Οι μελλοθάνατοι και ο Μάνος Ελευθερίου, του Αλέξανδρου Μπέμπη

Όσοι ανησυχούμε για την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας, δεν πρέπει πια να ανησυχούμε.

Από τα πλέον επίσημα και αρμόδια χείλη ασκαρδαμυκτί διαβάσαμε ότι θα λυθεί σε σύντομο χρόνο με φυσικό τρόπο.

Ο πρωθυπουργός κ.Αλέξης Τσίπ(ρ)ας και ο τσάκαλος υπουργός οικονομικών κ.Ευκλείδης Τσακαλώτος διαβεβαίωσαν εμάς και τους θεσμούς

ότι no problem για τις συντάξεις,δεν έχει νόημα να μειωθούν,αφού σύντομα οι συνταξιούχοι θα ταξιδέψουν με one way ticket σε άλλους κόσμους.

Ίσως να μη γνωρίζουν οι εξοχότατοι κυβερνώντες μας ότι υπάρχει και αφύσικος τρόπος.Αφύσικος με την έννοια του αντιεξουσιαστικός.

Του αναρχικός.Του punk rockabilly που έχει τα παγκάρια χλευαστικά γραμμένα στα ενδότερα των συρταριών του.

Τώρα θα μου πείτε ”ρε Μπέμπη κόψε τις κουλαμάρες και κάν’ το πενηνταράκια”.

Ναι κυρίες μου και κύριοι!

Θα πεθάνουμε μια μέρα, αλλά να πεθάνουμε όπως θέλουμε εμείς, όχι όπως θέλουν αυτοί.

Coolάρετε αγαπητοί μου, όπως coolαριστός ήταν ένας θείος μου, που θα μου μείνει αξέχαστος και ως εκ τούτου αθάνατος και εμπεδώστε τη μέθοδο του.

Ο θείος λοιπόν αγνοούσε τις αρρώστιες. Όχι ότι δεν είχε. Απλά δεν τις έδινε αξία. Τις είχε για παιχνίδι.Καθημερινή διασκέδαση του η κορο’ι’δία στον χάρο.

Με Σωκράτεια φιλοσοφία πήγαινε στα ιατρεία του ΙΚΑ πρωί πρωί-”τι τηνικάδε αφίξαι” τον ρωτούσε η καθαρίστρια-και αποχωρούσε τελευταίος.

Συμβούλευε τους διαπλεκόμενους και συμπλεκόμενους για την σειρά προτεραιότητας αγχωμένους ασθενείς να μη διαπληκτίζονται επί ματαίω

και τους παραχωρούσε τη θέση του στο queue διότι ”πού ξέρεις,μέχρι να ‘ρθει η σειρά μου,μπορεί να έχουν βρεθεί καλύτερα φάρμακα”.

Για να μη τα πολυλογώ και για να σας βγάλω από την περιέργεια πώς εμπλέκεται ο Μάνος Ελευθερίου στο εν εξελίξει  καταπονημένο μου πόνημα,

να σας πω ότι μόλις ο θείος έπαιρνε από τον εξουθενωμένο και ενδεχομένως βαριεστημένο γιατρό την συνταγή πήγαινε στο φαρμακείο και γύριζε σπίτι.

Στην παλιά σιφονιέρα και στο βαθύ συρτάρι με την κολαρισμένη αλλαξιά που θα τον έντυναν οι ”σηκωτάδες”-έτσι αποκαλούσε τα γραφεία κηδειών.Από το ”σηκώνω”- πετούσε μπροστά μπροστά τα φάρμακα σπρώχνοτας τα παλιότερα στο βάθος.

Αδιαφορώντας για τις υποδείξεις και τη δοσολογία που του είχε συστήσει ο γιατρός,όταν και μόνον όταν δεν αισθανόταν καλά, έχωνε το χέρι του στο βάθος του συρταριού, έπιανε με κλειστά μάτια στη τύχη ένα φάρμακο-συνήθως ληγμένο- και το κατάπινε.

Α, ναι. Παραλίγο να το ξεχνούσα. Ο θείος σε πείσμα όλων πέθανε στα 95 (ολογράφως ενενήντα πέντε) το 1972.

Την ίδια χρονιά που ο Μάνος Ελευθερίου και ο Δήμος Μούτσης έγραψαν το ανεπανάληπτο Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ.

Παραθέτω τους αυθεντικούς στίχους και εντός παρενθέσεως οι αφιερωμένες στους κ.κ.Τσίπ(ρ)α και Τσακαλώτο αντιεξουσιαστικές παραλλαγές μου.