Είναι αμίμητος ο διάλογος στο ανέκδοτο μεταξύ γιατρού και ασθενούς που πονάει παντού.
– Γιατρέ μου πονάω παντού. Ακουμπάω το στομάχι, πονάω. Πιέζω το στήθος μου και πονάω.
Στα πόδια μου το ίδιο. Τί έχω γιατρέ μου ;
– Σπασμένο δάκτυλο έχετε κύριε …
Η Ελλάδα πονάει παντού: Ασφαλιστικό, προσφυγικό, φορολογικό και άλλα πολλά. Καθώς μια ακόμη διαπραγμάτευση δεν κλείνει, η χώρα σέρνεται με πόνους. Παρακολουθούμε επί 6 χρόνια την ίδια κατάσταση. Το ”σώμα ” νοσεί. Παθογένειες παντού και χιλιοειπωμένες απόψεις περί φαύλου Δημοσίου, περί κρατικοδίαιτης οικονομίας, περί γραφειοκρατίας και φορολογίας που διώχνουν τους όποιους επενδυτές. Όλοι δε έχουμε και από μια λύση καθώς ‘αποδεικνύουμε’ την πηγή του κακού με βάση την οπτική γωνία που μας βολεύει.
Καταγγελτικός λόγος, περιγραφές του αυτονόητου και προτάσεις ανέφικτες στο σημερινό ζοφερό περιβάλλον όπου δεν μπορούμε να ασκήσουμε ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Πρέπει πρώτα να συναινέσει ο Σόιμπλε , η Μέρκελ, ο Ντράγκι, η Λαγκαρντ.
Εν τω μεταξύ τα δίς πάνε και έρχονται στα ΜΜΕ την ώρα που χιλιάδες Έλληνες ψάχνουν λίγα ευρώ για να βγεί ο μήνας, να έλθει η σύνταξη του παππού, να πληρωθούν οι μισθοί και οι εισφορές στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ νομίζουν ότι ξέρουν την σπουδαιότερη παθογένεια στον τόπο μας: την νοοτροπία του νεοέλληνα. Γιατί μπορεί να μας χτυπούν εκεί που μας καίει (ακίνητο, περιουσίες) και ταυτόχρονα να μας σφίγγουν την θηλειά όσο μπορούν περισσότερο.Μας υποδεικνύουν πειθαναγκασμούς που οδηγούν σε διάλυση της οικονομίας ώστε να ”κατανοήσουμε” ότι ζούμε ανορθολογικά: ξοδεύουμε περισσότερα απ ότι παράγουμε.
Το σύνδρομο του σπασμένου δάκτυλου ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας : οι ‘γιατροί’
( Ε.Ε-ΕΚΤ-ΔΝΤ) έχουν διαγνώσει ότι έχουμε σπασμένο δάχτυλο χωρίς να θέλουν να παραδεχθούν ότι μας γέμισαν και αυτοί με πόνους το υπόλοιπο Σώμα
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr