• Στις 19 Νοεμβρίου 2017 το μίξερ της κεντροαριστεράς πιάνει δουλειά. Ανάμεσα στις έλικές του θα πέσουν σε άγνωστη δοσολογία διάφορα υλικά, κάθε κατεύθυνσης και κάθε προέλευσης. Η ποιότητα και η γεύση του χυμού που θα προκύψει είναι προς το παρόν άγνωστη και σε κάθε περίπτωση ανεξάρτητη από το εν στενή εννοία εκλογικό αποτέλεσμα. Άλλωστε όσοι έχουν έστω και στοιχειώδη αίσθηση των πραγμάτων γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο από τα γνωστά αριθμητικά μεγέθη.
• Φώφη ή Νίκος λοιπόν; Πολλοί θα απαντούσαν αυθόρμητα ότι το ερώτημα είναι ενδοπαλαιοπασοκικό συνεπώς στερείται σημασίας. Το «ξένο» δίλημμα έχει παλαιές ρίζες σε διάφορες ιστορικές περιστάσεις. Οι υπερήλικες αριστεροί σίγουρα θυμούνται το «τι μπρόκολα, τι λάχανα» καθώς και το «άσπροι σκύλοι, μαύροι σκύλοι όλοι οι σκύλοι μια γενιά». Ευθέως, καθαρά και χωρίς καμία περιστροφή υποστηρίζω την άποψη ότι η στρεβλή αναβίωση διλημμάτων που οδηγούν στο συμπέρασμα της αποχής ή του λευκού είναι βαθιά εσφαλμένη, μοναχική και σε τελευταία ανάλυση αλαζονική. Δε συμμερίζομαι στάσεις που με άλλοθι το μονοπώλιο της ορθότητας αδυνατούν να καταλήξουν σε επιμέρους επιλογές. Στα μαθηματικά οι επιμέρους επιλογές ονομάζονται ενδιάμεσα συμπεράσματα. Προφανώς βέβαια στα ενδιάμεσα συμπεράσματα απαιτείται ένα σύστημα κριτηρίων. Το δίλημμα Φώφη ή Νίκος πρέπει να τεθεί με όρους πολιτικούς. Δεν έχει καμιά σημασία το ποιος εκπέμπει καλύτερα ή χειρότερα vibes συναισθηματικής προσέλκυσης της ψήφου. Σημασία έχει τι μας λένε και ποια είναι η δυναμική που ενσαρκώνει ο καθένας τους σε ένα τοπίο που για πολύ καιρό ακόμα θα δουλεύει το κεντροαριστερό μίξερ.
• Το πραγματικό ερώτημα αυτής της εκλογής κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η επιλογή ανάμεσα σε ένα μέλλον σχετικά προβλεπτό ή σχετικά απρόβλεπτο. Η επιλογή ανάμεσα στα δύο δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν υπέρ και κατά και στις δυο επιλογές. Η Φώφη εκφράζει το σχετικά προβλεπτό μέλλον. Ο Νίκος το σχετικά απρόβλεπτο. Κάθε ψηφοφόρος έχει δικαίωμα και υποχρέωση να πάρει θέση. Σε ότι με αφορά προσωπικά έχω κατά καιρούς υποστηρίξει την άποψη ότι όσοι μετέχουν στην πολιτική ζωή με οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να εκφράζουν τη θέση τους δημόσια και με θάρρος. Η κρυψίνοια και η σπέκουλα είναι στάσεις οι οποίες δε μου προκαλούν ενδιαφέρον για να μην πω ότι είμαι ιδιαίτερα καχύποπτος και αρνητικός απέναντί τους. Γι’ αυτό χαίρομαι να διαβάζω τις αντίθετες τοποθετήσεις του Γρηγόρη Ψαριανού, του Γιώργου Γραμματικάκη, της Οντίν Λιναρδάτου και πολλών φίλων που εξηγούν την αποχή τους από τη διαδικασία. Τιμώ το θάρρος της γνώμης τους. Η σιωπή μπορεί να εκληφθεί αύριο ως καιροσκοπισμός.
