όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.
Θα το βρείτε: σε “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. β) ΗΠΑ μέσω του “Εθνικού Κήρυκα”. γ)στις εκδόσεις Φίλντισι on line, με μειλ ή τηλεφωνικά 210 65 40 170 – ekdoseis.filntisi@gmail.com
Το ξυπνητήρι μου έκοψε το αίμα …πάλι. Πάντα δηλαδή. Δεν βαρέθηκε πια κι αυτο τόσα χρόνια; Δεν είμαι πρωινός τύπος. Τελεία και παύλα. Το πάλεψα πολύ, αλλά δεν… Δεν, με τίποτα όμως. Ξυπνάω αναγκαστικά και σχεδόν πάντα βιαίως. Από το σχολείο ακόμα που είχα την μαμά μου να με λαχταράει με τις φωνές της όταν έκλεινα τα ξυπνητήρια. Ναι, ναι, πληθυντικός αριθμός. Ένα για να χτυπήσει κανονικά κι ένα για να με ξυπνήσει που θα έκλεινα το πρώτο. Και γω η καλη σου, πάντα έβρισκα τρόπο να ξεκλέψω αυτά τα τόσο πολύτιμα “5 λεπτά ακόμα μαμά” κλείνοντας το δεύτερο ξυπνητήρι πρώτο! Σατανικό; Δεν με λέγανε για πλάκα διαόλου κάλτσα.
Τότε δεν είχαμε και τα κινητά να μας κάνουν καντάδες…να μας χαϊδεύουν τα αυτιά με τα αγαπημένα μας σινγκλάκια. Ξύπνα αγάπη μου, ξύπνα καλή μου. Μια νέα μέρα ξημερώνει, αξίζεις αξίζεις αξίζεις. Τότε το ντριιιιιιν αυτό που σου άλλαζε δέρμα από την τρομάρα πήγαινε σύννεφο και το “σνουζ” ήταν άγνωστη λέξη. Τα ξυπνητήρια τα έδιναν όλα, μέχρι που ξεκούρντιζαν εντελώς και μετά αναλάμβανε η μαμά- κόκορας- ντελαλης. Τί σου θυμήθηκα πάλι…
Επιστροφή στο σήμερα. Με την τσίμπλα στο μάτι, σαν υπνωτισμένη, με τις σκόρπιες εικόνες από το τελευταίο όνειρο να αχνοσβήνουν από την μνήμη μου, λες και κάποιος κόλλησε το δάχτυλο του στο κουμπάκι της διαγραφής, ρέω προς την κουζίνα. Παρασκευή καφέ με τυφλό σύστημα. Όπως έγραφαν στην γραφομηχανή τους παλιά, εκείνες οι χαριτωμένες, περιποιημένες γραμματείς στις ελληνικές ταινίες. Με τις στενές τους φούστες, τις μυτερές γόβες με τα φθαρμένα λεπτά τακουνάκια και το ακούνητο μαλλί κράνος. Μόνο που εγώ δεν ήμουν καθόλου περιποιημένη. Με τα μαλλιά όρθια, κάτι ανάμεσα στην μάγισσα Γκαγκούλ και τον ευχούλη από τον προηγούμενο αιώνα, διασχίζω τον διάδρομο και η ζώνη της ρόμπας μου να με ακολουθεί με βαριά καρδιά. Σουρνάμενη κι αυτή όπως και γω. Νυστάζω βρε παιδιά. Πολύ. Η κουζίνα τακτοποιημένη -ευτυχώς- αποβραδίς, με υποδέχεται χωρίς πολλά πολλά. Τί να πούμε άλλωστε; Ό,τι ήτανε να πούμε το έχουμε πει εδώ και χρόνια…
Τώρα, μισοξεχαρβαλωμένη και εκτός μόδας παλεύει να κάνει κι αυτή αξιοπρεπώς την δουλειά της. Μαγείρεμα και λάτρα. Γλυκιά μου, χρειαζόμαστε και οι δύο άμεσα ανακαίνιση, αναβάθμιση, αναστήλωση…Πες το όπως θες. (Βαθύς αναστεναγμός). Ένα ντουλάπι ανοίγει συμπάσχοντας κι αυτό με παράπονο. ( Τρίξιμο διάρκειας) Έχουν τελειώσει τα φίλτρα… Φτουυυυ γκαντεμιά. Αλλά πάλι, γιατί φτου, γιατί φτου; Σκέψου, σκέψου. Ξύπνα και σκέψου. Τώρα θα μου πεις πως για να ξυπνήσεις πρέπει πρώτα να πιεις καφέ. Χμ… Ναι, όντως εδώ έχουμε μιαν ανακολουθία… Πάντως δεν είναι και τόσο τραγικό το όλο θέμα.Καφέ θα πιεις ο κόσμος να χαλάσει (κι άλλο;), διότι καφές υπάρχει! Θετικές σκέψεις. Μόνο, και βαθιές ανάσες. Σχεδόν ξύπνησες καλή μου ξενυχτισμένη ονειροπόλα και βρήκες το θετικό σε μια αρνητική κατάσταση.(Καλά το πάω, θαρρώ.) Σαν εμβόλιμο πλάνο, σφήνα στην προβολή της ταινίας του πρωινού ακατάστατου μυαλού μου, η εικόνα του πρωθυπουργού στις ειδήσεις με την καινούργια του μάσκα. (Μίλα μου υποσυνείδητο…καλά το πας.)
Τότε, θυμάμαι, ζήλεψα και πήγα στο φαρμακείο να αγοράσω και γω ίδια. Ο ιός σου λέει αγρίεψε και τώρα πρέπει να φοράμε δύο μάσκες. Ή αυτές τις ενισχυμένες. Έμοιαζε λίγο σαν τον Ντόναλντ Ντακ…Να σου ανακοινώνει το τέλος του κόσμου ο Ντόναλντ και να μην είναι ο Τραμπ…το λες κι επιτυχία! Την θέλω την ποθώ. Τελείωσε. Μωρέ εμένα όμως κάτι άλλο μου θυμίζει. Εκτός Ντίσνεϊ. Τί μου θυμίζει; Πού θα μου πάει, θα το βρω. Α!!!! Το βρήκα! Ανοίγω το πακέτο με τις μάσκες του πρωθυπουργού με μάτι που λάμπει από συγκίνηση! Βγάζω μια ολόλευκη ολοκαίνουργια μάσκα. ( Είναι λίγο τσιμπημένες στη τιμή, αλλά τις φοράς τρεις φορές, οπότε χαλάλι. Άσε την ασφάλεια που νιώθεις! Αλήθεια τώρα. ) Ανοίγω το πορτάκι της καφετιέρας και διαπιστώνω πως η μάσκα- πάπια ταιριάζει γάντι στην πλαστική υποδοχή της συσκευής.
Σκάω ικανοποιημένη το πρώτο αληθινό χαμόγελο της μέρας. Το αξίζω διάολε! Νερό, καφέ και πατάω το κουμπί. Το μηχάνημα αρχίζει να γουργουρίζει από ευχαρίστηση και να σκορπίζει άρωμα καραμελωμένου φουντουκιού στο δωμάτιο! Ο πρωινός καφές μας βγήκε λίγο πιο ακριβός από ότι συνήθως, αλλά από το ολότελα… Και κάπως έτσι άλλη μια μέρα καραντίνας ξεκινάει…
Καλημέρα κόσμε…