Θα ήθελα να είμαι ένα ανθάκι. Όμοιο με όλα τα ανθάκια γύρω μου αλλά τόσο μοναδικό και σπάνιο. Να με χαϊδεύει ο αέρας, να με αγγίζουν οι σταγόνες της βροχής, να ομορφαίνω σε κάθε πρώτο και τελευταίο φως του ήλιου, να τρεμοπαίζω στο φως του φεγγαριού, να αναπνέω άνοιξη πριν από όλη την πλάση. Να στέκομαι στην άκρη του κλαδιού μου έτοιμο να αφεθώ, αλλά να περιμένω. Να περιμένω την ιδανική στιγμή που θα παραδοθώ στην μοίρα μου. Που θα γίνω χαλί στα πόδια του δέντρου μου, στην γη απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Θα ήθελα να είμαι ένα ανθάκι αμυγδαλιάς.
Σήμερα, όχι, δεν θα ήθελα να είμαι ένα αγόρι που κρύβεται σε ένα υπόγειο, τρομαγμένο από τους άγριους ήχους του πολέμου. Δεν θα ήθελα να είμαι ένα κορίτσι που αποχαιρετά τον μπαμπά του με κλάματα σε έναν παγωμένο σταθμό λεωφορείων. Δεν θα ήθελα να είμαι ένας στρατιώτης. Να πρέπει να κρατάω όπλο και να μην ξέρω καλά καλά γιατί. Να σκοτώνω και να σκοτώνομαι σε ξένη γη , μακριά από το σπίτι μου και τους αγαπημένους μου. Δεν θα ήθελα να είμαι ένας άνθρωπος ξεριζωμένος, να φεύγω από το σπίτι μου με μια βαλίτσα και λίγο χώμα από την αυλή μου. Δεν θα ήθελα να είμαι ένας ανώνυμος πρόσφυγας .
Σήμερα δεν θα ήθελα να είμαι τίποτα άλλο από ένα ανθάκι αμυγδαλιάς και ας βρισκόμουν κάποια στιγμή στο χώμα από ένα φύσημα του ανέμου, χαλί στα πόδια του δέντρου που με γέννησε.