Πότε ήρθε ο Πάπας Φραγκίσκος, πότε έφυγε, χαμπάρι δεν πήρα. Λίγο στις ειδήσεις τον είδα, με τα λευκά του, με το Φιατάκι του, τα Ελληνικούλια του! Όχι, μπράβο του και χαράς το κουράγιο του δηλαδή. Χωρίς παλτουδάκι, ευτυχώς δηλαδή που είχαμε νοτιάδες, χωρίς λιμουζίνα, χωρίς μασκούλα (αυτό όμως ήταν φάουλ αγιότατε), χαμογελαστός και ευγενικός, με τον λόγο τον καλό, τον σοφό. Ο Πάπας ο σωστός. Πολύ τον συμπάθησα. (αλλά το χωρίς μάσκα φάουλ Αγιότατε και με όλο τον σεβασμό)
Εγώ πάντως όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως τους καθολικούς τους έλεγαν καθολικούς γιατί ήταν όλοι…καθιστοί. Καθιστοί όλοι …καταλάβατε; Μικρό ήμουνα δεν ήξευρα. ΄Εβλεπα τότε στις ταινίες τις καθολικές λειτουργίες, τους γάμους, τις βαφτίσεις, που είχαν όλοι την θεσούλα τους, στα ωραία τους τα στασίδια… Άιντε να σηκωθούν όρθιοι κάποια στιγμή στο τσακίρ κέφι για κάναν ύμνο αλλά μετά …ξεκούραση. Καλέ, μην πάτε μακριά, ώς και στον Ποπολάρο! Για θυμηθείτε την κοντεσίνα Έλντα Ντιμάρα στην σκηνή της εκκλησίας. Μιά που έκατσε μιά που σηκώθηκε. Μετά την κυνήγαγε ο Ζέπος ο Πεμπονάρης σ΄όλο το Τζάντε αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
‘Ηταν που δεν είχαν αυτό το δικό μας το σήκω κάτσε, γονάτισε, ξανακάτσε, σου πήραν την καρέκλα, κάτσε, ωχ δεν πρόλαβες την θέση, τί; έκατσες; συγχαρητήρια, σήκω τώρα να κάτσει η κυρία που έχει τον γοφό της. Τα έβλεπα αυτά και ήθελα να γίνω καθολική. Δεν ήξερα την διαδικασία αλλά μου φαινόταν εξαιρετικά …ξεκούραστο. Συν το διακοσμητικό. Αυτή η ησυχία στους τοίχους, ένα αγαλματάκι εδώ, ένα εκεί ένα παραπέρα τέλος. Και όλες οι τελετουργίες φάτσα φόρα. Ούτε διαχωριστικά, ούτε ακαταλαβίστικα. Με τούτα και με κείνα έκανα μιά μέρα το λάθος , του Αγίου Νικολάου θα ήτανε θαρρώ και το είπα στην μάνα μου. Τί το΄θελα; Εκείνο τον χειμώνα πρέπει να κάναμε στο σπίτι ίσαμε 25 ευχέλαια και σίγουρα τις νύχτες η μαμά με ράντιζε με αγιασμό γιατί όταν ξυπνούσα το πρωί είχα την εντύπωση πως στον ύπνο μου έβρεχε!
Το θέμα βέβαια λύθηκε από μόνο του με την πάροδο του χρόνου καθώς κάποια στιγμή στην ζωή μου απέκτησα δυό γόνατα, αρνητές ορθοστασίας και τα δύο, οπότε εγώ ήμουν πια η κυρία που καθόταν πάντα γιατί τα παιδάκια σηκώνονταν να μου δώσουν την θέση τους.
Ο πάπας έφυγε και πήρε μαζί του λίγη από την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων, με έκανε να γκουγλάρω την ιστορία του Χριστιανισμού και το γιατί και πότε χωρίσαμε τα τσανάκια μας και να κρυφογελάσω με την εντελώς ανθρώπινη παρ’ολίγο τούμπα του στην σκάλα του αεροπλάνου που θα τον επέστρεφε πίσω στον ασφαλή μικρόκοσμό του.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλο τον κόσμο, καθολικούς και ορθόδοξους, καθήμενους και ορθίους, την υγειά μας να έχουμε, να εμβολιαζόμαστε και να φοράμε τις μασκούλες μας όπου έχει κόσμο και θα περάσει κι αυτό. Τί θα κάνει; Στο τέλος θα μας βαρεθεί και θα το πάρει απόφαση να μας αφήσει ησύχους … Αρκεί να προσέχουμε λίγο και μεις αγιότατε, την ευλογία σας.
