Θα ήθελα να πω σε πολλά παιδιά ένα χαρωπό παραμύθι για μια πόλη που το όνομά της θυμίζει ένα παλιό αφέψημα, που το πίνανε μεροκαματιάρηδες πριν πάνε στη δουλειά και ξενύχτηδες και γλεντζέδες πριν πάνε για ύπνο μετά από ξεφάντωμα.
Θα ήθελα να τους μιλήσω για το σαλέπι, για τους σαλεπιτζήδες και για μια πόλη στην “καθ’ ημάς” Ανατολή, στην όμορφη και πλούσια Συρία, τη Συρία των παραμυθιών και των φιλόξενων ανθρώπων, που -όπως μας διηγιόταν ο πατέρας μας- όταν περνούσαν οι Έλληνες από εκεί για να ενωθούν με τους συμμάχους που πολεμούσαν τον Άξονα, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, φωνάζανε με χαρά “Γιουνάν” και “Ισκεντέρ” μόλις ακούγανε ότι είναι Έλληνες και ανοίγανε τα σπίτια τους να τους καλοδεχτούνε.
Θα ήθελα να τους μιλήσω για το χαρούμενο Χαλέπι των παιδικών μου χρόνων, έτσι όπως περνούσε στα αυτιά μου και στα μάτια μου από την αφήγηση του πατέρα μας που θυμόταν και βούρκωνε.
«Σαν αδέρφια τους μας δεχόντουσαν!»
Θα ήθελα να μιλήσω σε μικρά παιδιά για το Χαλέπι και να το συνδυάσω με αστείο τρόπο και λογοπαίγνια με το σαλέπι.
Θα ήθελα…
Αλλά τώρα κλαίω για το Χαλέπι.
Τώρα το Χαλέπι δεν είναι χαρωπό.
Τώρα είναι χαλεπό το Χαλέπι μου.
Πώς να κάνω αστεία και λογοπαίγνια στα δικά μας παιδιά όταν τα εκεί παιδιά σκοτώνονται;
Πώς; Πώς;
10 Αυγούστου 2016
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The articleexpresses the views of the author
iPorta.gr