Γιορτάζει κάθε Τρίτη, είναι η μέρα του .
Τις Τρίτες έχει λαϊκή στη γειτονιά του . Γι αυτόν, δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσει νωρίς το πρωί για να προλάβει τη φρεσκάδα της αγοράς . Ξυπνά κατά τις δυο το μεσημέρι, βάζει το κοστούμι του που έχει από φοιτητής- καθόλου δεν τον νοιάζει εάν η φόδρα του είναι ξεχειλωμένη- ισιώνει τη γραβάτα του την οποία δεν έλυσε ποτέ από τη μέρα που κάποιος του την έδεσε, επιβιβάζεται στο λεωφορείο και σε δυο στάσεις παρακάτω κατεβαίνει .
Ήδη η λαϊκή έχει τελειώσει κι ο Δήμος έχει καταφθάσει με το απορριμματοφόρο τόσο για να συλλέξει τα απομεινάρια από τους πάγκους όσο και να πλύνει τον χώρο . Τις κινήσεις που πρέπει να κάνει τις γνωρίζει χρόνια τώρα . Πλησιάζει τον κάδο απορριμμάτων και βγάζει μια σακούλα . Προσποιείται ότι του έπεσε . Κλείνει το καπάκι αθόρυβα και υποκρίνεται τον ανήξερο μπροστά στους περαστικούς που κι αυτοί θα υποκριθούν τους ανήξερους . Προχωρεί, και λίγο πιο πέρα εντοπίζει κάτι σάπια πεταμένα μαρούλια κι ένα καφάσι χαλασμένες ντομάτες ανακατεμένες με μουχλιασμένα λεμόνια . Το βλέμμα του τραβά ένα σιδερένιο άδειο κουτί από καφέ που γυαλίζει στον ήλιο . Χωρίς καν να το ανοίξει το ρίχνει κι αυτό στη σακούλα του .
Κατευθύνεται με το κεφάλι όρθιο, σώμα και βλέμμα ευθυτενή προς τη στάση του λεωφορείου . Ανεβαίνει, και σε δυο στάσεις παρακάτω κατεβαίνει καμαρωτός. Έφτασε στη γειτονιά του και κατευθύνεται προς το σπίτι του .
Μια επανάληψη η ζωή του, με τις ίδιες ακριβώς κινήσεις, τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες σιωπές από τη μέρα που απολύθηκε από τη δουλειά του . Ακουμπά τη σακούλα στο τραπέζι και κάθεται στην ψάθινη καρέκλα του τοποθετώντας τα χέρια του στο πρόσωπο . Τα πόδια του δεν τον κρατούν πια, λυγίζουν .
Τρία χρόνια τώρα έχει αποκτήσει μια τεράστια συλλογή λυγμών . Κάθε μέρα προβάρει κι από έναν άλλον .
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr