Στην ομιλία του στη 2η Μετεκλογική Συνδιάσκεψη ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεκαθάρισε την πολιτική του Ποταμιού στην τωρινή συγκυρία: Το Ποτάμι δεν είναι το κόμμα του ΌΧΙ σε όλα. Εμείς ακούμε – βλέπουμε – συζητάμε – αποφασίζουμε.
Ο επικεφαλής του Κινήματος απέκλεισε κατηγορηματικά την προοπτική των εκλογών και κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και όχι ομαδάρχης των τάσεων του κόμματός του. Αποσαφήνισε επίσης ότι χωρίς αμφιβολίες και αστερίσκους το Ποτάμι θα ψηφίσει τη συμφωνία που θα μας κρατά μέσα στην Ευρώπη. Διευκρίνισε ωστόσο ότι δεν θα συναινέσει η εφαρμογή της συμφωνίας να σημάνει νέα φοροεπιδρομή αλλά ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Τέλος, κατήγγειλε ότι καθημερινά δέχεται μία ολομέτωπη επίθεση από την Αυγή, ειδικά δε την τελευταία την υπογράφει ο λογογράφος του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία:
“Φίλες και φίλοι,
Δεν ξέρω αν πρέπει να αρχίσω από τα σημαντικά ή από τα επίκαιρα.
Διάβασα σε μια κυριακάτικη εφημερίδα ότι ο πρωθυπουργός κάποια στιγμή την περασμένη εβδομάδα αναφώνησε: «Προτιμώ μια εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά μια καταστροφική κρίση για την Ελλάδα».
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά αν είναι αλήθεια, τον καλωσορίζω στον αληθινό κόσμο.
Θα μου πείτε: χρειάζονται τρεις μήνες για να καταλάβεις ότι το συμφέρον της χώρας σου πρέπει να είναι πάνω από το συμφέρον των κομματικών ομάδων; Έχετε δίκιο αλλά μην βλέπετε τα πράγματα με τα δικά μας κριτήρια. Στα παλιά κόμματα οι εξαρτήσεις είναι μεγάλες.
Οι μηχανισμοί πρέπει να τραφούν, η γραφειοκρατία πρέπει να μείνει πανίσχυρη και οι αρχηγοί πρέπει να είναι πρώτα απο όλα κομματικά πιόνια.
Φίλες και φίλοι,
Θέλω να κοιτάμε συνεχώς προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουμε τι πρέπει να αποφύγουμε. Ένα κόμμα που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση του είδους του. Να βολέψει παντού τα στελέχη του. Να τακτοποιήσει συγγενείς και φίλους. Να ζητήσει δηλώσεις νομιμοφροσύνης από όσους στην Δημόσια σφαίρα και βέβαια στην Δημόσια Διοίκηση δεν είναι είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ.
Και βέβαια καμία έγνοια για την χώρα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ακούν απλώς ο ένας την φωνή του άλλου.
Και κανείς δεν ακούει την φωνή της κοινωνίας.
Θα το δείτε και στην Βουλή – οι υπουργοί και οι Βουλευτές δεν σημειώνουν καν, δεν ακούν.
Ελάτε μια μέρα στα θεωρία.
Νομίζεις ότι τα υπουργικά έδρανα είναι αυτά του Ποταμιού.
Χαρτιά – σημειώσεις – φάκελοι – ζωή.
Και στα υπουργικά έδρανα υπάρχει μόνο βαριεστημάρα, εκτός αν είναι στην αίθουσα ο Πρωθυπουργός οπότε έχουμε μόνο πόζες και χαμόγελα προς τις κάμερες.
Αυτή είναι η κυβέρνηση σήμερα – μια κυβέρνηση που δεν σώζεται.
Μια κυβέρνηση που δεν μπορείς να βρεις λόγους να την υποστηρίξεις.
Με ρώτησαν και γιατί ψάχναμε λόγους να υποστηρίξουμε αυτή την κυβέρνηση.
Και ίσως το ίδιο να αναρωτήθηκαν και κάποιοι από εσάς.
Είναι λάθος. Ψάχναμε και ψάχνουμε λόγους να στηρίξουμε τη χώρα.
Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης σε όλη την Ευρώπη.
