Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.
Στέκομαι μπροστά από μια πόρτα. Το ξύλο της πολυκαιρισμένο, μοιάζει ετοιμόρροπη, ταλαιπωρημένη. Κάνω να πιάσω το χερούλι της αλλά δεν το βρίσκω. Κοιτάζω καλύτερα δεν βλέπω ούτε κλειδαριά, ούτε κλειδί. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο ή απ΄έξω . Δεν ξέρω αν θέλω να μπω ή να βγω από εκεί. Απλά στέκομαι.
Κάτι σαν να περιμένω αλλά δεν θυμάμαι τί. Η καρδιά μου χτυπάει αργά, σαν να σημαίνει τις ώρες ενός παλιού ρολογιού. Κοιτάζω τα πόδια μου. Δεν πατάνε στην γη. Κοιτάζω τα χέρια μου και δεν είναι τα δικά μου. Πιάνω το πρόσωπό μου και δεν το αναγνωρίζω. Ήμουν πάντα κάποιος άλλος ή με τον καιρό έγινα κάποιος άλλος; Δεν ξέρω τίποτα. Τίποτα από τα σημαντικά, αλλά ούτε και από τα ασήμαντα. Τι ώρα να είναι; Πόση ώρα στέκομαι μπροστά σε αυτήν την άγνωστη πόρτα; Τι κάνω εκεί;
Περπατάω σε ένα χαλί από βαμβάκι και απαλά απαλά κάνω βήματα προς τα πίσω ώσπου η πλάτη μου ακουμπάει σε κάτι σκληρό. Γυρίζω και αντικρίζω την ίδια παλιά πόρτα . Στέκομαι ακόμα πιο απορημένη. Ένας άνθρωπος που χάθηκε σε ένα δωμάτιο ή κλειδώθηκε έξω από αυτό. Αποφασίζω να μην ξανακουνηθώ. Αποφασίζω να περιμένω κάποιον να ανοίξει την πόρτα για μένα και νομίζω πως είμαι εκεί αιώνες. Κανείς δεν περνάει. Έπαψα από καιρό να φωνάζω βοήθεια. Έπαψα να φωνάζω. Έπαψα να μιλάω. Δεν μιλάω πιά ούτε στον εαυτό μου. Εξάλλου δε γνωριζόμαστε πια. Στέκομαι και περιμένω με τα μάτια κλειστά και την καρδιά μου να αγκομαχά στον κάθε της χτύπο.
Η πόρτα με ξεγέλασε, δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη.
Η σκιά του εαυτού μου στέκεται ακόμα μπροστά της. Τώρα πιά το ξέρω, η πόρτα νίκησε.
«Για εκείνους που παλεύουν να βρούν διέξοδο»