Κωστής Α.Μακρής (συγγραφέας-γραφίστας)
Βροχερέ Αύγουστε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου
Συνηθίζω να λέω ―και να γράφω― ότι όταν βρέχει παίρνω ομπρέλα ή βρέχομαι.
Ναι, ξέρω…
Όταν περιμένεις από τον Έλληνα Αύγουστο να σου χαρίζει απλόχερα λιακάδες, ζέστη, σταφύλια, κουνούπια, θάλασσα και ειρήνη και αντ’ αυτών σου στέλνει καρεκλοπόδαρα, πυρκαγιές, πόλεμο, οικονομική δυσπραγία και συζητήσεις περί παρακολουθήσεων, ε, μια ζοχάδα δικαιούσαι να την έχεις.
Τι έγραψα τώρα;
Δικαιούσαι; Δικαιούμαι; Τι σημαίνει «δικαιούμαι»;
Υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως αναφέρονται στον σχετικό χάρτη του ΟΗΕ. Υπάρχουν τα νομικά, αστικά, οικογενειακά, οικονομικά και άλλα δικαιώματα που αναφέρονται στα Συντάγματα και τους Νόμους των Δημοκρατικών κρατών όπως η Ελλάδα.
Τι μπορεί όμως να «δικαιούμαι» ή να διεκδικώ από τον καιρό και τα φυσικά φαινόμενα, εγώ και όλο μου το είδος;
Καλοκαιρία εις το διηνεκές; Απουσία σεισμών, λιμών, λοιμών, καταποντισμών; Να είμαι στο απυρόβλητο από την μανία των τυφώνων, των ηφαιστείων, του Εγκέλαδου και άλλων δεινών; Και να απολαμβάνω μια ατελεύτητη ευδαιμονία “επί μέτρω”; Καλοπέραση «sur mesure» (επί παραγγελία), όπως λέγανε παλιά για τα ακριβά ρούχα· σε αντίθεση με τα “ετοιματζίδικα” και πιο φτηνά ενδύματα.
Τι μπορεί να σημαίνει «δικαιούμαι» όταν δισεκατομμύρια ανθρώπων υφίστανται τις τρομακτικές επιπτώσεις της ανθρώπινης (δικής τους, δηλαδή του είδους τους) βλακείας και τις συνέπειες (ενδεχομένως εξ αυτής ακριβώς της βλακείας) της “Κλιματικής αλλαγής”;
Μια από τις φράσεις που ακούω με δέος στις νεκρώσιμες ακολουθίες είναι η φράση «Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου».
Δεν είμαι και ούτε παριστάνω τον ιδιαίτερα θρήσκο.
Αλλά η φράση αυτή, απευθυνόμενη στην «Ύψιστη Συμπαντική Αρχή» (όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα, ακόμα και η “Φύση” τού Μπαρούχ Σπινόζα), με καρπαζώνει ανελέητα όποτε αρχίζω να σκέφτομαι τα Δικαιώματά «ΜΟΥ» σε σχέση με την παντοδύναμη Φύση και το Τυχαίο που (πλέον και επιστημονικά αποδεδειγμένα, με βάση την κβαντική θεωρία) κυριαρχεί στη ζωή μου και σε όλο το Σύμπαν;
Σαν να μου λέει κάποιος ή κάτι:
«Που πας, ρε Καραμήτρο, και τι γκρινιάζεις επειδή βρέχει τώρα που κάνεις εσύ διακοπές και όλο λες “Γιατί να μου συμβεί αυτό τώρα”; Το Σύμπαν σου έδωσε ΖΩΗ. Τελεία και παύλα. Ένα σπερματοζωάριο πρωταθλητής και ένα ωάριο σε καλή κατάσταση συναντήθηκαν. Μία δηλαδή απειροελάχιστη και απολύτως σπάνια πιθανότητα, ανάμεσα στα πολυτετρακιστρισεκατομμύρια των ατόμων και των μορίων του Σύμπαντος, να συμβεί αυτή η συνάντηση. Και εγεννήθης εσύ, κόπανε, και έχεις ζωή. Και θέλεις και να σου έρχονται τα πράγματα όπως τα έχεις σχεδιάσει και προγραμματίσει κανονίζοντας την άδειά σου και τα εισιτήριά σου για το Αραχτοβολικοφτηνονήσι τον Αύγουστο. Και μιλάς για το δικαίωμά σου να κάνεις διακοπές όπως τις θέλεις. Και να μην βρέχει, να μην φυσάει, να μην κάνει πυρκαγιά, πόλεμο, ακρίβεια και τίποτα να μην ταράζει αυτά που “δικαιούσαι”. Και ξεχνάς ότι το μόνο δικαίωμα που έχεις, έχοντας το σπάνιο προνόμιο να έχεις γεννηθεί, είναι να μην κάνεις σκατά την ζωή που σου χαρίστηκε ―την δική σου και των άλλων― και να την σέβεσαι. Κι αν θέλει η τύχη κι ο καιρός, να κάνεις και μερικά μπάνια στην ευλογημένη θαλασσίτσα ή όμορφες πεζοπορίες στα βουνά τής πανέμορφης χώρας που σου έλαχε σαν ένα επιπλέον δώρο ζωής.»
Κι εγώ τότε, σκύβω ταπεινά το κεφάλι και ευχαριστώ ξανά για το δώρο τής ζωής.
Και όταν βρέχει, παίρνω ομπρέλα ή βρέχομαι.
Και όταν παίζω χαρτιά, παίζω με τα χαρτιά που πήρα και προσπαθώ να κερδίσω ή να μην χάσω πολλά.
Κι όταν μας χαμογελάει (γιατί όταν χαμογελάει, χαμογελάει σε πολλές και πολλούς κι όχι μόνο σε εμένα) ο Έλληνας Αύγουστος, ρίχνω και καμιά βουτιά σε μια κοντινή παραλία και ξαναλέω κι ένα «Ευχαριστώ».
Κωστής Α. Μακρής
27 Αυγούστου 2022