Αχ αυτές οι μαύρες κορδέλες. Η σκιά του πόνου που σκεπάζει τους ανθρώπους. Το σημάδι στο facebook πως κάτι κακό έχει συμβεί. Και ανοίγεις να δεις τί συνέβη, ποιός , πότε, γιατί; Και σκέφτεσαι τις δικές σου μαύρες κορδέλες και το πώς η ζωή συνεχίζεται και όλον τον κύκλο της ζωής της χαράς και του πόνου.
Ξεκίνησα να γράφω κάτι άλλο. Ούτε που θυμάμαι πια τί. Δεν κάνουμε κουμάντο στις σκέψεις μας κι ας νομίζουμε το αντίθετο. Και οι πιο βασανιστικές σκέψεις θα γίνουν λέξεις και μετά θα απαιτήσουν την ελευθερία τους.
Ορίστε λοιπόν, σας αφήνω ελεύθερες. Η λευκή μου σελίδα δικιά σας.
Λοιπόν; Τίποτα; Δεν έχετε τίποτα να πείτε τώρα; Για τον κύκλο της ζωής, ας πούμε; Για τη ματαιότητα των πάντων; Για ταξίδια χωρίς γυρισμό και παραδείσους καλούς; Για κουράγιο και υπομονή, για θελήματα Θεού, για το άδικο και το αναπάντεχο; Πότε είναι η σωστή ώρα να φύγει κάποιος;
Θα απαντήσετε τώρα που σας άφησα ελεύθερες ή θα συνεχίσετε να χορεύετε στο μυαλό μου σαν τις μάγισσες γύρω από τη φωτιά την πανσέληνο;
Έμεινε μιά μαύρη κορδέλα που τα λέει όλα χωρίς να πεί κουβέντα. Αυτή σας έβαλε τα γυαλιά.
Ίσως τελικά καμιά λέξη να μην είναι πραγματικά ελεύθερη. Δεμένες όλες είστε μ’ αυτή την εικονική μαύρη κορδέλα, σε φόντο λευκό.
Στα σχόλια οι λέξεις δανεικές. Οι δανεικές λέξεις πάντα οι ίδιες. Ή σχεδόν ίδιες.
Οι αληθινές θα μένουν να χορεύουν στο μυαλό, δεμένες με τις μαύρες κορδέλες τους.
Χάνομαι στις παλιές φωτογραφίες να μετράω αυτούς που έφυγαν. Βρήκα ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο αναμνήσεις, ήχους, μυρωδιές. Ο πατέρας μου να κράτάει τον χαρταετό που φτιάξαμε μαζί. Αφουγκράζομαι τον αέρα στην ουρά του. Χαζεύω τα χρωματιστά του ζύγια να προσπαθούν να τον μπαλαντζάρουν στον γαλάζιο ουρανό.
Παππούδες και γιαγιάδες χαμογελαστοί. Η μυρωδιά της σόμπας. Η ΙΟΝ στη μέσα τσέπη του παππού. Ένα γλέντι στην Πάρνηθα με συγγενείς και φίλους του μπαμπά. Πευκοβελόνες και ρετσίνια κολλημένα στα ρούχα μας. Διακοπές, θάλασσα, τα τσοκαράκια μου που κροταλίζουν στα βότσαλα. Μυρίζω καρπούζι και αντηλιακό καρύδα. Γενέθλια, γιορτές, ξαδέρφια, θείοι και θείες, φίλοι οικογενειακοί, γλαδιόλες και μανουσάκια να μοσχοβολάνε στα βάζα. Μιά ζωή ολόκληρη. Άνθρωποι.
Και οι λέξεις μου ακόμα δεμένες με τις κορδέλες τους.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr