Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι στεγασμένοι.
Κι εγώ, ανήμερα των Φώτων, με κάτι φώτα ανήμερα και κάτι κραυγές εν είδει αριστερο-κεντρο-δεξιάς περιστεράς, να περιμένω την 25η Ιανουαρίου για να πάρω μιαν απόφαση. Άστεγος σχεδόν… Πολιτικά εννοώ.
Μακάρι να μπορούσα να δανειστώ κάτι από τη σιγουριά των πολλών…
Κάτι, έστω και μια μικρή υπόσχεση για περισσότερα παραμύθια.
Όχι πολιτικά παραμύθια, δεν θέλω τέτοια παραμύθια.
Από τα άλλα θέλω, τα όμορφα.
Εκείνα με τις δυσκολίες και τους μάγους και τους δράκους και τα 40 σιδερένια παπούτσια που λιώνουν στο περπάτημα. Εκείνα τα παραμύθια, τα καλά.
Που είναι πιο δραστικά κι από την ηρωίνη, χωρίς όμως να σε αποχαυνώνουν.
Που δεν σε αχρηστεύουν και δε σε κάνουν κόκαλο. Εκείνα τα παραμύθια τα χαϊδεμένα θέλω. Που κάνουν τα μικρά αγόρια αρχοντόπουλα γεμάτα παλικαριά και ευγένεια και αγάπη και τα μικρά κορίτσια αρχόντισσες, γεμάτες θάρρος και ευγένεια και αγάπη.
Γιατί όσο θα υπάρχουν όμορφες και θαρρετές νεαρές αρχόντισσες, όλο και περισσότερα αγόρια θα θέλουν να γίνουν ευγενικοί και ανδρείοι άρχοντες. Κι ας μην έχουν πολλά περισσότερα από τις ικανότητές τους, την ευγένειά τους και τις ακριβές τους μνήμες από ασφάλεια, χάδια και αγάπη.
Κι όσο περισσότερα αγόρια θα θέλουν να γίνουν ευγενικοί και έντιμοι άρχοντες –κι ας μην έχουν πολλά— όλο και περισσότερα κορίτσια θα θέλουν να γίνουν ευγενικές και έντιμες αρχόντισσες, κι ας μην έχουν πολλά.
Γιατί θα έχουν τις ικανότητές τους, τις ελπίδες τους, το θάρρος τους και τα χάδια και την αγάπη που δέχτηκαν όταν έπρεπε.
Και μαζί, άρχοντες και αρχόντισσες –που δεν είναι απαραίτητο να έχουν πολλά– θα κάνουν όμορφα αρχοντόπουλα που με τη σειρά τους θα μεγαλώσουν και θα διαβάζουν όμορφα παραμύθια στα δικά τους αρχοντόπουλα. Κι ας μην έχουν πολλά…
Θέλω και θέλω και θέλω… Κι ας μην έχω πολλά.
Θέλω μιαν Ελλάδα Αρχόντισσα, γαμώτο!
Και όλοι οι Άρχοντες και οι Αρχόντισσες της Ελλάδας και της Οικουμένης όλης, να της φέρονται όπως πρέπει να φέρονται σε μιαν Αρχόντισσα!
Με σεβασμό, ευγένεια, τιμή, αλήθεια και αγάπη.
Κι ας μην έχει πολλά…