Η αντιπολίτευση δεν είναι για να ζητά εκλογές 3 μήνες μετά τις εκλογές. Η αντιπολίτευση είναι για να ελέγχει και να προτείνει.
Το Ποτάμι, φίλες και φίλοι, δεν είναι σαν και αυτούς – τους παλιούς.
Δεν είναι το κόμμα του ΟΧΙ σε όλα.
Εμείς ακούμε – βλέπουμε – συζητάμε – αποφασίζουμε.
Αυτή είναι η δική μας ροή.
Σε πέντε χρόνια είχαμε πέντε διαφορετικές κυβερνήσεις.
Ο κ.Σαμαράς έριξε τον κ.Παπαδήμο γιατί βιαζόταν να κυβερνήσει. Και ο κ.Τσίπρας έριξε τον κ.Σαμαρά γιατί και αυτός βιαζόταν να κυβερνήσει.
«Η μωροφιλοδοξία και η διχόνοια καταστρέφουν την Ελλάδα εδώ και 200 χρόνια, συντελώντας στους εμφυλίους πολέμους και στις επτά πτωχεύσεις της ιστορίας της», συνοψίζει τα πράγματα ένας σπουδαίος Έλληνας καθηγητής ο Γιώργος Δερτιλής.
Οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δεν κάνουν τίποτα που δεν έχουν κάνει και οι παλιοί.
Γκρεμίζουν ό,τι είναι καλό και φτιάχνουν νόμους για βολέψουν τα δικά τους παιδιά και τις συντεχνίες τους.
Άλλωστε αυτοί που μας κυβερνούν κρατικοί υπάλληλοι είναι.
Κάποιοι ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι ήταν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας – για την σημερινή κυβέρνηση μιλάω, αυτή που φέρει τον τίτλο «πρώτη φορά αριστερά».
Και κάποιοι ήταν απλώς κομματικά στελέχη.
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ο κρατικός μισθός στη θέση του.
Αυτή η κυβέρνηση όμως είπαμε, δεν σώζεται.
Δεν μπαλώνεται η κατάσταση, που λένε και στα χωριά μας.
Και βέβαια σε κάθε περίπτωση εμείς δεν προσφερόμαστε για μπαλώματα.
Δεν υπάρχει μέρα που τα παπαγαλάκια του Τσίπρα και του Καμμένου δεν εξυφαίνουν ένα διαφορετικό σενάριο για το Ποτάμι.
Την μια μέρα μας θέλουν αγκαλιά με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και την άλλη μας θέλουν να παρακαλάμε έξω από το Μαξίμου για μια θέση στην κυβέρνηση.
Υπάρχει και τρίτος δρόμος, σύντροφοι!
Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από αγκαλιές και προστασία.
Αισθανόμαστε τόσο δυνατοί που θα πορευτούμε μόνοι μας.
Να το πω και διαφορετικά; Το Ποτάμι δεν έχει σχέση με τα παλιά και τα νέα μνημόνια.
Δεν ψηφίσαμε τα μνημόνια των παλιών.
Δεν θα στηρίξουμε τα μνημόνια των νέων.
Εδώ βέβαια προκύπτει ένα ερώτημα. Και τι θα κάνετε αν η κυβέρνηση φέρει στην Βουλή μια συμφωνία με τους εταίρους μας;
Αυτό το ερώτημα είναι εύκολο για μας.
Μπορεί ο κ.Σαμαράς να λέει «θα το σκεφθούμε».
Μπορεί στο ΠΑΣΟΚ να περιμένουν να πάρουν την εκδίκηση τους.
Εμείς όμως που δεν έχουμε απωθημένα στην πολιτική λέμε ξεκάθαρα: μια συμφωνία που θα κρατάει την Ελλάδα στην Ευρώπη εμείς θα την ψηφίσουμε.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι στη συνέχεια θα στηρίξουμε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική νέων φόρων και νέας λιτότητας – αυτή τη φορά με αριστερή σφραγίδα.
Και θέλω να πω εδώ ότι είμαστε με τους νησιώτες. Τους έχουμε αποκόψει από τον εθνικό κορμό. Δεν έχουν γιατρούς, δεν έχουν δασκάλους τον μισό χρόνο. Η Μυτιλήνη βουλιάζει με πρόσφυγες και μετανάστες και οι υπουργοί που τους κάλεσαν λιάζονται στην Αίγινα.
