Έσπευσε να στοιχηματίσει ο Μάκης! Πάντα βιαστικός και ανυπόμονος…
Και πόσες φορές τούς έχω πει πως ο καλός Θεούλης μάς έχεις δώσει δυο χεράκια, που όταν θέλουμε να πούμε τη γνώμη μας για κάτι, ή να δώσουμε μιαν απάντηση στο καθηγητή μας, πρέπει πρώτα να πάρουμε την άδεια…
Τι κι αν το λέω;
Ο Μάκης μάλλον έχει κλειστά τ’αυτιά του εκείνη την ώρα.
Ο Μάκης είναι μαθητής στο σχολείο μου.
Ξέρετε, από κείνους τους δαιμόνιους “αγγέλους”, που κρατάνε ζωντανή την ατμόσφαιρα της σχολικής αίθουσας.
Αεικίνητος, προπέτης, …ακόμα και με ακουμπισμένο τον πισινό του στην καρέκλα, σού μεταδίδει αυτή την εσωτερική του ενέργεια, αυτή τη διάθεση για αδιάκοπη, ακατάπαυστη δράση!
Ένας γλύκας, αν και κάποιοι από τους συναδέλφους μου τον κατατάσσουν περιπαικτικά στους “μεταμορφωμένους Βελζεβούληδες”!
Μπήκα την Δευτέρα στην τάξη του. Παραμονή της γιορτής της 28ης Οκτωβρίου.
Άφησα το μαγνητόφωνο πάνω στην έδρα και περίμενα τους μαθητές να ησυχάσουν.
Καλημέρισα. Με καλημέρισαν χαμογελαστά και κείνοι.
-“Τι θα λέγατε σήμερα να τραγουδήσουμε ένα χαρούμενο ιταλικό τραγούδι;”, ρώτησα.
-“Μάθημα μην κάνουμε, κι ας πούμε όσα τραγούδια θέλετε, κυρία“, πετάχτηκε ο Βελζεβούλης!
Ο φθινοπωρινός ήλιος είχε ανέβει ψηλά κι οι χρυσές ακτίνες του τρύπωναν μέσα απ’τις κουρτίνες δημιουργώντας θαλπωρή και κάνοντας την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία.
-“Λοιπόν, σήμερα , λέω να πούμε ένα βουκολικό τραγουδάκι.Μας εμπνέει και ο καιρός.
Θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί χαρούμενα και ζωηρά. Πάμε λοιπόν, τη Reginella!“
-“Δεν το ξέρουμε, κυρία!Να μας το μάθετε!”
-“Το ξέρετε όλοι“, τους διαβεβαίωσα!
-“Reginella το είπατε; Δεν το ξέρουμε!”
-“Το ξέρετε και σας το υπογράφω”, απάντησα με σιγουριά!
-“Βάζουμε στοίχημα;”…έκανε το λάθος να πεταχτεί εσπευσμένα ο Μάκης!
-“Θα το χάσεις“, τον προειδοποίησα!
–Δεν υπάρχει περίπτωση, κυρία.Πάω πέντε ευρώ στοίχημα πως δεν γνωρίζω αυτή την κυρία “πώς την είπατε;”!
Καθάρισα το λαιμό μου, σηκώθηκα όρθια, πήρα την ανάλογη στάση και ύφος, βαθειά αναπνοή κι άρχισα να τραγουδώ…
“All’alba quando spunta il sole,
là nell’Abruzzo tutto d’or…
le prosperose campagnole
discendono le valli in fior.
O campagnola bella,
tu sei la Reginella.
Negli occhi tuoi c’è il sole
c’è il colore delle viole,
delle valli tutte in fior!…Λα λα λα…”
Όλα με κοιτούσαν με γουρλωμένα τα μάτια κι έτοιμα να με κατασπαράξουν!
Ήθελαν να μού φωνάξουν…:
-“Μας κοροϊδεύτε;Ποια Ρετζινέλλα; Αυτό είναι το “Κορόιδο Μουσολίνι!”
-Το΄χασες το στοίχημα, Μακούλη μου!Μη βιάζεσαι άλλη φορά!
Δεν το’βαλε κάτω, όμως!
Γύρισε προς το μέρος μου και δήλωσε με αυτοπεποίθηση:
-“Άλλη φορά, να είστε πιο σαφής, κυρία και μη μιλάτε με γρίφους!”
