Χρόνια πολλά, μαμά Ελλάδα.
Δεν θα σου αγοράσω λουλούδια, γιατί έχεις πολλά.
Δεν θα σου αγοράσω μέλι, λάδι ή φρούτα και άλλους καρπούς της γης γιατί έχεις κι απ’ αυτά πολλά.
Βιβλία επίσης έχεις πολλά αν και απ’ ό,τι φαίνεται τα έχεις ολίγον χεσμένα. Σχολείο δεν μπορώ να σου προσφέρω πρώτον γιατί δεν μπορώ και δεύτερον γιατί έχεις κι απ’ αυτά πολλά και επειδή τα νομίζεις δαπανηρά τούς αλλάζεις τον αδόξαστο. Δάσκαλους και καθηγητές δεν μπορώ επίσης να σου αγοράσω γιατί αυτοί ασκούν λειτούργημα και δεν εξαγοράζονται με χρήμα. Βουλευτές, Δικαστές και Αξιωματικούς επίσης δεν μπορώ να σου προσφέρω γιατί έχεις κι απ’ αυτούς μπόλικους, εν ενεργεία και απόμαχους και ούτε αυτοί ―επίσης― αγοράζονται επί χρήμασι. Τουλάχιστον όχι με τα λίγα που έχω. Μερικοί εξαγοράζονται με πολλά. Το τι τους κάνεις όταν εξαγοραστούν και τι σου κάνουν οι εξαγορασμένοι, ας μην τα λέμε, χρονιάρα μέρα. Τι να σου προσφέρω λοιπόν;
Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να μαζέψω κάτι ξερόκλαδα που τα βλέπω εδώ και μια βδομάδα στο δρόμο, περισσεύματα από κλαδέματα. Τα έκοψα με το τσεκουράκι μου και τα στρίμωξα σε μια κούτα για να τα κάψω του χρόνου στο τζάκι. Αυτό μπορούσα να σου προσφέρω σήμερα, μαμά Ελλάδα: κατά τι λιγότερα «σκουπίδια».
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author