Και τώρα θυμήθηκαν τους Νησιώτες για να τους βάλουν νέους φόρους.
Ας πάνε λοιπόν στα νησιά οι Καμμένοι και οι Λαφαζανέοι, ας πάνε στα ρημαγμένα νησιά να δικαιολογήσουν την απόφαση τους για νέα χαράτσια.
Τι κάνουμε όμως, αφού έχουμε αποφασίσει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν σώζεται; Υπάρχει λύση;
Εδώ χρειάζεται από όλους μας μια παύση και μία βαθιά ανάσα.
Όταν μια κυβέρνηση δεν πάει πουθενά, οι λύσεις είναι μόνο δύο φίλοι μου.
Ή μια νέα κυβέρνηση από την ίδια Βουλή ή εκλογές.
Το Ποτάμι, για να αρχίσω από τα εύκολα, δεν θέλει εκλογές.
Η χώρα, δηλαδή, δεν θέλει εκλογές – ο τουρισμός δεν θέλει εκλογές – η σκελετωμένη οικονομία δεν θέλει εκλογές.
Και η σοβαρότητα της χώρας δεν θέλει εκλογές.
Μια χώρα που οι υπουργοί της ταξιδεύουν σε δύση και ανατολή με απλωμένο το χέρι, ταυτόχρονα, στήνει με δανεικά εκλογικά πανηγύρια…
Πολλοί από αυτούς που μας κυβερνούν είναι, ξέρετε, απλώς τα παιδιά των μπαμπάδων τους.
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους . Γιαυτό δεν μπορούν να διαβάσουν τα διλήμματα της πραγματικότητας.
Θέλουν τον πρωθυπουργό τρονόμο στις συνιστώσες.
Και πιθανόν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να θέλει να αρκεστεί σε αυτόν τον ρόλο.
Αρκεί μόνο να το παραδεχτεί.
Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να αποφύγει τις εκλογές.
Με απλή αναλογική -βέβαια- στην Βουλή υπάρχουν οι 200 ψήφοι για να αλλάξει τώρα το εκλογικό σύστημα.
Αν αποκλείσουμε όμως τις εκλογές, τι μας μένει;
Μια άλλη κυβέρνηση από αυτήν την Βουλή.
Είναι δυνατόν; Είναι εύκολο;
Τίποτα δεν είναι εύκολο στην Ελλάδα του 2015 – και πολλές φορές το ένα σενάριο είναι χειρότερο από το άλλο. Και μέχρι να γίνουμε εμείς πρωταγωνιστές είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε το λιγότερο κακό σενάριο.
Πρότεινα στον Αλέξη Τσίπρα “εθνική συνεννόηση”.
Δεν την δέχεται.
Όπως δεν την δέχθηκε και ο Σαμαράς στο παρελθόν.
Όπως δεν την δέχτηκε και ο Παπανδρέου στο πιο παρελθόν.
Γιατί λεφτά υπήρχαν.
Όλοι νομίζουν ότι μπορούν μόνοι τους.
Εμείς λέμε ότι δεν μπορούν και ότι χρειάζεται εθνική συνεννόηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Και όταν σώσουμε την χώρα μαλώνουμε για τις λεπτομέρειες.
Ο τόπος έχει ανάγκη, λοιπόν, από μια νέα κυβέρνηση λογικής και σύνεσης.
Μια υπεύθυνη που θα υπηρετήσει ένα πατριωτικό σχέδιο και όχι ακροαριστερές και ακροδεξιές μονομανίες.
Και μια τέτοια κυβέρνηση το Ποτάμι θα την στήριζε – χωρίς παζάρια για υπουργεία.
Γιατί δεν υπάρχει άλλος χρόνος και άλλος δρόμος.
Αν βέβαια ο κ.Τσίπρας νιώθει αδύναμος να τα βάλει με τους γραφικούς που οραματίζονται δραχμές, μπολιβάρ και ρούβλια, που έρχονται με αγωγούς από την Ρωσία και με βαλίτσες από τη Βενεζουέλα, τότε ας πάμε σε εκλογές να αποφασίσει ο λαός το μέλλον του.
Γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει δώσει σε κανένα λευκή επιταγή για πειράματα.
Και εδώ θα πρέπει να πω ότι οι πειραματισμοί της κυβέρνησης έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Άκουσα χθες έκπληκτος τον Γιάνη Βαρουφάκη να αναρωτιέται αν είναι κακό ή καλό παράδειγμα ο χορός του Ζαλόγγου.
«Έκαναν λάθος οι γυναίκες που έπεσαν» αναρωτιόταν. Αυτό είναι λοιπόν το δίλημμα της κυβέρνησης; Αυτό είναι το πρότυπο διαπραγμάτευσής που έχει; Μην μας στριμώχνετε, γιατί θα ρίξουμε τα γυναικόπαιδα στο Ζάλογγο;
Και οι τουρκοαλβανοί της ιστορίας ποιοι είναι; Ποιος είναι ο Αλή Πασάς που κυνηγάει σήμερα τις Σουλιώτισες;
Μέχρι τον Μάρτιο – θα το θυμάστε – ο εχθρός ήταν η Μέρκελ και ο φίλος ήταν η Λαγκάρντ. Και τον Μαΐο έγινε φίλη μας η Μέρκελ και εχθρός η Λαγκάρντ.
Αυτό είναι όμως η πολιτική; Μια επιχείρηση γοητείας;
Η κυβέρνηση πουλάει το παραμύθι ότι όλα τα κάνει για να σώσει τις συντάξεις και τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Η Ελλάδα, βέβαια, δεν είναι αποικία συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων.
Υπάρχουν κάποιοι που δουλεύουν για να μπορούν να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι συνταξιούχοι.
Αλλά, βέβαια, εδώ υπάρχει και ένα άλλο μεγαλύτερο ψέμα. Άντε και σώσαμε τους μισθούς και τις συντάξεις αυτόν τον μήνα.
Αν η οικονομία παραμείνει καθηλωμένη που θα βρεθούν τα λεφτά για τον επόμενο μήνα;
Ή νομίζουν πραγματικά ότι όλα λύνονται με μια φοροεπιδρομή εμμέσων φόρων – όπου πληρώνει τα ίδια ο πλούσιος και ο φτωχός – μια φοροεπιδρομή που θα μειώσει κατακόρυφα την αγοραστική δύναμη των οικονομικά ασθενέστερων;
Γιατί όμως τα έχουν κάνει τόσο χάλια;
Γιατί τρεις μήνες τώρα παίζουν την Ελλάδα στα χαρτιά με αποτυχημένες μπλόφες;
Γιατί, σας το είπα και πριν – είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα – είναι παιδιά του κρατικού συνδικαλιστικού σωλήνα – είναι παιδιά της παλιάς εξουσίας.
Και είναι παιδιά – επιτρέψτε μου – που έχουν κάνει τα κουμάντα τους και μπορούν με ευκολία να σχεδιάζουν τον ηρωικό θάνατο των άλλων.
Για αυτή την κυβέρνηση είναι αόρατοι οι άνεργοι, είναι αόρατοι οι απλήρωτοι του ιδιωτικού τομέα.
Είναι αόρατα τα παιδιά της μαύρης εργασίας, όλοι αυτοί που δουλεύουν δίχως ασφάλιση και δίχως ωράρια.
Είναι αόρατες οι επιχειρήσεις που κλείνουν, οι επιχειρήσεις που φεύγουν.
Και το μόνο ορατό και αναπτυσσόμενο είναι το κομματικό κράτος.
«Μα έτσι είναι το σύστημα» είπε απολογητικά ο Πρωθυπουργός στην Βουλή, όταν του επισήμανα ότι από τους 13 περιφερειακούς διευθυντές της εκπαίδευσης, οι 11 είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι 2 είναι στελέχη των ΑΝΕΛ.
Αυτό λέμε και εμείς – έτσι είναι το σύστημα αλλά εμείς σε αυτό σύστημα δεν θέλουμε να μετέχουμε.
Τα ίδια ετοιμάζονται να πουν και για την ΕΡΤ. Μοιράζουν ήδη τις εκπομπές στα στελέχη τους.
«Μα έτσι είναι το σύστημα» θα μας πει ξανά ο Πρωθυπουργός.
Το Ποτάμι, λοιπόν, ως μεταμνημονιακό κίνημα θέλει όλα αυτά να τα αλλάξει.
Θέλει αξιοκρατία.
Θέλει αξιολόγηση.
Θέλει να δοθεί χώρος στην κοινωνία των πολιτών και όχι στην κοινωνία των κολλητών.
Και εκεί έξω υπάρχουν πολλοί σαστισμένοι και απογοητευμένοι πολίτες, μας περιμένουν να τους εξηγήσουμε και να τους πείσουμε.
Το σύμπλεγμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν ήταν το νέο, όπως ισχυρίζονταν, αλλά είναι μια αλλοπρόσαλλη μορφή του παλιού.
Πολύ φοβάμαι, φίλες και φίλοι,
ότι ποτέ δεν νοιάστηκαν και ούτε θα νοιαστούν για την πραγματική Ελλάδα.
Το πρόβλημα τους είναι η εσωτερική διαπραγμάτευση .«Τι θα συμφωνήσουμε για να διαιωνιστεί η εξουσία μας». «Να χάσουν όλοι αλλά να μην χάσει το κόμμα» – ή μάλλον το σύμπλεγμα. Αυτή η οικογένεια Άνταμς της πολιτικής σκηνής.
Ο χρόνος σπαταλήθηκε σε παλικαρισμούς, στην οικοδόμηση νέου κομματικού κράτους, στη διάλυση της εκπαίδευσης, σε λαϊκισμούς, σε λιτανείες και πατριδοκαπηλία.
Χάσαμε την αξιοπιστία και τους συμμάχους μας σε όλο τον κόσμο.
Χορτάσαμε βλακώδεις προτάσεις από άσχετους και ανεύθυνους σωτήρες.
Οι περιοδεύοντες τα κανάλια υπουργοί και βουλευτές της αρέσκονται να εφευρίσκουν εχθρούς.
Δεν υπάρχει άρτος – πάρτε θεάματα.
Συμβουλεύουμε τον πρωθυπουργό στο επόμενο υπουργικό συμβούλιο να ζητήσει ενός λεπτού σιγή και να κοιτάξει έναν έναν τους υπουργούς του – θα δει ότι πλέον, αρκετοί είναι πια στο στρατόπεδο της δραχμής. Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν πολιτικά.
Η Ευρώπη τους απειλεί – ενώ η δραχμή μπορεί να έχει κάλπικες παροχές για όλους – ρουσφέτια για όλους – πληθωριστικό χρήμα και εξαιρέσεις αντί για κανόνες.
Θα δει ακόμη και γραφικούς που στους διαδρόμους της Βουλής λένε ότι η λύση βρίσκεται στην Τεχεράνη, και αύριο ποιος ξέρει; Σε κάποια χώρα της Αφρικής.
Έτσι βρεθήκανε, φίλες και φίλοι, με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς συμμάχους και είναι πια υποχρεωμένοι να υπογράψουν μια οποιαδήποτε συμφωνία.
Εμείς όμως τι κάνουμε;
Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος εκτός από μια: Το δυνάμωμα της Ευρώπης μέσα στην Ελλάδα.
Δεν θέλουμε άλλο παρελθόν. Θα κρατήσουμε λοιπόν την Ελλάδα στην Ευρώπη και θα εξηγήσουμε στον κόσμο ότι η συμφωνία δεν είναι της κακής Ευρώπης αλλά είναι της κακής διαπραγμάτευσης. Θα δείξουμε δηλαδή τον άλλο δρόμο που θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει.
Η μικρή συμφωνία που έρχεται, βέβαια, δεν θα σημάνει το τέλος της κρίσης.
Η πατρίδα έχει ανάγκη μια μεγάλη συμφωνία με την Ευρώπη που θα περιλαμβάνει και την ρύθμιση του χρέος και θα βάλει σε αναπτυξιακή πορεία τον τόπο.
Είναι σε θέση αυτή η συγκυβέρνηση να εξασφαλίσει και -πολύ περισσότερο- να εφαρμόσει μια τέτοια συμφωνία;
Το ερώτημα είναι δυστυχώς όχι!
Οι μισοί σε αυτή την κυβέρνηση παίρνουν την Ευρώπη σαν πικρό χάπι.
Όποτε δεν τους βλέπουμε το φτύνουν.
Εμείς πάντως είμαστε διατεθειμένοι να βοηθήσουμε.
Έχουμε σχέδιο, προτάσεις και στελέχη που μπορούν να προσφέρουν στη διαπραγμάτευση – χωρίς κανένα αντάλλαγμα
– χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση – γιατί αυτό που τώρα προέχει είναι η σωτηρία της πατρίδας.
Η σωτηρία της Ελλάδας και η αλλαγή της Ευρώπης.
Η ΕΕ δεν είναι ένα μεσαιωνικό κάστρο με χοντρά τείχη. Είναι κάτι που αλλάζει.
Και εμείς θα παλέψουμε για την πολιτική ολοκλήρωση αυτού του υπερεθνικού πειράματος δημοκρατίας και ασφάλειας.
Θα παλέψουμε για μια Ευρώπη χωρίς κοινωνικές ανισότητες.
Μια Ευρώπη των πολιτών και όχι μόνο των αριθμών.
Μια Ευρώπη που πρέπει να αναλάβει ρόλους στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική και στην Ασία.
Διαφορετικά, κάθε χρόνο θα συζητάμε για Λαμπεντούζες και για καραβάνια των “αθλίων” της σύγχρονης εποχής.
Η Ευρώπη δεν είναι μόνο το ευρώ.
Είναι οι ίσες προοπτικές για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ευρώπη.
Αυτός πρέπει να είναι ο μεγάλος στόχος – στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Και εδώ χρειάζεται η μεγάλη συμμαχία – στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Μια συμμαχία των πολιτών, των Κινημάτων όχι όμως των παλιών μηχανισμών.
Το Ποτάμι, η αξιόπιστη ευρωπαϊκή και πατριωτική δύναμη της χώρας, μπορεί να εγγυηθεί αυτή την συμμαχία.
Οι πόρτες μας είναι ανοιχτές.
Κάθε ημέρα όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια νέα πορεία της χώρας, χωρίς την καθοριστική συμμετοχή του Κινήματος μας.
Και εδώ είναι η μεγάλη μας ευθύνη – να σταματήσουμε τις συζητήσεις και να βγούμε μαζί με τους εθελοντές μας, να εξηγήσουμε στους αποσβολωμένους πολίτες ότι υπάρχει διέξοδος για τη χώρα.
Άκουσα από κάποιους ότι έχουμε 2 επιλογές: Ή να απογειωθούμε ή να εξαφανιστούμε.
Έτσι είναι – μόνο που πρέπει να συμπληρώσουμε ότι ήδη είμαστε στον διάδρομο απογείωσης.
Είμαστε μόνοι μας – η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί – τα δελτία ειδήσεων παίζουν το Ποτάμι για λίγα δευτερόλεπτα – γιατί αυτό τους ζητάνε κυβερνητικοί κύκλοι «δείξτε Σαμαρά – δείτε Βενιζέλο – αλλά κόψτε το Ποτάμι».
Οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα που απευθύνονται υποτίθεται στον μεσαίο χώρο έχουν κηρύξει εμπάργκο στο Ποτάμι.
Ο ΔΟΛ – το Βήμα και Τα Νέα – 110 μέρες τώρα δεν έχουν ούτε ένα ρεπορτάζ για την δράση του Ποταμιού.
Μόνο αρνητικά σχόλια και νουθεσίες.
Και από κοντά το θράσος του νέου καθεστώτος.
Σήμερα η Αυγή κάνει άλλη μια ολομέτωπη επίθεση στο Ποτάμι – θα μου πείτε που είναι το παράξενο.
Προσέξτε: Ο άνθρωπος που κατηγορεί το Ποτάμι για μνημονιακό κόμμα, στην Αυγή, είναι ο λογογράφος του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Καλά φάγαμε – καλά ήπιαμε, να πούμε και κάτι και για το Ποτάμι.
Λοιπόν: το Ποτάμι δεν είναι σάκος του μποξ. Και τους ξέρουμε και τους έχουμε – που λέει και η νεολαία.
Η παραπληροφόρηση, η κυβερνητική προπαγάνδα, η λάσπη θα βγουν στο φως και θα ηττηθούν.
Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες – τέσσερις μεγάλοι δημοσκόποι της χώρας στις αναλύσεις τους αναφέρουν ότι, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, η μόνη πολιτική δύναμη που αυξάνει της δυνάμεις της είναι το Ποτάμι.
Αυτός είναι ο δικός μας άθλος. Αυτή είναι η δύναμη της Κοινοβουλευτικής μας ομάδας.
Άμαθοι, οι περισσότεροι, έχουν κατορθώσει με ξενύχτια – μελέτη – σχέδιο να εμφανίζονται ως οι αποτελεσματικότεροι της Βουλής.
Το παραδέχονται ακόμη και οι αντίπαλοι μας.
Ε, λοιπόν, αυτό είναι το Ποτάμι.
Ένα κίνημα που σε ένα χρόνο έχει κάνει πολλά περισσότερα από όσα έχουν κάνει κόμματα δεκαετιών.
Και όλα αυτά χωρίς να έχει μολυνθεί από το παλιό σύστημα.
Αφήστε λοιπόν τις συζητήσεις – πάρτε τους Βουλευτές και βγείτε να δώσουμε την μάχη.
Για την πατρίδα και τα παιδιά μας.
Ανησυχούν, δήθεν, οι κεντροαριστεροί φίλοι μας αν το Ποτάμι είναι αρχηγικό κόμμα.
Αξίζει να τους δώσουμε μια απάντηση.
Αξίζει να τους δώσετε μια απάντηση.
Αν εννοούν ότι δεν είμαστε Βαβέλ – ναι δεν είμαστε Βαβέλ!
Αν εννοούν ότι ζούμε για να συνεδριάζουμε – επίσης έχουν δίκιο.
Αν εννοούν, όμως, ότι οι αποφάσεις είναι μόνο δικές μου, είναι λάθος πληροφορημένοι
Δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην έχει συνέλθει και να μην έχει αποφασίσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Δεν υπάρχει ψήφος στην Βουλή που να μην αποφασίστηκε από τους Βουλευτές.
Έχω υπάρξει μειοψηφία σε κάποιες από αυτές τις ψηφοφορίες – δεν ήταν σημαντικό θέμα και δεν επέμεινα.
Αυτή είναι η δική μας δημοκρατία. Μελέτη – συζήτηση και αποτέλεσμα.
Σε ένα Κίνημα που λέει τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη.
Να λύσω εδώ και μια άλλη απορία.
Γιατί το Ποτάμι δεν αναζητά συμμάχους στο παλιό πολιτικό σύστημα;
Γιατί την είχαν την ευκαιρία και την έχασαν!
Δεν μας ενδιαφέρουν λοιπόν οι πολιτικοί ρεβανσισμοί, ούτε η δικαίωση του παλιού.
Μας ενδιαφέρει η διάσωση της χώρας μέσα από την οριστική ανανέωση της πολιτικής και των πολιτικών
Κάθε μέρα στο Ποτάμι έρχονται και νέες δυνάμεις.
Φιλελεύθεροι – αριστεροί – σοσιαλδημοκράτες – πράσινοι (εννοώ οικολόγοι) ο μεγάλος χώρος της αλλαγής.
Και μαζί τους έρχονται και νέοι άνθρωποι αυτοί που το παλιό σύστημα ονομάζει «απολιτίκ».
Νέοι άνθρωποι που μιλούν για την πολιτική με την γλώσσα της καθημερινότητας.
Αυτό είναι το Ποτάμι.
Η ευρωπαϊκή εξωστρεφής και παραγωγική Ελλάδα.
Εμείς είμαστε έτοιμοι.
Μπορούμε.
Τολμάμε.
Συγκρουόμαστε.
Χτίζουμε.
Αυτά είναι τα συνθήματα μας.
Μπορούμε να κρατηθούμε στην Ευρώπη.
Τολμάμε να πούμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό.
Συγκρουόμαστε με συμφέροντα – συντεχνίες.
Χτίζουμε ένα μεγάλο Κίνημα που θα συμβάλει στο χτίσιμο μιας δίκαιης πατρίδας.”