Η συζήτηση με τον Θεσσαλονικιό συνθέτη Γιώργο Καζαντζή πραγματοποιήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 2012, στον “Παλμό 99,5”. Δέκα σχεδόν χρόνια μετά το αρχείο ανασύρεται και επικοινωνείται μεταφέροντάς μας σε μια εποχή που πιστεύαμε λόγω της οικονομικής κρίσης ότι είχαμε χάσει τις ζωές μας. Αφορμή στάθηκε το πρόσφατο “Μουσικό κουτί” του Νίκου Πορτοκάλογλου με την Ρένα Μόρφη και με προσκεκλημένους τον Βασίλη Λέκκα και τον Γιώργο Καζαντζή με την παρουσία της Σοφίας Παπάζογλου , που ήταν μια από τις πιο δυνατές εκπομπές του Μουσικού Κουτιού κατά την εκτίμησή μου. Η ερμηνεία του Λέκκα δεν έχει προηγούμενο ίσως και επόμενο, ενώ η ευαισθησία του Γιώργου Καζαντζή και η ευγενής παρουσία του μού θύμισε τα προφητικά που έλεγε δέκα χρόνια πριν που αφορούσαν στα τραγούδια του που και τότε ήταν προφητικά. Ο συνθέτης επίκαιρος, διαχρονικός, σεμνός, έχει γράψει σπουδαία μουσικά έργα που ομόρφυναν θεατρικές, κινηματογραφικές, τηλεοπτικές παραγωγές και περισσότερα από 100 τραγούδια και ορχηστικά θέματα.
“Πιστεύω στις μικρές κοινωνίες. Νοσταλγώ τις πεζούλες στην γειτονιά. Βλέπω ελάχιστα τηλεόραση και κάνω εξαγνισμό από την ψευδαίσθηση. Υπάρχουν μέσα μας πολλά που μπορούν να α ςναόιξουν δρόμους χαράς. Θαυμάζω την τόλμη που ξεκινά από την σκέψη και τους άφοβους. Παιδικά χρόνια θυμάμαι με πολλή φτώχεια, λάσπη, ανθρωπιά και την αίσθηση του άγνωστου αύριο. Από τον πατέρα μου θυμάμαι την αναμονή της έλευσής του να έρθει το Σαββατόβραδο από το σκοτάδι.Από την μάνα μου θυμάμαι την έμφυτη καλλιέργεια που είχε, αν και αγράμματη, που μου την εμφύσησε. Για την εποχή αν και φτωχοί είχαμε ένα πολύ καλό ραδιόφωνο και μαγνητόφωνο και ηχογραφούσα την φωνή μου, ακούγαμε πολλή μουσική. Γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι στο τέλος της φυσικής ζωής του, αν ζούσε ο Μάνος μέχρι σήμερα δεν θα είχαμε αυτά τα φαινόμενα της ευτέλειας που ζούμε, τουλάχιστον στην έκταση που την έχουμε, θα κρύβονταν σαν τα ποντίκια όσοι προσβάλλουν την αισθητική μας. Δυσαναπλήρωτο το κενό του. Εν μέσω άλλων επιφανών της εποχής του διάλεξε να ενταφιασθεί σε στενό οικογενειακό κύκλο χωρίς τυμπανοκρουσίες, ως στάση ζωής. Η Ελλάδα τον έχει τιμήσει διότι και αυτός της έδωσε ένα δώρο αιώνιας διάρκειας και ύπαρξης στον κόσμο. ”
Μιλά για τον Ηλία Κατσούλη, για τον κύριο Ντίνο (Χριστιανόπουλο), για την εποχή μας την οποία παρομοιάζει με αεροπλάνο σε περιδίνηση, μιλά για τους καλούς κυβερνήτες, για την αισθητική και την γνώση των αξιών που βιώνουμε. Ο κ. Καζαντζής είναι χείμαρρος σεμνότητας, ηρεμίας, ευαισθησίας, ενσυναίσθησης καταθέτει την άποψή του για τον έλληνα, που τραγούδησε ο Κώστας Μακεδόνας. Μια ωριαία συζήτηση, χορταστική και διαφωτιστική ώστε να γνωρίσουμε περισσότερο τον σύγχρονο συνθέτη και δημιουργό πολλών επιτυχιών. Ακολουθεί το ηχητικό αρχείο που ξεκινά στο 3:30” και δυο τραγούδια του που αγαπώ πολύ.
Καλή ακρόαση!
Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά
18.1.2022
