Γελοίος νόμος, αλλά νόμος, του Αλέξανδρου Μπέμπη

Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ασχοληθώ με τις γελοιότητες που γράφτηκαν ή ακούστηκαν για την περίπτωση της καθαρίστριας που καταδικάστηκε επειδή εξαπάτησε το δημόσιο με πλαστό απολυτήριο δημοτικού. Αναδύουν και αποδεικνύουν όλη τη νεοελληνική κοινωνική και ιδεολογική μιζέρια μας, επιπέδου τριτοκλασάτου μελό μετά δακρύων με σαράντα εφτά λαϊκά τραγούδια εποχής Νίκου Ξανθόπουλου. ”Αμάρτησα για τα παιδιά μου”…”Κακούργα κενονύα που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα” ή ”Τα λαμόγια που κλέβουν το Δημόσιο κυκλοφορούν ελεύθερα και η δόλια μάνα σαπίζει στη φυλακή” ή το πιο σοφιστικέ ότι δηλαδή ”η απόφαση του δικαστηρίου είχε ταξικό πρόσημο”. (Τελικά ασχολήθηκα…) Δεν θα αναφερθώ ούτε στον σχετικό νόμο βάση του οποίου καταδικάστηκε η συγκεκριμένη κυρία. Είναι γελοίος ο άλλος νόμος που για μια τέτοια θέση απαιτεί απολυτήριο ΣΤ’ Τάξης του Δημοτικού. Δηλαδή ο νομοθέτης θεωρεί ότι όποιος έχει απολυτήριο ΣΤ’ Δημοτικού, χρησιμοποιεί το σφουγγαρόπανο καλύτερα από κάποιον που έχει ενδεικτικό Ε’ Δημοτικού και όποιος τολμήσει να τον παραβιάσει θα σαπίζει στη φυλακή. Θα τρελαθούμε τελείως σ’ αυτή τη χώρα. Τα κριτήρια για μια τέτοια ή παρόμοια θέση στο δημόσιο,θα πρέπει να είναι καθαρά και μόνο κοινωνικά και όχι τα όποια τυπικά προσόντα. Εύχομαι η κυρία Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που ζήτησε να ελέγξει την υπόθεση, να αγνοήσει το γράμμα του νόμου. Είναι περίπτωση όπου επιβάλλεται να ισχύσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η κυρία να αφεθεί ελεύθερη.