Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.
Πόσες φορές δεν γλεντήσαμε μ’ αυτό το τραγούδι στα χείλη; Πόσες φορές δεν το χορέψαμε κάνοντας χειρονομίες όλο νόημα στο ταίρι μας και κλείνοντας το μάτι πονηρά κι άλλες τόσες κάνοντας σιγόντο στον Νταλάρα! Όταν έγραφε ο Βασίλης Τσιτσάνης αυτό το τραγούδι σίγουρα δεν είχε υπ’όψιν του τον όρο “γυναικοκτονια”. Σίγουρα δεν αισθανόταν πως έγραφε ένα τραγούδι που θα περιέγραφε το αδιανόητα σκληρό πρόσωπο μιας άρρωστης αγάπης.
Ίσως στην εποχή του η συγκεκριμένη “αγάπη”να είχε άλλο πρόσωπο, ή να μην είχε το πρόσωπο του κακού αλλά του προδομένου. Στην εποχή των εγκλημάτων τιμής η αγριότητα θα είχε προφανώς τα “δίκια” της. Ίσως οι κώδικες να ήταν διαφορετικοί ή να μην υπήρχαν καν και το μαχαίρι να ήταν η προέκταση του χεριού του άντρα του πολλά βαρύ, του μπεσαλη, του μάγκα …του βαριά ερωτευμένου που δεν ήθελε όμως πολλά πολλά σάλια γλυκές. Έλα δεν θέλω τέτοια καθώς ο άντρας ο πολλά βαρύς δεν μιλιέται το πρωί, αυτό είναι γνωστό άλλωστε. Όταν ο Τσιτσάνης έγραφε για κάποιον που τα πίνει και γίνεται λιώμα (προφανώς για μια γυναίκα) και καταλήγει στην φυλακή υπονοώντας πως εκείνη τον έκανε αρχικά αλκοολικό και μετά τον έστειλε και στην ψειρού δεν είχε φανταστεί πως υπάρχει και κάτι που λέγεται πολιτική ορθότητα και προσέχουμε τι λέμε και τί γράφουμε. Ο νταλκάς είχε βαρύτητα και έχριζε σεβασμού στον πάσχοντα δικαιολογώντας και καμιά στραβή που και που βρε αδερφέ.
Αργότερα κάποιος συνάδελφος του λαϊκού μας μύθου θα δήλωνε ευθαρσώς πως “τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει το καλύτερα τα σπίτια ” Οπότε να μην παραπονιόμαστε. Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία. Τώρα αυτό το “εσύ στο χώμα κι εγώ στην φυλακή “μπορεί να ακούγεται λίγο τσιμπημένο , ακόμα και για το ’50 -’60…αλλά ήταν αληθινότατο! Δεν ξευρω αν έχετε παρακολουθήσει το προξενιό της πολύπαθης Ιουλίας που διαδραματίζεται γύρω στο ’60 , αλλά θα μπορούσε να ήταν κι ενα ντοκυμαντέρ για την θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή, την κυριαρχία τού άντρα και την “νομιμοποίηση” συμπεριφορών που σήμερα θα κατέληγαν το λιγότερο στο αστυνομικό τμήμα… Ω, από τότε ομως πόσα δεν έχουν αλλάξει ! Προς το καλύτερο εννοείται. Αν και μερικές φορές, τα βαθιά ριζωμένα ένστικτα ξυπνάνε στα άρρωστα μυαλά και τότε “αυτή” καταλήγει στο χώμα κι “αυτός” στην φυλακή, με τους άγραφους και τους γραμμένους νόμους της.
Με τα στραβά και τα λάθος της η κοινωνία μας αλλάζει. Προσπαθεί τουλάχιστον… Όλοι μας ( ή σχεδόν όλοι) φοβόμαστε τα φίδια, τις αράχνες, το σκοτάδι, γιατί όπως λέει ο Γιουνγκ, αυτοί είναι προαιώνιοι φόβοι από την εποχή που οι πρόγονοι μας κρύβονταν στις σπηλιές και κινδύνευαν από προϊστορικά ζώα. Έτσι μάθαμε να προστατευόμαστε και αυτό που λέμε ένστικτο επιβίωσης υπάρχει στο DNA όλων μας. Μερικές φορές βέβαια οι δεινόσαυροι και το σκοτάδι ίσως ήταν πιο προβλέψιμοι εχθροί…