•Το περιβάλλον μου δεν μασάει λόγια. Και τι δεν του σούρνουν. Δεν τα λένε δυνατά γιατί δεν είναι στο φορτε τους ο τραχύς δημόσιος λόγος. Τα λένε όμως ιδιωτικά Φυτευτός, βαλτός, άσχετος, φούσκα, μιντιακό δημιούργημα, ένα τίποτα που εισέβαλε στη πολιτική για να διαλύσει την αριστερά, αχυράνθρωπος των Αμερικανών και του προδομένου Τσίπρα. Λέω τα light αστα τα άλλα. Το πιο σκληρό κείμενο που διάβασα είναι του Χάρη Αναστασιαδη της ανανεωτικής αριστεράς. Ιδου
«Και αν ο παλιός ήταν τουλάχιστον αυθεντικός, βγαλμένος μέσα από το καμίνι της Αριστεράς και των κινημάτων, ο νέος δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, ένα κύμβαλο αλαλάζον που φλερτάρει με τη γελοιότητα, ένα κενό σημαίνον όπου ο κάθε απελπισμένος ακουμπά τις ανεδαφικές προσδοκίες του. Και όσα δεν ελέγχουν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που τον πλαισιώνουν, όσα δεν υποδύεται άτεχνα σαν πρωταγωνιστής σαπουνόπερας, όσα δηλαδή ξεστομίζει αυθόρμητα ο ίδιος, θυμίζουν επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Αννίτας Πάνια και άλλα συναφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα επαναλαμβάνεται καταφανώς ως φάρσα».
•Σε όλους αυτούς αντί παραθέτω τον Οδυσσέα και την πανάρχαιη σοφια της Ελλάδας. Όταν ξεγέλασε τον Κύκλωπα λέγοντας πως το όνομα του είναι «Κανένας». Έτσι με λέει ο κύρης μου κι οι σύντροφοι μου ποιεί ο στίχος της ραψωδίας. Ο «Κανενας» νίκησε τον πανίσχυρο και την υπέρτερη ρώμη με όπλο την ευφυΐα η την πονηριά, αν θέλετε. Αυτό είναι το δίδαγμα του Οδυσσέα και της επιβίωσης στις παγίδες της θάλασσας που τον χώριζαν απ την Ιθάκη και την γηραιά ήδη, πανέμορφη κάποτε και πιστή, Πηνέλοπη, που αποδίωκε τους εμμονικούς μνηστήρες. Δεν είναι βέβαια όλοι Οδυσσεις αλλά μερικοί μπορεί και να είναι.Δεν είναι και όλοι κύκλωπες, Πολύφημοι, αλλά μπορούν να θέλουν η να φαντασιώνουν ότι είναι.
•Κανένας λοιπόν. Η ο κ.Τίποτα που έλεγε ο Πάγκαλος με αποτέλεσμα ο Τίποτα να γίνει ο κ.Κάτι.