Ένα αντίο στον Bruno Ganz, τον άνθρωπο που μας ταξίδεψε στην ταινία σταθμό της νεότητάς μας. Στο μεγάλο του ταξίδι για να βρει επιτέλους την αιώνια άνοιξη, την άνοιξη που είναι η αγκαλιά που σε ζεσταίνει το χειμώνα, και η ανάσα που δροσίζει το πυρακτωμένο μέτωπό σου την καλοκαιρία. Την άνοιξη που δεν γνωρίζουμε από που αρχίζει και που τελειώνει. Και κυριότερα, πότε θα ‘ρθει; Που αναρωτηθήκαμε μαζί του για το πότε θα γνωρίσει τη συλλογική έκφανση. Σ’ έναν κόσμο που οι εξουσιάζοντες μεταχειρίζονται όπως όπως τα συμβάντα για να προωθήσουν την τυραννία τους. Σ’ έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν έχουν όνομα, παρά μόνο τις ετικέτες που τους βιδώθηκαν. Σ’ έναν κόσμο που η πραγματικότητα, ανέγγιχτη κάτω απ’ τον κλοιό της φαινομενικότητας, έχει πέσει σε αιώνια βαρυχειμωνιά. Χωρίς τα φτερά αγγέλων σαν τον Bruno, η Άνοιξη πώς να ‘ρθει;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr