Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.
Άνθρωποι. Άνθρωποι γύρω μας. Άνθρωποι κλεισμένοι στους κύκλους τους. Κάθε ένας και μια ξεχωριστή ιστορία. Καμιά ιστορία δεν μοιάζει με κάποια άλλη. Και όλοι σαν τεράστιες φυσαλίδες αγγίζουμε η μία την άλλη κάποιες στιγμές ή ποτέ.
Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν. Άλλοτε με τυμπανοκρουσιες, άλλοτε αθόρυβα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Απαλοί άνθρωποι, πούπουλα , βελούδινοι, ευγενικοί, νευρικοί, ανέκφραστοι ή εκδηλωτικοί, αγαπάνε, υποφέρουν, χαίρονται και λυπούνται. Όλα σε ένα πρόσωπο που μπορεί να αλλάζει. Σε μια καρδιά που χτυπά και σε μια στιγμή σταματά να χτυπά.
Ο πιο ευτυχισμένος θάνατος λένε. Οξύμωρο να βάζεις τις λέξεις θάνατος και ευτυχία σε μια πρόταση. Αλλά αυτοί που το λένε μάλλον κάτι θα ξέρουν. Σίγουρα ξέρουν. Είναι μια μέρα μπερδεμένη η σημερινή. Από το πρωί όλα μου πάνε λάθος. Στρίβω σε λάθος στενό και χάνομαι, βρίσκω εμπόδια στον δρόμο μου , έργα του δήμου, λαϊκές αγορές που ξαφνικά άλλαξαν μέρα, καθυστερήσεις …Γενικά κάποιος κάτι θέλει να μου πει σήμερα και ειδικά σήμερα το καταλαβαίνω. Το ακούω ξεκάθαρα και θα υπακούσω στο ένστικτο που από παιδί με ακολουθεί και με φροντίζει κι ας του κρατάω μούτρα κι ας το αδικώ πολλές φορές.
Θα κάνω λοιπόν ησυχία . Σήμερα ειδικά που μια φίλη “έφυγε”. Θα κάνω ησυχία γιατί η φασαρία με κουράζει και ειδικά σήμερα με κάνει κομμάτια. Θα πω το αντίο μου ψιθυριστά κι από μέσα μου . Ξέρω πως ο ψίθυρος καμια φορά είναι πιο εκκωφαντικός κι από την πιο δυνατή κραυγή. Θα γίνω για λίγο βελούδο και πούπουλο και θα σβήσω την μηχανή που με κάνει να λειτουργώ την καθημερινότητα μου και θα πω αντίο.
Αντίο Γεωργία.