Ξεκρέμασμα από τοίχους, αποκαθηλώσεις, συμμάζεμα από τραπέζια, τραπεζάκια, βιβλιοθήκες πόρτες και παράθυρα. Συσκευασίες, τοποθέτηση στις κούτες.
Κάποια σχόλια… «Θυμάσαι πότε τα είχαμε πάρει αυτά;» ― «Αυτό μας το είχε φέρει ο/η…». Μνήμες. Ενθύμια. Αγαπημένα μικροπράγματα .
Και μετά, το δέντρο.
Είναι και οι εγγονές μαζί μας. Περισσότερο παίζουν παρά ξεστολίζουν.
Η μικρή διαλέγει και ξεκρεμάει ένα φτηνιάρικο πλαστικό στολίδι που της αρέσει.
Το δέντρο μας είναι γεμάτο από τέτοια φτηνά στολίδια. Από συσκευασίες, χειροποίητα στολίδια, χάρτινα Γλυκόλογα, Αγιοβασιλάκια, αγγελάκια, πολύχρωμες μπάλες, κουκλάκια…
Δεν είναι δέντρο με διακοσμητική «άποψη» το δέντρο μας. Είναι δέντρο με μνήμες και με «υπογραφές».
Το στολίδι που διάλεξε η μικρή μας είναι ένα οκτάκτινο χρυσό αστέρι με ρουμπινένια καρδιά.
«Είναι μενταγιόν!» λέει. «Θα το φορέσω».
Η θηλειά από χρυσή κλωστή δεν κάνει. Είναι μικρή. Δοκιμάζει να την περάσει από το κεφάλι της.
«Μάλλον η θηλειά είναι μικρή. Ή το κεφάλι σου μεγάλο» της λέω.
Γελάει. «Το κεφάλι μου δεν είναι πολύ μεγάλο! Πώς θα φορέσω το μενταγιόν;»
«Θα βρούμε μια κορδέλα να την περάσουμε από τη θηλειά. Στο συρτάρι δίπλα από…» αρχίζω να της λέω.
«Τι της λες τώρα;» επεμβαίνει η γυναίκα μου. «Πήγαινε εσύ…».
Όλα εύκολα τα έχουν οι γυναίκες…
Πάω και βρίσκω μια πράσινη σατέν κορδέλα. Πάντα πιάνουν τόπο οι κορδέλες από ζαχαροπλαστεία ή άλλα μαγαζιά. Την περνάω από τη θηλειά τού «μενταγιόν».
Δοκιμάζω το μέγεθος για να μπορεί να το περνάει από το κεφάλι της μόνη της.
Την ώρα που κάνουμε τις δοκιμές τη ρωτάω ―βρίσκω την ευκαιρία τώρα, που ξέρω ότι δεν μπορεί να μου ξεφύγει― αν ξέρει τι σημαίνει μενταγιόν.
«Αυτό που κρεμάμε στο λαιμό».
«Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη μενταγιόν;»
«Όχι».
Δεν ξέρει ακόμα να συμπληρώσει: «Και δεν θέλω να μου πεις… Το μόνο που θέλω είναι να βάλω το μενταγιόν μου».
Οπότε αρχίζω: «Είναι ξαδερφάκι της ελληνικής λέξης «μετάλλιο» που παλιά σήμαινε και νόμισμα, και κόσμημα αλλά και βραβείο και παράσημο. Όλα από μέταλλο. Μετάλλια δίνουν και σήμερα στους αθλητές όταν νικάνε σε ένα αγώνισμα. Κι αυτό εδώ είναι σαν χρυσό μετάλλιο!».
Είναι προφανές ότι αδιαφορεί για τη διάλεξη αλλά της αρέσει η ιδέα για το χρυσό μετάλλιο των αθλητών. Είναι σχετικά πρόσφατοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι γονείς τους έχουν μιλήσει και στις δυο τους για αυτούς τους αγώνες, για τα αθλήματα, για τις μεγάλες προσπάθειες των αθλητριών και των αθλητών και για τα μετάλλια και για την ελληνική σημαία και άλλα τέτοια.
«Είναι χρυσό μετάλλιο το μενταγιόν αυτό!» λέει αγνοώντας επιδεικτικά την κιτσάτη πλαστικουροσύνη του «κοσμήματος».
Ολοκληρώνω τη διαδικασία, κάνω κι έναν φιόγκο πλούσιο, για να μην κόψω την κορδέλα, και της την περνάω από το κεφάλι λέγοντας τελετουργικά:
«Με το μετάλλιο αυτό σε ονομάζω “Αρχόντισσα του Ξεστολίσματος του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου”»!
Το φτηνιάρικο πλαστικό στολίδι από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που, άδειο τώρα, μας παρακολουθεί με μια ψυχρή πρασινάδα, κρέμεται στον λαιμό της. Το κοιτάζει με ικανοποίηση.
Το ξεστόλισμα του δέντρου δεν είναι πια τόσο θλιβερό.
«Πήγαινε κοιτάξου στον καθρέφτη» της λέω.
Γυρίζει ικανοποιημένη.
«Έχω μενταγιόν μετάλλιο του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου!» δηλώνει πασίχαρη.
Η μεγάλη της αδερφή, που βοηθάει τη γιαγιά της να διαλύσουν το δέντρο, μας παρακολουθεί από απόσταση και με κρυφή ζήλεια.
«Θέλεις κι εσύ μετάλλιο;» τη ρωτάω.
«Εγώ είμαι μεγάλη» δηλώνει με στόμφο η μη έχουσα την πρωτιά του «μεταλλίου». «Όμφακες εισί». Ξέρω… Κάποια στιγμή θα μου ζητήσει κάτι άλλο.
Η μικρή καμαρώνει ακόμα.
Εγώ κοιτάζω γύρω μου το χάος με τις κούτες και το διαλυμένο ψεύτικο δέντρο και εύχομαι από μέσα μου.
Και του χρόνου, να στολίσουμε και να ξεστολίσουμε. Μαζί…
Καλά να είμαστε. Όλες και όλοι.
09 Ιανουαρίου 2017
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr