Amor-Amor: ο κόσμος τους, εσύ!
Ζηλεύω.
Ζηλεύω που αντέχεις να ζεις χωρίς έμενα.
Ζηλεύω την καλή σου διάθεση, τον πρώτο ενικό σου, το «είμαι καλά» σου και ζηλεύω που το εννοείς.
Ζηλεύω που δεν ζηλεύεις.
Ζηλεύω την σιγουριά σου, το γέλιο σου χωρίς εμένα, ζηλεύω όσους ακούν το γέλιο σου, ζηλεύω όσους μυρίζουν το σώμα σου.
Ζηλεύω που πονάς από σημάδια που δεν είναι από τα δόντια μου, ζηλεύω το «μου» των άλλων.
Ζηλεύω που το «μου» μοιάζει να μην είναι δικό μου. Και ποτέ δεν ήταν.
Ζηλεύω το ζευγάρι απέναντι από εδώ που κάθομαι και γράφω και κοιτιoύνται με βλέμματα λατρείας.
Ζηλεύω που είναι ο ένας για τον άλλο. Και ζηλεύω το σώμα για το οποίο είσαι εσύ.
Ζηλεύω που ξέρεις να ελίσσεσαι όταν σου μιλώ.
Ζηλεύω τους ανθρώπους της «μάρκας» σου και όσους είναι στην ζωή σου.
Ζηλεύω αυτό που θα μπορούσα να είμαι και πνίγομαι σε αυτά που δεν είμαι για εσένα.
Ζηλεύω που περπατάς και δεν νιώθεις ότι λείπει το χέρι μου δίπλα στο δικό σου.
Ζηλεύω που δεν ψάχνεις την μυρωδιά μου στα σεντόνια σου, που δεν διαβάζεις τα γράμματά μου. Ζηλεύω όλα τα τραγούδια που ποτέ δεν ήταν για εμένα.
Ζηλεύω τα ηλιοβασιλέματα που βλέπεις χωρίς εμένα και εγώ τα βλέπω περιμένοντας εσένα.
Ζηλεύω τα κομμάτια σου που διατήρησες αναλλοίωτα.
Ζηλεύω εσένα και όσα σημαίνεις για εμένα.
