•Έχετε φάει μαύρο χαβιάρι; Belunga; Εγώ ναι στη Μόσχα μια φορά και μια δεύτερη σε δείπνο ενός πάμπλουτου ψώνιου που είχα τη τιμή να εκπροσωπήσω..πολύ παλιά αείμνηστος τώρα. Κατευθείαν από το ξεκοίλιασμα κάποιου άτυχου οξύρρυγχου του Αστραχαν. Και ξαναείδα πρόσφατα στο Netflix και απολαυσα την ιστορία του Βαρβάκη και τον Λαζόπουλο , ως μεταφυσική φιγούρα ,να δίνει στο Βαρβακη το «δώρο Θεού» που συναρπασε το αυτοκρατορικό σκήπτρο της Μ.Αικατερινης. Έκτοτε «ποιος φοβάται το χαβιάρι».
Ποτέ δεν κατάλαβα τι έχει αυτό το πράγμα και αρέσει. Ένα χαλι στιφό με πικροξινη γεύση. Λιγο βελτιώνεται στο ζεστό μπλινι. Εκεί όμως προτιμούν το κόκκινο χαβιάρι. Αυτό το δοκίμασα στο Russian tea room στη Ν.Υόρκη. Μαζι με τη Μελινα. Στο πλαι τραπέζι ήταν η Τζακυ. Μας τη σύστησαν. Είπα κι εγώ στη superstar ”nice to meet you”. Μεγάλη τιμή 
•Ο Κουλογλου αποκάλεσε τον Κασσελάκη εκπροσωπο της «αριστεράς του χαβιαριου»(gauche caviar).Ίσως.Αλλά και οι άλλοι τι είναι;Είναι κι αυτοί με μια ευρύτερη έννοια. Η αριστερά της αστικής ευημεριας.Με το ωραίο εξοχικό στο Σουνιο και το φιλικό σκαφος, why not,τον ωραίο κήπο και την περιποιημένη ένδυση, why not,τις καταθέσεις στην Ελβετία και στους ληστρικούς κολοσσους, why not,τα κολλητιλικια με τους μεγαλοκαρχαρίες και τους επενδυτές στη Κύπρο, στους αδελφούς Βενεζουελανους, why not. Το χαβιάρι ευδοκιμεί και στο ΠΑΣΟΚ αλλα με πιο αψιές ευρύτερες προτιμήσεις. Στο τέλος τέλος αυτό είναι το όραμα κάθε Έλληνα. Η αστική ευημερία, σε οποίο βαθμό μπορεί ο καθένας.
•Για την ώρα όμως θέτω το ερώτημα «ποιος φοβάται το χαβιάρι». Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, στα ανομολόγητα, δυο βλεπω να το φοβούνται. Η ιστορική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Μητσοτάκης. Ο τελευταίος ρίχνει αιχμές συνεχώς. Λογικο το βρίσκω. Αραιώνουν τελευταία. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την Αχτσιόγλου. Ενδιαφερον, αναμφίβολα, προσωπο, αλλά καθόλου επίφοβο.