•Πολλοί σπεύδουν να προδιαγράφουν ως προφήτες το πολιτικό «τέλος» διαφόρων προσώπων και κομμάτων ή ρευμάτων. Του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ των νυν και πρώην εν ζωή αρχηγών τους. Όπως κάποτε είχε μπει η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας , ομως βρήκε το πόμολο και βγήκε. Το τέλος της πάλαι ποτέ κραταίας Ένωσης Κέντρου ήρθε όταν έγιναν τα δυο μεγάλα κόμματα κεντρώα. Το τέλος του Σαμαρά τον έκανε Πρωθυπουργό, το τέλος του Στεφανόπουλου Πρόεδρο Δημοκρατίας και μάλιστα τον καλύτερο που είχαμε. Ο κατα τη τότε πολεμική ρητορική του ΠΑΣΟΚ «αποστάτης», αείμνηστος , επέστρεψε ως «εφιάλτης». Ο υπόδικος Αντρέας επανήλθε μετά δόξης. Μερικοί προδιαγράφουν και το τέλος της ιδίας της πολιτικής. Περνάμε λένε στη «μετά πολιτική». Όμως το τέλος δεν έρχεται ποτε. Αυτό που συμβαίνει είναι οι μετασχηματισμοί. Αέναοι. Το τέλος της πολιτικής δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει το τέλος του φωτός για να θυμηθώ τον Γραμματικάκη. Η μετά πολιτική είναι ακραιφνής πολιτική.
•Οι μετασχηματισμοί είναι ορατοί και αόρατοι. Άλλοτε επέρχονται θορυβωδώς και άλλοτε ανεπαισθήτως, σταγονοειδώς. Όπως ο μετασχηματισμός της δεξιάς, σε κεντροδεξιά και ακολούθως σε κέντρο με μια ποικιλία κεντροδεξιών αλλά και κεντροαριστερών αποχρώσεων που ηγεμονεύει. Η πτώση του ΠΑΣΟΚ και η χλωμή μεν αλλά σταθερη επανεμφάνιση του. Τώρα ο διαφαινόμενος, εν οδύνη πολλών, μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
•Οι προφήτες του κάθε τέλους διαπράττουν το λεγόμενο σφάλμα της επαγωγής. Φωτογραφίζουν την τρέχουσα στιγμή και την προβάλλουν. Όταν η πραγματικότητα τους διαψεύδει, σχεδόν πάντα, οι παλιές προφητείες έχουν ξεχαστεί. Στη θέση τους έρχονται νέες. Είναι η φύση του πράγματος τέτοια.
•Απέναντι στις προφητείες επιμένει να γράφει τη δίκη του ιστορία το παρόν και μόνο αυτό. Γιατί το πριν παρήλθε και το μέλλον δεν έχει έρθει. Το μέλλον είναι νυν και αεί το τώρα. Αυτή είναι και η γοητεία του η η απαισιότητά του.