Οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής. Η κοινοτοπία του κακού, του Πάνου Μπιτσαξή

Και ηχητικό:

Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή, με τη ματιά της πολιτικής επιστήμης, της δεύτερης επιστήμης που διδάχθηκα, ένα εξαιρετικό ντοκιμανταίρ που προβάλλει το news 247 με θέμα «οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής». Αξίζει να το δείτε. Δεν θα κουράσω με τα πολλά γενικότερα και άκρως σημαντικά συμπεράσματα αυτής της κινηματογραφικής μαρτυρίας. Στέκομαι μόνο σε τρία.

1. Γυναίκες της διπλανής μας πόρτας. Πρόσωπα οικεία, ζεστά, σχεδόν συμπαθή. Το στερεοτυπικό γυναικείο πρότυπο της ανατροφής μας. Η καλοαναθρεμμένη κόρη με την απόλυτη αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση στον Πατέρα. Η μητέρα και γιαγιά. Με την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση στον Υιό. Η σύζυγος. Με την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση στον Άντρα της. Αυτές οι γυναίκες πήραν τα ηνία της Χρυσής Αυγής όταν προφυλακίστηκε η ηγεσία της και την ανέδειξαν σε τρίτο κόμμα. Μετά ξαναπέρασαν εκούσια στη σκιά των αντρικών τοτέμ τους. Τις είδαμε να μαγειρεύουν, να πλένουν τζάμια στο σπίτι τους να χαϊδεύουν τα σκυλάκια να εκθέτουν τη συνήθη καθημερινότητα τους.  Θα τις συναντήσουμε ίσως ξανά τώρα; Η κοινοτοπία του κακού της Χάνα Αρεντ στην απόλυτη απόδειξη της.

2. Γυναίκες προβατόμορφες λύκαινες. Ικανές να παραπλανήσουν τον καθένα. Είναι συγκλονιστικό το πώς εκούσια συγκάλυπταν, εξωράισαν αλλά και προωθούσαν την βαρβαρότητα πώς την εκθείαζαν, πώς την στόλιζαν μέσα από τα «άγια» της γυναικείας φύσης προσποιούμενες συνειδητά ότι ο ναζισμός έχει ανθρώπινο πρόσωπο.

3.  Γυναίκες συνειδητές ναζίστριες. Αδίστακτες πρέσβειρες του κακού. Ικανές να αποδεχθούν τα πάντα. Με μια απλή προβολή των όσων λένε και του τρόπου που δικαιολογούν και νομιμοποιούν την ναζιστική βία θα’ταν αύριο όχι η δευτερεύουσα αλλά η κυρία πηγή της νομιμοποίησης της Χρυσής Αυγής στις συνειδήσεις του γυναικείου πληθυσμού που έχει εντονότερη αποστροφή στον εγκληματικό ακτιβισμό αλλά κατ’ επέκταση στους άντρες που λατρεύουν τις κόρες, τις μητέρες των γιων τους και τις γυναίκες της ζωής τους. Γιατί χαμογελούν, έλκουν, τρώνε καλαμαράκια και πίνουν την μπυρίτσα τους. Προσπαθούν να το κρύψουν αλλά δεν μπορούν. Τους φεύγει ανάμεσα από τα δόντια.  Οι Εβραίοι, η Σιών, ο εθνικισμός, οι Χιτλερικοί που ήταν άλλης εποχής αλλά δεν τους καταδικάζουμε, το σύστημα και όλα τα συναφή.

Παρασυρμένες από την αφοσίωση στο αντρικό τους πρότυπο; Ναι, αλλά αυτό δεν αφορά εμένα αλλά τους ψυχιάτρους και τους κοινωνιολόγους της σχέσης των φυλών. Εγώ προσωπικά τον κίνδυνο που ενσαρκώνει αυτός ο ανθρώπινος τύπος, η κοινοτοπία του κακού, τον υπολογίζω πολύ πιο σοβαρά από τα τάγματα εφόδου, τις σβάστικες και τις μαύρες στολές.