Αν βρεθείς κοντά σε βράχο θαλασσινό, εκεί που σπάει το κύμα με τον ήλιο επάνω, σκύψε με στοργή.
Μικρές φυσαλίδες ζουν εκεί για λίγο.
Για πολύ λίγο ζουν εκεί οι μικρές αγάπες του ήλιου.
Πρέπει όμως να σκύψεις. Μη φοβηθείς που μπορεί σε κάποιους να φανεί σαν προσκύνημα ή σαν ικεσία το σκύψιμό σου. Πρέπει να χαμηλώσεις αρκετά για να τις προσέξεις.
Είναι εκεί το γαλάζιο με τα πολλά ονόματα, που ζευγαρώνει μ’ ένα κόκκινο σαν από αρτηρίες κενταύρων βγαλμένο. Θα δεις και το ροδαλό, να σου θυμίζει μωρού γλώσσα ή παλάμες, να συνορεύει με μενεξεδιές αναμνήσεις ερωτικών συναντήσεων, με πορφυρές ανταύγειες φιλιών και με πορτοκαλιές λάμψεις γιορτών.
Θα ξέρεις από πριν ότι δεν μπορείς να τις πάρεις μαζί σου αυτές τις μικρές αγάπες του ήλιου που ζουν όσο ένα κοίταγμα. Το μόνο που ίσως μπορείς να πάρεις μαζί σου, είναι ένα παιδί για να τις δείτε μαζί.
Ή μια άλλη αγάπη, φορτωμένη με περισσότερα από είκοσι τρία καλοκαίρια.
Δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου τις μικρές αγάπες του ήλιου.
Μόνο την ανάμνησή τους θα κρατήσεις. Αν θέλεις και μπορείς.
Μη σε γεμίζει έπαρση η χαρά πως μπόρεσες και τις είδες.
Χρωστάς χαρά σε όσους δεν τις βλέπουν αλλά και σε όσους τις τραγούδησαν πριν από σένα.
Αν προσπαθήσεις να τις κρατήσεις για να τις δείχνεις σαν τρόπαιο, θα προδοθείς.
Καμιά φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Μόνο με χαμόγελο μπορείς να τις δείχνεις και σε άλλους. Μόνο με χάδι κι έναν καλό λόγο μπορούν να καταλάβουν οι άλλοι τι έχεις δει.
Δέξου την εικόνα τους σαν μια υπόσχεση και μην την κρατήσεις εγωιστικά.
Μια εικόνα ελπίδας πες ότι είδες. Μια εικόνα από φως, νερό, αέρα και κίνηση.
Σαν ένα μήνυμα που θα έχεις όλον τον χειμώνα για να αποκρυπτογραφείς. Για πολλούς χειμώνες.
Κι όταν θα φεύγεις από εκεί, από τα καθαρά νερά κι από τον ήλιο, δώσε κι εσύ μια υπόσχεση.
Να μην ξεχάσεις τις μικρές αγάπες του ήλιου.
Για τα πολλά που σου ‘μαθαν για τη μεγάλη αγάπη. Κι ας μην το έχεις καταλάβει αμέσως.
11 Αυγούστου 2014
Εικόνα: Γοργόνα, κεραμικό της Μάρως Κερασιώτη, 2014
