Το καζάνι του Βαγγέλη Παυλίδη
Το θυμάμαι το σκίτσο.
9 Φεβρουαρίου 1973.
Γενικά, θυμάμαι πολλά σκίτσα του Βαγγέλη Παυλίδη.
Αυτό είναι από τα πιο “απλά”.
Άλλωστε, είναι πολύ συνηθισμένο δημοσιογραφικό κλισέ η φράση: «καζάνι που βράζει».
Είτε πρόκειται για την Παιδεία, για το Ασφαλιστικό, για τη Μέση Ανατολή ή άλλα θέματα.
Εδώ, στο συγκεκριμένο σκίτσο με το πενάκι του Βαγγέλη Παυλίδη από την εφημερίδα Το Βήμα, στις 9 Φεβρουαρίου 1973, βλέπουμε ένα
μάλλον στρατιωτικό καζάνι που, τοποθετημένο πάνω από μια φωτιά με ξύλα, βράζει.
Έχει ένα χαρακτηριστικό αυτό το ―μάλλον στρατιωτικό― καζάνι: είναι αλυσοδεμένο.
Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε…
Από την αρχή του 1973 οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό. Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική
αποχή από τα μαθήματα. Η Χούντα απαντά στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347, με το οποίο δινόταν
η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Η
απόφαση αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της επελθούσας φοιτητικής έκρηξης.
Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το
πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Ίδρυμα και συλλαμβάνει 11 φοιτητές που τους παραπέμπει σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις
αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος. Στο Συντονιστικό της
κατάληψης μετείχαν γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής σήμερα (Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Μπίστης, Όλγα Τρέμη). Από την
ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες και απαγγέλλουν τον
όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ’ όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για
την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων
και διαταγμάτων».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/217#ixzz3rkv2YTpN
Μαζί με τους “επώνυμους”, στην ταράτσα της Νομικής ήταν και ο αδερφός μου. Φοιτητής, τότε, στο Φυσικό του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Κι εγώ απ’ έξω. Κάτω. Στη Σόλωνος στην αρχή, Ακαδημίας μετά και Πανεπιστημίου τελικά. Κυνηγητό με την αστυνομία. Κάποια στιγμή,
αφού μελέτησα επαρκώς τα πέρα-δώθε της αστυνομίας στην Πανεπιστημίου, έξω από το Οφθαλμιατρείο, αποφάσισα ότι βαριέμαι την
τρεχάλα. Φορούσα ένα καθωσπρέπει μπλε μπουφάν και γκρι παντελόνι και στάθηκα στο πεζούλι του Οφθαλμιατρείου. Έβλεπα τους
διαδηλωτές να περνάνε μπροστά μου και την αστυνομία να τους κυνηγάει. Πότε προς την Ομόνοια και πότε προς το Σύνταγμα. Εγώ
ακίνητος. Με κοιτάζαν οι διαδηλωτές και μάλλον θα νόμιζαν ότι είμαι με την αστυνομία. Με κοίταζαν και οι αστυνομικοί και μάλλον θα
νόμιζαν και εκείνοι το ίδιο. Εγώ όμως απλώς βαριόμουνα να τρέχω και προτιμούσα από το πόστο μου να ακούω τα συνθήματα από την
ταράτσα της Νομικής και τα τραγούδια.
Και να σκέφτομαι μ’ έναν παράλογο ενθουσιασμό να με κάνει να χορεύω μέσα μου…
Κάτι που το κάνω και τώρα.
Στέκομαι εδώ, δεν τρέχω πάνω κάτω και σκέφτομαι τα χιλιάδες καζάνια που βράζουν και τις κάθε λογής αλυσίδες σε όλο τον κόσμο.
Και την ελπίδα που έβαλε τότε στο σκίτσο του ο Βαγγέλης Παυλίδης.
Εκείνον τον κρίκο της αλυσίδας (στα αριστερά) που έχει μισανοίξει.
Και που δείχνει ότι η αλυσίδα είναι έτοιμη να διαλυθεί.
Αυτό που έχει αλλάξει, είναι ότι τώρα δεν χορεύω από μέσα μου.
Τώρα σκέφτομαι και γράφω ιστορίες, μικρές και μεγάλες, για τον μεγάλο χορό που θέλω κάποτε να στηθεί γύρω από καζάνια που θα
βράζουν γεμάτα με φαΐ για όλο τον κόσμο σε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη, γιορτή. Χωρίς κανενός είδους αλυσίδες πουθενά στον Κόσμο. Και
χωρίς φόβο.
Υ.Γ. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι που να το εικονογραφεί ο Βαγγέλης Παυλίδης!
ΚΑΜ
17 Νoεμβρίου 2015
* Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη
* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr