Περί Υπουργείου Μοναξιάς και άλλων τινών…, του Νότη Μαυρουδή

Ο Νότης Μαυρουδής είναι Κιθαριστής-Συνθέτης-Μουσικοπαιδαγωγός-Αρθρογράφος τύπου και ραδιοφώνου-Διευθυντής του www.tar.gr. ΕΔΩδιαβάστε και ακούστε συνέντευξή του στην iΠόρτα-Ρ/Σ Παλμός 99.5

όλα τα άρθρα του Νότη Μαυρουδή ΕΔΩ

PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

 

 

Ίσως δεν συνειδητοποιούμε πως η εποχή τού 21^ου αιώνα τείνει να μας αποκαλύψει κάποιες… λεπτομέρειες, ώστε να τοποθετήσουμε την ύπαρξή μας εκεί που πραγματικά ανήκει. Ίσως, επίσης, μπορώ να ισχυριστώ πως τα συνεχή αρνητικά παγκόσμια γεγονότα, σε συνδυασμό με επιδημίες, καραντίνες, την αγωνία των προφυλάξεων, τους αλλόκοτα (;) φοβισμένους αντιρρησίες εμβολιασμού, το διαρκώς εντεινόμενο προσφυγικό πρόβλημα με τους ξεριζωμένους ανθρώπους από τις άλλοτε πατρίδες τους λόγω φτώχειας ή πολεμικών συρράξεων, τις ριζοσπαστικές τεχνολογικές τομές και ανακαλύψεις, την οξυνόμενη κοινωνική ανασφάλεια και άλλα πολλά κι αμέτρητα, που μάς θολώνουν τη σκέψη εμποδίζοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε τη βαθιά εσωστρέφεια που βιώνουν, όπως και την εσωτερική σκοτεινιά των ανθρώπων των πόλεων και των περιφερειών…

Δεν θα ψάξω να βρω τα νούμερα των αυτοκτονιών στη χώρα μας, των ψυχικά καταβεβλημένων, των απελπισμένων εσώκλειστων των ψυχιατρείων, της αυξανόμενης κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, για την επιδιωκόμενη «ισορροπία» της ψυχής. Εκείνο που εμπεδώνω καθημερινά παρατηρώντας την κοινωνική πορεία, είναι η διαπίστωση της κούρασης, της κόπωσης, της συναισθηματικής αρρυθμίας, της δυσθυμίας και των ανθρώπινων διαταραχών, αντιλαμβανόμενος την καταφανή ύπαρξη νοσηρών τάσεων. Αρκεί το κοινωνικό ειδησάριο, σε συνδυασμό με τα αστυνομικά δελτία, για να διαπιστώσει κανείς πως συμβαίνουν πράγματα τα οποία δεν γνωρίζω κατά πόσο διορθώνονται. Μήπως υπάρχει έντονη ανάγκη για κοινωνικές αλλαγές και για θετική ανανέωση των δεδομένων διαβίωσης;

Το παράδειγμα της Ιαπωνίας είναι ενδεικτικό και — φοβάμαι —πως θα το αντιμετωπίσουνε στο μέλλον  ό λ ε ς  οι χώρες, αναπτυγμένες και υπό ανάπτυξη που υπέστησαν τα τραγικά αποτελέσματα και τις αναμενόμενες φθορές από τον κορωνοϊό και των αντίστοιχων συνεπειών. Στην περίπτωση της Ιαπωνίας, απόλυτα αναπτυγμένης χώρας με βαριά βιομηχανία και πρωτοποριακή τεχνολογική εξέλιξη, καταγράφηκε πως συνολικά, 6.976 γυναίκες αυτοκτόνησαν το 2020, 15% περισσότερες από το 2019. Ως αιτίες μιας τέτοιας «ανθρωποθυσίας» είναι «η ανεργία, το άγχος και η κοινωνική απομόνωση».
Προβλήματα τα οποία αναδεικνύονται και βγαίνουν στην επιφάνεια σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Να είναι προειδοποιητικά και να κρούουν τον κώδωνα προς όλες τις χώρες του κόσμου; Πάντως, στην Ιαπωνία, ιδρύθηκε από τον Φεβρουάριο του έτους Υπουργείο Μοναξιάς· ο αρμόδιος υπουργός Τετσούσι Σακαμότο αμέσως εστίασε την προσοχή του σε οικογένειες με οικονομικά προβλήματα, ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάθλιψη και να μην απλωθεί στην ευρύτερη κοινωνία.
Κάτι μου θυμίζει αυτή η άμεση ενέργεια του υπουργού…
Ίσως απαντάται και με το γνωστό: «Τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια;»

Η κατάθλιψη, η οποία δυστυχώς έχει εξαπλωθεί σε όλον τον πλανήτη, συνδέεται, όπως και οι περισσότερες ψυχασθένειες, με τον λάθος τρόπο διαβίωσης της πλειοψηφίας των ανθρώπων, οι οποίοι ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες, μέσα σε ασφυκτικές πόλεις, σε θορύβους, σε επιβαρυμένες κλιματικές συνθήκες, σε δύσκολες εργασιακές καταστάσεις και σε πλαίσιο αβέβαιου μέλλοντος. Για μια ακόμα φορά, φτάνουμε στο γνωστό σημείο τής αντίθεσης πλούτου και φτώχιας, στη μεγεθυμένη οικονομική ανισότητα, η οποία οδηγεί στη συγκέντρωση του χρήματος σε λίγα χέρια…
Η οικονομία καθορίζει τα πάντα και οδηγεί μεγάλο μέρος λαών και ανθρώπων σε αδιέξοδα πάσης φύσεως· ένα απ’ αυτά είναι οι ψυχικές αρρώστιες με πρωτοπόρα την κατάθλιψη, η οποία α δ ι α φ ο ρ ε ί για ηλικίες…
Ο υπουργός Μοναξιάς τής Ιαπωνίας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μας δείχνει τον δρόμο τον οποίο θα έπρεπε να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα κράτη που  αναπτύσσονται τυφλά, παρακάμπτοντας τις παράπλευρες απώλειες που προκαλούνται στο πέρασμα μιας άδικης ανάπτυξης.

