Ο Honore De Balzak στο μικρό πόνημα του ‘Η θεωρία του βαδίσματος’ απεικονίζει την γαλλική κοινωνία στην εποχή του 19ου αιώνα και καυτηριάζει τις διαφορές μεταξύ της μπουρζουαζίας και της εργατικής τάξης. Το βάδισμα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο των ”ροών” στις πόλεις. Το χρήμα πηγαινοερχότανε μαζί με τις ενδυμασίες και τις επιθυμίες της εποχής.
Γράφω για ένα θέμα που μονίμως με απασχολούσε τα τελευταία χρόνια. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσους πολλούς ανθρώπους να βαδίζουν ή και να τρέχουν ,ακόμα και μέσα στις πόλεις ! Οι πωλήσεις των αθλητικών παπουτσιών είναι στα ύψη καθώς το αθλητικό φοριέται πλέον και με το..κουστούμι!
Γιατί τρέχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι; Από τι προσπαθούν να δραπετεύσουν; Πέρα της φυσικής τους κατάστασης, το αδυνάτισμα και την γυμναστική, μήπως οι άνθρωποι προσπαθούν να βαδίσουν και για άλλους λόγους να φύγουν για λίγο έξω απο το σπίτι και το γραφείο τους; Άθληση και γυμναστική σημαίνει υγεία, μαζί με μια ισορροπημένη διατροφή. Αλλά πώς συνέβη τα τελευταία χρόνια και γέμισαν τα πεζοδρόμια από ανθρώπους που περπατούν και τρέχουν ;
Η μεγάλη φυγή στον άνθρωπο είναι η φυγή από την πραγματικότητα, η φυγή από την μίζερη και αγχωτική καθημερινότητα. Και τα σώματα ψάχνουν πάντα αυτή την μεγάλη φυγή. Τρέχουν, βαδίζουν, κινούνται. Ο νους και η καρδιά ακολουθούν με άγχος, με δυσκολία. Χρέη, χρέη, χρέη, χωρίς να αυξάνεται το εισόδημα,γίνονται ο βατήρας της βουτιάς στην κατάθλιψη. Ό άνθρωπος βαδίζει έξω στους δρόμους γιατί προσπαθει να χάσει το ”λίπος” που τον σφιχταγκαλιάζει κάθε μέρα. Όχι το σωματικό μόνο αλλά και το τοξικό, στο μυαλό.
Άγχος και νεύρωση υπερπληροφόρησης πιέζουν το σώμα που διαμαρτύρεται. Η σωματοποίηση τον λέξεων, των αρνητικών ερεθισμάτων έρχεται απο παλιά. ”Πονάω” το χέρι μου, λέγανε κάποιοι νησιώτες της προηγούμενης γενιάς. Όχι ”πονάει” το χέρι μου. Εγώ δίνω την οδηγία στον εγκέφαλο να ψάξει στο σώμα που θα κρύψει τον φόβο και τα προβλήματα.
Η Ελλάδα των μνημονίων και της λιτότητας, η Ελλάδα της μιζέριας και του ωχαδελφισμού, η χώρα που τρώει τα παιδιά της, είναι ο τεράστιος δρόμος πάνω στον οποίο χύνουμε κάθε μέρα τον ιδρώτα μας ώστε να μείνει ζωντανή η πατρίδα. Η δική μας ζωή μοιάζει περαστική πλέον μπροστά στην ”γρηγορότερη” περίοδο της Ελλάδας.
Δεν έχουμε αντιληφθεί πώς πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από τότε που παραδοθήκαμε στους τεχνίτες του καπιταλισμού.
Το βάδισμα των πολιτών είναι η απάντηση στην προκαθορισμένη ”ταχύτατη” υποτίμηση της ζωής μας. Ο Έλληνας μπορεί και βαδίζει ακόμα. Και μπορεί να ξανατρέξει. Σκοτώνει το άγχος ψάχνοντας την υγεία του σώματος του. Αυτό το σώμα φροντίζει για τον νου και την καρδιά μας. Αυτά δεν θα μας τα πάρει ποτέ κανείς…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr