Είναι από εκείνα τα βράδια που το μονοπάτι φωτίζεται από το φιτίλι στην λάμπα του δήμου, εκεί που η ξύλινη γέφυρα σηκώνεται πάνω από το τρεχούμενο παγωμένο νερό της Σανγκάη.
Είναι στα μέσα του χειμώνα και ο κόσμος δύσκολα βρίσκεται έξω τέτοια ώρα. Κάτω από την λάμπα ένα ζευγάρι okobo, να στέκονται και να περιμένουν.
Άγνωστο το τι και το γιατί.
Νιφάδες χιονιού που μοιάζουν με μικρές σταγόνες από λευκή σκόνη, πασπαλισμένη με ασημόσκονη του θεάτρου.
Μια κόκκινη μεταξωτή κορδέλα ανεμίζει στο κέντρο του μονοπατιού, καθώς στο βάθος του φαίνεται να ξεχωρίζει τώρα μια μορφή.
Μια σκοτεινή, καλά καλυμμένη σιλουέτα που τέμνεται στο σταθερό αλλά και ακίνητο βήμα της γκέισας.
Η ανάσα χάνεται στον παγωμένο αέρα και ο ήχος από τα ξύλινα παπούτσια δίνουν μια άλλη απόχρωση στην σιωπή του πάρκου.
Η κόκκινη κορδέλα έγινε ένα με το κόκκινο στα χείλη και στα χέρια, ένα με εκείνο το βαθύ κόκκινο στα κεράσια της άνοιξης.
Οι γκέισες δεν είναι πλάσματα που σε πονούν αν δε τα πονέσεις.