• Η Φώφη αναμφισβήτητα εκφράζει διάφορες μερίδες του αποκαλουμένου παλιού ΠΑΣΟΚ που άλλοτε δίκαια και άλλοτε απολύτως άδικα στις συνειδήσεις των οπαδών του νεωτερικού λόγου αίρει στους ώμους του τις αμαρτίες του κόσμου. Όμως η Φώφη χωρίς καμιά αμφιβολία πιστώνεται με την τόλμη ενός ενοποιητικού εγχειρήματος, όπως και ο Σταύρος που ήδη το πλήρωσε με μια επώδυνη εκλογική ήττα την οποία στο προηγούμενο άρθρο μου στο Iporta βάφτισα πανωλεθρίαμβο. Την τόλμη αυτή προσωπικά θα την τιμήσω γιατί χωρίς την τόλμη η κεντροαριστερά, ότι και αν σημαίνει, θα είχε μετά βεβαιότητος βαλτώσει. Τώρα έχει ελπίδα και προοπτική. Δεν είναι αυτονόητη αλλά είναι υπαρκτή. Επιπρόσθετα, από ότι φαίνεται και ελπίζω να συνεχιστεί, πρόκειται για μία συνδιαλεγόμενη τόλμη. Η Φώφη δείχνει προσωπικά έτοιμη αν όχι να υιοθετήσει να συνδιαλλαγεί πολύ σοβαρά σε μια κατεύθυνση όσμωσης με το μεταρρυθμιστικό λόγο που εξέφραζε τα τελευταία χρόνια το Ποτάμι. Υπάρχουν χωρίς αμφιβολία πολλά ζουζούνια στην «αυλή» της που παρασιτούν καιροφυλακτώντας να γευτούν με αδηφαγία το νέκταρ μιας πιθανής αυριανής συμμετοχής στην εξουσία. Υπάρχει επίσης στους κύκλους της ένας υπέρμετρος κομματικός και παραταξιακός πατριωτισμός που ίσως η πολιτική συγκυρία επιβάλει αργότερα να υπερκερασθεί. Ας ελπίσουμε όμως ότι σε αυτά η ζωή και η πείρα, η αναζήτηση ουσιαστικής και όχι επίπλαστης ενότητας, θα τα λύσει.
• Ο Νίκος ζητάει τη ψήφο μας επικαλούμενος τη νεότητά του και την ανάγκη αλλαγής γενιάς. Δεν μου φτάνει. Δυστυχώς Νίκο μου η νεότητα περνά γρήγορα. Στο λέω εξ ιδίας πείρας. Η αλλαγή γενιάς δεν είναι από μόνη της επιχείρημα. Υπάρχουν νέοι με παλιά μυαλά και παλιοί με νέα μυαλά. Υπάρχουν επίσης παλιά μυαλά που ανοίγουν με τον ενθουσιασμό εφήβου τα μάτια και τα αυτιά τους στην νεωτερικότητα. Ζυμώνονται με αυτή και αναπαλαιώνονται δημιουργικά. Την μεγαλύτερη άλλωστε ηλικιακή ανανέωση στην πολιτική ζωή της χώρας την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας ανέλαβε Πρωθυπουργός στην ηλικία σου. Στο Μαξίμου και στα Υπουργεία κατοικοεδρεύουν νέα φυντάνια. Δυστυχώς όμως δεν είδαμε τίποτα καλό από όλο αυτό. Αντίθετα είδαμε το χειρότερο και το πιο παρωχημένο παλιό να το ενστερνίζονται νέοι. Η ηλικία επομένως δεν αποτελεί για εμένα επιχείρημα. Περίμενα με υπομονή να ακούσω περισσότερα πράγματα. Δεν τα άκουσα. Και όσα άκουσα είχαν την αφόρητη γενικότητα ενός πολιτικά ξύλινου λόγου.
• Απέναντι επομένως σε μια αμφίβολη νεωτερικότητα που μπορεί να αποβεί μπούμερανγκ, ακυρώνοντας την αξία του νεωτερικού λόγου, προτιμώ να συνδιαλέγομαι με ένα νεάζον παλιό. Δεν ξέρω αύριο αν θα συμπέσω σε κοινό τόπο μαζί του ή αν έντιμα θα το αντιπολιτευθώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι 210.000 άνθρωποι επιβάλλουν την κοινή πορεία.
• Και για να χαμογελάσουμε και να αυτοσαρκασθούμε η καλύτερη ηλικία του ανθρώπου είναι μεταξύ εξήντα και εξηντατέσσερα. Όταν ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 ήταν εξηνταδύο ετών. Άλλωστε για να συνεννοούμαστε πολλά μπορείς να πεις για να κριτικάρεις τη Φώφη αλλά δεν την πήραν και τα χρόνια.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr