Η αμήχανη στιγμή που κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή, με τον καφέ σου παραδίπλα να αχνίζει, ένα παράθυρο να στέλνει το φως της καλοκαιρινής ημέρας κατευθείαν στο πρόσωπό σου και αυτό να σε κάνει να χαμογελάς από ένστικτο και να θες να γράψεις όμορφες σκέψεις, καλημέρες ανθισμένες κι άλλα αισιόδοξα και χαρούμενα, παραμερίζοντας έστω και με κόπο τα δικά σου βάσανα, αλλά να μην έχεις ανοίξει ακόμα τα τσεκάρεις τα νέα της ημέρας.
Να μην ξέρεις πόσοι σκοτώθηκαν σήμερα, από ποιους και πώς…
Πόσοι υποφέρουν, πού και γιατί!
Μένεις φυσικά με την ελπίδα να μην έχει συμβεί κάτι κακό πάλι …αλλά η ελπίδα πεθαίνει ακριβώς την στιγμή που εσύ συνδέεσαι με την πραγματικότητα …και μαζί της πεθαίνει κι όλη η αθωότητα του κόσμου…
Δεν είναι που μάθαμε να ζούμε μέσα στις διαφημίσεις.
Εκεί που τα ξανθά στρουμπουλά μωρά με τα γαλανά μάτια γελάνε ευτυχισμένα στην αγκαλιά των πανέμορφων γονιών τους.
Εκεί που οι νοικοκυρές ξυπνάνε μακιγιαρισμένες για φωτογράφιση και χαρούμενες ετοιμάζουν το τέλειο υγιεινό πρωινό για την τέλεια οικογένειά τους μέσα στην τέλεια και μοντέρνα πεντακάθαρη κουζίνα τους.
Εκεί που ένα αναψυκτικό σε ανεβάζει στην κορυφή του κόσμου, ένα παγωτό σε κάνει τενόρο στην σκάλα του Μιλάνου, ένα σαμπουάν σε κάνει Ραπουνζέλ και μια κρέμα προσώπου σε κάνει 10 χρόνια νεότερη και μόνο που την κοιτάς!
Κι εκεί που λες πως δεν αντέχεις άλλη ευτυχία μια έκτακτη είδηση να σε προσγειώνει σε αυτό που λένε «σκληρή πραγματικότητα» Τώρα γιατί θα πρέπει η πραγματικότητα να είναι ντε και καλά σκληρή…δεν θα το αποδεχτώ ποτέ.
Ίσως γι΄αυτό και να μου αρέσει να ζώ στο κενό ανάμεσα στις διαφημίσεις και στα τρέιλερ των ταινιών που αγαπώ.
Οι διαφημίσεις ξέρεις από την αρχή πως είναι ψέματα και τα τρέιλερ ξέρεις πως σου παρουσιάζουν την «αλήθεια» της ταινίας με τον πιο ευχάριστο τρόπο!
Ακόμα και στις ταινίες με κακό τέλος.
Και πως το τέλος ποτέ δεν είναι οριστικό.
Άλλωστε πάντα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα …sequel…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author