Δίκιο είχε.Ήμουν κάπως αινιγματική, αλλά πώς θα είχε σασπένς η υπόθεση Ρετζινέλλα αν δεν προξενούσα με κάποιο τρόπο απορία και περιέργεια;
-“Ακούστε με λοιπόν, με προσοχή”, είπα, κι άρχισα την εξιστόρηση της όμορφης βοσκοπούλας, που ταξίδεψε κι έγινε άσμα ηρωικό να τονώσει με τους σατιρικούς στίχους του το ηθικό των στρατιωτών, που έφευγαν για το ελληνικό μέτωπο.
Το τραγούδι, που τη μουσική είχε γράψει ο Eldo di Lazzaro είναι του 1937 και υμνεί την ιταλική φύση και τα κάλλη της ωραίας χωριατοπούλας.
Είχε γίνει μεγάλο σουξέ της εποχής με τη φωνή του Κάρλο Μπούτι, ιδιαίτερα αγαπητό τόσο, που ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας του.
Η Ρετζινέλλα φόρεσε φούστα γαλλική, κορσικάνικη, τσέχικη μα και ελληνική!
Ο Πωλ Μενεστρέλ βάζει ελληνικούς στίχους και η χαριτωμένη αγρότισσα γίνεται αγαπητικιά κάθε Ελληνα!
“Με το χαμόγελο στα χείλη
φέρνει Άνοιξη μεσ’ τις καρδιές
και σαν τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη
σκορπάει γύρω ευωδιές
Μικρή χωριατοπούλα
γλυκειά μελαχροινούλα
δυο μάτια βελουδένια
δυο χειλάκια κερασένια
να τι έχεις για προικιά!”
Κι έρχεται το ’40 και η κύρηξη του πολέμου!
Η πατρίδα έχει ανάγκη υπεράσπισης κι οι φαντάροι ανάγκη εμψύχωσης του ηθικού τους!
Ετσι, το τραγούδι διασκευάζεται άλλη μια φορά.
Τώρα οι στίχοι δεν υμνούν τη φύση, ούτε και τα γυναικεία κάλλη, αλλά τι ειρωνία!
Πάνω σε μια ιταλική, πασίγνωστη μελωδία βρίσκεται ο τρόπος να χλευαστεί ο ηγέτης της φασιστικής Ιταλίας, Μουσολίνι!
Τα λόγια σαρκάζουν , κοροϊδεύουν και ειρωνεύονται την κατά πολλούς, ανίκητη δυναμή του!
Ο ευφυέστατος στιχουργός είναι ο γνωστός μετέπειτα κομφερανσιέ, Γιώργος Οικονομίδης.
Η ερμηνεία του αξέχαστου Νίκου Γούναρη οπλίζει με δύναμη και κουράγιο τους έλληνες αγωνιστές.
Κι έτσι ο Οικονομίδης “πειράζοντας” αριστοτεχνικά τη Ρετζινέλλα περνάει το σατιρικό για τους Ιταλούς, μήνυμα.
“Με το χαμόγελο στα χείλη
παν οι φαντάροι μας μπροστά
και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατί η καρδιά τους δε βαστά.
Κορόιδο Μουσολίνι κανένας δε θα μείνει,
εσύ κι η Ιταλία
η πατρίδα σου η γελοία
τρέμετε όλοι το χακί”!
Τα χρόνια ήταν δύσκολα.Όμως ο κόσμος είχε ανάγκη τη μουσική.
Να πάρει δύναμη, ν ‘ανεβεί στα φτερά της, να πετάξει ψηλά!
Ν’ανασκουμπωθεί, να διεκδικήσει, να πιστέψει σε ό,τι φάνταζε αδιανόητο, ασύλληπτο κι έξω απ΄την κοινή λογική!
Να πιστέψει στη λευτεριά του! Να παλέψει και να την κατακτήσει!
***
Είχε από ώρα χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα.
Κανένας, ούτε κι ο Βελζεβούλης Μάκης είχε κουνηθεί από τη θέση του!
Φαινόταν να είχε φχαριστηθεί, που ‘ χε χάσει το στοίχημα.
Συνειδητοποιημένος μάλλον, για ό,τι είχε κερδίσει απ’την αφήγηση του ταξιδιού της Ρετζινέλλας, μού ψιθύρισε:
-Πόσο χαίρομαι, κυρία!Έχασα το στοίχημα…κέρδισα τη γνώση και τα διδάγματα της Ιστορίας. Σας ευχαριστώ!
Χαιρέτισα τα παιδάκια μου, πήρα το μαγνητόφωνο και βγήκαμε όλοι μαζί έξω.
Πόση ικανοποίηση νοιώθω κάτι τέτοιες στιγμές!
Κάτι τέτοιες στιγμές ενισχύεται περισσότερο η αμετανόητη σιγουριά μου για το επάγγελμα που διάλεξα και ασκώ!
Αρχείο 2015