•Είναι μερικοί άνθρωποι που όταν το φέρνει η τύχη να τους γνωρίζεις χαίρεσαι απίστευτα. Όταν φεύγουν νοιώθεις ότι κάτι σημαντικό έχει χαθεί. Γιατί αισθάνεσαι ότι σου γονιμοποιούν το πνεύμα και τον ορίζοντα. Γιώργος Γραμματικάκης.
•Όταν έχεις γράψει βιβλίο με τίτλο «η αυτοβιογραφία του φωτος» έχεις δικαιολογήσει δια παντός την ύπαρξη σου στο κόσμο. Νυν νυν το μηδέν και αιέν ο κόσμος ο μικρός ο μέγας Γιώργο.
Ιδου πως το περιγράφει Το φως:
“Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο.»Είναι αυτό που το ονόμαζε και το θεωρούσα συναρπαστικό. Το κοσμολογικό θρησκευτικό συναίσθημα. Αυτό που θαυμάζει και δεν διστάζει να αναμετριέται με το άγνωστο χωρίς τη χάρη της αυτοπεποίθησης αλλά με τη ταπεινότητα της αδυναμίας. Και κυρίως με την απλότητα όχι την αλαζονεία της γνωστικής υπεροχής.