Ποιός την άρχισε αυτή την μπούρδα με τα πρωταπριλιάτικα αστεία, να τον πιάσω στα χέρια μου να τον μαδήσω σαν το κοκόρι.
Και πώς την είχαμε δει όλοι παλιά Σεφερλήδες και Μπένι Χιλ και κάναμε τις πιό σαχλές χοντράδες στο όνομα του νέου μήνα ένας Θεός ξέρει!
Εντάξει, δεν βγάζω έξω την ουρά μου, μικρό ήμουν και παρασυρόμουν και γω από το ποτάμι της σαχλαμάρας. Κι ως γνωστόν, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Κι αν γύριζα πίσω τον χρόνο δεν θα είχα τρομάξει την μάνα μου τόσες φορές με φανταστικούς αιφνίδιους θανάτους φίλων και συγγενών. Τώρα που όλοι αυτοί έχουν πραγματικά φύγει από την ζωή- δεν προλαβαίνουμε τις κηδείες και τα μνημόσυνα, θα το έχετε προσέξει και σείς, δεν είναι ιδέα μου- τώρα αισθάνομαι πραγματικά χάλια.
«Μαμά, πήρε τηλέφωνο η θεία Ευλαμπία και έκλαιγε. Πήγαιναν με τον θείο Χαράλαμπο επίσκεψη στην κουμπάρα τους, στην Κυψέλη και τον θείο τον πάτησε ένα τρόλεϊ. Τώρα τον έχουνε στο ΚΑΤ». Κλάμα η μαμά, στο τσακ την προλάβαμε να μην πάρει τηλέφωνο στο νοσοκομείο να ρωτάει για την λεκάνη του θείου Χαράλαμπου!
«Μαμά, πήρα διήμερη αποβολή γιατί με έπιασε ο λυκειάρχης που κάπνιζα πίσω από τις τουαλέτες». Κάγκελο η μαμά! Δύο ώρες κάναμε να την συνεφέρουμε. Σκεφτείτε πως δεν πρόλαβα να της πω πως εκεί πίσω από τις τουαλέτες που με έπιασε ο λυκειάρχης να καπνίζω, φιλιόμουν και με ένα συμμαθητή, δύο χρόνια μεγαλύτερο, αλλά πηγαίναμε στο ίδιο τμήμα γιατί είχε μείνει.
¨Μαμά, τρέξε, η γιαγιά πέθανε μάλλον. Μου καθάριζε ένα μήλο, έφαγε κι αυτή ένα κομμάτι και ξαφνικά μπλάβιασε, της πετάχτηκαν τα μάτια έξω, έγειρε από την καρέκλα της και τώρα είναι στο χαγιάτι ξαπλωμένη και δεν κουνιέται.» Αβαβάο παπαπάο η μαμά! ‘Εφαγα της χρονιάς μου μ’ αυτό το τελευταίο.
Ειλικρινά, ντρέπομαι για λογαριασμό μου! Οφείλετε όμως να παραδεχτείτε πως είχα φαντασία και τρομερή πειθώ!
Όταν έβλεπα πως δεν πήγαινε άλλο να συνεχίσω την πλάκα και το θύμα μου-συνήθως η μαμά μου- ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ή έτοιμο να εκραγεί και να με πάρουν τα σκάγια, το έκοβα φωνάζοντας ένα χαρούμενο, χαμογελαστό… «Καλό Μήηηηνα» και γινόμουν λαγός.
Αλλά σήμερα όλα αυτά μου φαίνονται και γελοία και επικίνδυνα. Έξω σούρνονται εμφράγματα. Οι μισοί είμαστε με χάπια για την πίεση και οι άλλοι μισοί με ηρεμιστικά. Μας λέει ο άλλος καλημέρα και αν δεν είμαστε στα καλά μας, αν την προηγούμενη μέρα έχουμε, ας πούμε, πληρώσει τα κέρατά μας σε λογαριασμούς, μπορεί και να τον στείλουμε στον γεροδιάολο αδιάβαστο!
Εξάλλου όλες οι ειδήσεις μοιάζουν πια με πρωταπριλιάτικο αστείο!
Γι΄αυτό ας πούμε ένα «Καλό μήνα» κι ας μην είναι αυτό το πρωταπριλιάτικο αστείο που κάνουμε στον εαυτό μας….γιατί σε άλλους, είπαμε, πάπαλα.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr