Επέτειος του Πολυτεχνείου. Μια επέτειος που σαν όλες τις άλλες πάει κι αυτή να γίνει ένα απολίθωμα -μια πορεία, μια σημείωση σ’ ένα σχολικό βιβλίο, ένα έκθεμα μουσειακό και μια ευκαιρία να ακουστούν οι πομφόλυγες των πολιτικών που, φευ, κάποιοι απ’ αυτούς είχαν συμμετάσχει κιόλας στην εξέγερση. Ευτυχώς, μέρος της νεολαίας μας που δεν λέει να το βάλει κάτω κρατάει ακόμα ζωντανά τα μηνύματα και οράματα του αγώνα εκείνου.
Όμως η αρχή του τέλους της χούντας είχε ξεκινήσει αρκετά πριν τον Νοέμβρη 1973, η γραφή ήταν ήδη στον τοίχο. Έτσι, τον Φλεβάρη του ’73 το Πολυτεχνείο ξεσηκώνεται για πρώτη φορά κι η αστυνομία εισβάλει στον χώρο, ξυλοκοπάει, συλλαμβάνει και παραπέμπει 11 σε δίκη. Θα ακολουθήσουν οι καταλήψεις της Νομικής.
Αισθανόμενη το τέλος της η χούντα θα εντείνει και πάλι τα κατασταλτικά μέτρα και την καταπίεση. Ανάμεσα στα άλλα θα επιβληθεί η επιστράτευση των “ταραξιών” φοιτητών και θα επανέλθει η άμεση λογοκρισία του Τύπου. Φυσικά, ούτε λόγος για σκίτσο στην εφημερίδα. Ένα δυο που τόλμησα να κάνω τα ‘φαγε το μαύρο σκοτάδι, ή μάλλον ο κόκκινος μαρκαδόρος του λογοκριτή.
Τα σκίτσα που παραθέτω είναι της εποχής. Ένα δημοσιεύτηκε στις αρχές της κρίσης καθώς φαίνεται πως ο λογοκριτής δεν πρόσεξε τον σπασμένο κρίκο της αλυσίδας. Ας πρόσεχε.
η ιστοσελίδα του