Νομίζω πως η ίδρυση ενός υπουργείου Μοναξιάς είναι αναγκαία και χρήσιμη εάν διαπιστωθεί πως οι καταστάσεις το απαιτούν. Παράλληλα, είναι και απτό δείγμα παραδοχής μιας καραμπινάτης  ή τ τ α ς  τού Συστήματος που διαφεντεύει τον σύγχρονο κόσμο, σε οικονομικό, στρατιωτικό και σε πολιτικό επίπεδο. Είναι η χειροπιαστή απόδειξη πως το μεγάλο ενδιαφέρον (του σύγχρονου κόσμου, επαναλαμβάνω) είναι επικεντρωμένο στο χρήμα, στην υπερπαραγωγή, στην πρωτοκαθεδρία της οικονομίας. Η ανθρώπινη οντότητα έρχεται πολύ μετά και αντιμετωπίζεται κυρίως ως «εργατικά χέρια», «υπηρεσίες» και «καταναλωτική μάζα».
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να υπογραμμίσουμε την πρόσφατη δήλωση του Προέδρου Μπάϊντεν: «Πρέπει να επιστρέψουμε σε μια οικονομία που αναπτύσσεται από κάτω προς τα πάνω» δήλωσε ο Πρόεδρος. «Δεν υπάρχει πλέον ανοχή για καταχρηστικές ενέργειες από μονοπώλια, κακές συγχωνεύσεις που οδηγούν σε μαζικές απολύσεις, υψηλότερες τιμές, λιγότερες επιλογές τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους καταναλωτές». Και το τελευταίο από τον ίδιο:
«Ο καπιταλισμός χωρίς ανταγωνισμό δεν είναι καπιταλισμός. Είναι εκμετάλλευση»!!!
Για πολύ κόσμο, μια τέτοια δήλωση από τον… παραδοσιακό εκπρόσωπο του καπιταλισμού, φαίνεται αδιανόητη και πολιτικά αντιφατική με τα έως τώρα δεδομένα των Ηγετών που προηγήθηκαν.
Διανύουμε την εποχή που παράγει, παράλληλα με την ανάπτυξη, δυστυχία και μοναξιά. Να σημειωθεί πως οι αυτοκτονίες των γυναικών στην Ιαπωνία είναι πολύ λιγότερες από εκείνες των Αμερικανών στρατιωτών και βετεράνων που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Εκεί, 30.000(!!!) Αμερικανοί έχουν α υ τ ο κ τ ο ν ή σ ε ι με αιτία τις εφιαλτικές στιγμές ενός ακόμα ανηλεούς πολέμου —πληγής, που προστέθηκε στο κατακτητικό… γόητρο της παντοδύναμης υπερατλαντικής Ηπείρου.

Αυτά τα προαναφερθέντα παραδείγματα, δυστυχώς, δεν είναι τα μόνα που συμβαίνουν στον πλανήτη Γη. Είναι πλέον μονόδρομος η αναγκαία κατεύθυνση προς την δημιουργία υπουργείων Μοναξιάς ή Εσωστρέφειας, Περιθωριοποιημένων, Γήρατος, Απελπισμένων, Αστέγων, Κακοποιημένων γυναικών, ποικίλων βιασμών, Προστασίας ανηλίκων, Ανάσχεσης της φαλλοκρατικής εμμονής, Ελληναράδικης (στα καθ’ ημάς) επίδειξης μαγκιάς και άλλων πολλών (μεταξύ σοβαρού και αστείου…)
Η πυξίδα της εποχής, όπως έχει ήδη διαμορφωθεί, μάς οδηγεί στο να ψάξουμε επειγόντως και εναγωνίως το ξεπέρασμα μιας τόσο βαθιάς παγκόσμιας κρίσης, με πολλά συννεφιασμένα συμπεράσματα.
Μια χρήσιμη λεπτομέρεια: Το 2018, στη Μεγάλη Βρεττανία, πρωτοϊδρύθηκε Υπουργείο Μοναξιάς επί πρωθυπουργίας Γκιζέλα Μέη, με αφορμή το πρόβλημα της μοναξιάς των πλέον των 2.000.000 υπερηλίκων. Τρία χρόνια μετά, στην Ιαπωνία!
Προς ποια κατεύθυνση λοιπόν; ποιο Σύστημα εξουσίας θα αποδεχθεί το αναγκαίο: «με ανθρώπινο πρόσωπο»; Οι ως τώρα πρακτικές, από ποικίλα καθεστώτα, έχουν οδηγήσει τον κόσμο στην απελπισία και στην ανάγκη ίδρυσης υπουργείων Μοναξιάς και άλλες κατευναστικές «κατευθύνσεις» που είναι ίσως για γέλια, ωστόσο, δεν μπορείς να έχεις αντιρρήσεις στην προοπτική να αναζητήσεις κάπως, ένα δεκανίκι προστασίας από τη μοναξιά σου βρε αδερφέ…