Οι ζωές των άλλων, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Οι ζωές των άλλων και γω.

Είμαι μια από τους πολλούς κομπάρσους που πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές μιας ωραίας κωμωδίας. Ζω στο παρασκήνιο, μέσα σε ξένες φωτογραφίες, δίπλα σε τούρτες, κάτω από ομπρέλες, μέσα σε χορωδίες, σε πούλμαν εκδρομικά, σε γάμους, βαφτίσεις, αρραβώνες, πανηγύρια, μπαράκια, παραλίες, πλατείες, θέατρα, τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα…

Είμαι παντού και πουθενά. Βρείτε με και “περικυκλώστε” με με κόκκινο στυλό…Να φαίνομαι ( Αν με αναγνωρίσετε φυσικά). Είμαι πάντα εκεί. Σε συρτάρια με παλιές φωτογραφίες, σε ντουλάπια με άλμπουμ, ανάμεσα σε ζελατίνες και αρνητικά ζω μέσα από τις ζωές των άλλων.

Αναλλοίωτη στον χρόνο. Σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Όχι, όχι σχεδόν. Πάντα χαμογελαστή. Λίγο αφηρημένη ίσως. Με κλειστά μάτια ενίοτε. Με τα μαλλιά συνήθως να μου κρύβουν το πρόσωπο. Μα πάντα εγώ. Σε διαφορετικές ηλικίες. Σε αγκαλιές οικογενειακές ή και όχι. Το χαρτί αγαπάει τις λέξεις. Αυτές τις χίλιες λέξεις που λένε πως κρύβει μια φωτογραφία. Και μπορώ να σας τις πω και τις χίλιες, πιστέψτε με.

Τα σημερινά ψηφιακά αρχεία μας έκλεψαν μία αίσθηση. Την αφή. Και οι σημερινές κάμερες μας έχουν κάνει κάτι σαν μικρούς θεούς. Να φτιάχνουμε κόσμους όπως τους ονειρευόμαστε, να χαμηλώνουμε τον ήλιο, να μεγαλώνουμε το φεγγάρι, να σβήνουμε τίς ρυτίδες μας, να είμαστε εμείς σε δεκάδες κόπιες μας, αλλά ομορφότεροι, νεότεροι, διαφορετικοί. Όμως, τί να λέμε, πήραν την αλήθεια μας. Την στιγμή μας. Αυτή που μοιάζει μοναδική. Η στιγμή που θυσιάστηκε στο βωμό της τεχνολογίας και της τελειότητας.

– Ο εγκλεισμός οδήγησε πολύ κόσμο στα αρχεία του FBI και της CIA! Δεν θυμάμαι ποιο είναι ποιο, αλλά σίγουρα είμαι κάπου φακελωμένη. Όπως όλοι μας άλλωστε, όσοι έχουμε γεννηθεί λίγο πιο πριν. Πριν από την εισβολή της εύκολης φωτογράφισης των πάντων. Κι όταν δεν κοστίζει τίποτα να τραβήξεις εικοσιτέσσερις φωτογραφίες του ίδιου τριαντάφυλλου, ε, που να φτουρίσει το καημένο το 24αρι το φιλμάκι εκείνης της εποχής. Αντίο είπα; Αντίο.

– Οι ζωές των άλλων…Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας παρακαλώ, 2007. Το είδαμε καλοκαιράκι στο Σινέ Φιλοθέη, πανσέληνος, γιασεμιά, λεμονίτα και ζέστη, ζεστή αφόρητη… Θα είχαμε ξεμείνει Αθήνα. Εκτός από ταινία, οι ζωές των άλλων είναι το καταφύγιο των δικών μου αναμνήσεων… Εκεί που η φαντασία συναντάει την πραγματικότητα και το παρελθόν την αιωνιότητα. Εκεί που τα χαμόγελα περισσεύουν γιατί κανείς δεν φωτογραφίζει το δράμα. Εκτός κι αν πρόκειται να βγει στις ειδήσεις των οκτώ. Και εγώ λέω να μείνω εκεί. Μέσα στις ζελατίνες των παλιών άλμπουμ. Γιατί εκεί ζει η δική μου αλήθεια. Ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω πως ζει. Να ζει κανείς ή να μην ζεί. Ιδού η απορία. Να ζει και να καλοζεί. Γιατί το να μην ζεί έτσι κι αλλιώς είναι μονόδρομος. Οπότε… ( Σκόρπιες σκέψεις κι άντε να τις μαζέψεις. Έκανα ομοιοκαταληξία στην εκπνοή. Καλό είναι τώρα αυτό;!

Θα σας αφήσω να ενώσετε τις τελείες και να φτιάξετε μόνοι σας το ίδιο σχήμα. Μπορείτε όμως να το χρωματίσετε με ότι χρώματα θέλετε εσείς. Ακόμα και με χρώματα που δεν υπάρχουν…)