντα χαμογελαστοί. Μαγαζιά ανοιχτά να αναβοσβήνουν σε πείσμα της απειλητικής κιλοβατόρας, συνεχές ωράριο, παγιέτες στις βιτρίνες, μπαζάρ- παζάρ, πανικός στους δρόμους, κίνηση (ενώ όλοι είναι ακίνητοι!), πάρκινγκ τιγκαρισμένα, αυτοκίνητα με κέρατα σε απόγνωση, οδηγοί σε απελπισία. Και τώρα που το θυμήθηκα , μην βάζετε αυτά τα καφέ κέρατα στα αυτοκίνητά σας, προχθές εκεί που οδηγούσα νόμιζα πως δυό χέρια είχαν βγει από τα πίσω παράθυρα του μπροστινού και με μούτζωναν μεγαλοπρεπώς!
Οικογένειες σε παρέλαση, έφηβοι σε απόσταση, μωρά σε προσκόλληση. Καρότσια ΠΑΝΤΟΥ. Πιτσιρίκια σε αγκαλιές, πιτσιρίκια που κλαίνε, πιτσιρίκια που κυνηγιούνται, πιτσιρίκια χεράκι-χεράκι, μπαμπάδες με πιτσιρίκια στους ώμους, μαμάδες φορτωμένες με τσάντες, παγουρίνο, μπουφανάκια, κασκολάκια και… πιτσιρίκια στα χέρια. Μπαλόνια δεμένα με σπάγκο να διασχίζουν το πλήθος λες κι από μόνα τους. Κάστανα και μαλλί της γριάς, μυρωδιά από καμένη ζάχαρη και κανέλα. Ρόδια και κρεμμύδες σε μικρά τσουβαλάκια. Κλαδιά από έλατο και γκι σε μεγάλα κουβαδάκια. Μαγαζιά με στολίδια που τα περισσότερα ξέμειναν από την προηγούμενη χρονιά. Ομοιώματα Αϊ Βασίληδων σε ρόλο μπουκαδόρων, πάνω σε σκάλες, σε σκοινιά που κρέμονται από μπαλκόνια, αγκαλιά με καπνοδόχους, γαντζωμένοι σε περβάζια ή χαλκομανία σε τοίχους (τύπου, αστοχία του GPS του έλκηθρου). Αγκαλιασμένα ζευγαράκια, μαλωμένα ζευγαράκια, μπακούρια που κυκλοφορούν σε αγέλες, γιαγιάδες αγκαζέ με παππούδες με μαγκουρίτσες και τραγιάσκες, θείες και θείοι σε αναζήτηση του τέλειου δώρου για τα ανίψια τους που σχεδόν πάντα καταλήγουν στην κοντινότερη καφετέρια. Φως παντού, ακόμα και στις γωνιές που κάποιος ζητιανεύει τον επιούσιο, όποιος κι αν είναι αυτός… Αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια ξεπηδάνε ανεξέλεγκτα, οι διαφημίσεις με την καθιερωμένη επίκληση στο συναίσθημα, συγκίνηση και αγάπη ολούθε. Τα σουπερμάρκετ στις φούριες τους, οι εργαζόμενοι στα ταμεία με σκουφάκια και κέρατα τάρανδου στα κάγκελα…Τα ζαχαροπλαστεία εκθέτουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες σε θεαματικούς σχηματισμούς και τιμές κοσμηματοπωλείου. (Και κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί δεν τα τρώμε όλο τον χρόνο!)
Σκυλάκια με σκουφάκια, σκυλάκια με κουδουνάκια, σκυλάκια με γιορτινά πουλοβεράκια. Σπίτια που φεγγοβολάνε κι από το διάστημα, κινέζικα λαμπιόνια σε ρόλο συναγερμού στα κάγκελα που τραγουδάνε το τζινγκλ μπελ μόλις πλησιάσεις στην αυλόπορτα, θάμνοι κουρεμένοι καμπάνες και μπάλες, βουνά με κομμένα κλαδιά στα πεζοδρόμια. Χειμερινοί προορισμοί για σκι χωρίς χιόνι και χωρίς να ξέρει κανείς σκι. Ή έστω σχεδόν κανείς…
Μια χαρά, σχεδόν υποχρεωτική πλανάται σαν σύννεφο πάνω από την χώρα που φοράει τα καλά της σε πείσμα θεών κι ανθρώπων. Ολίγον άγχος, πολύ τρέξιμο και κανένα μετάλλιο δεν περιμένει κανένα στον τερματισμό…
Η απενοχοποίηση της υπερβολής ή με μια λέξη ¨Χριστούγεννα¨! Μια γιορτή χωρίς τον πρωταγωνιστή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο…