Η Κική Τσακίρη είναι οικονομολόγος
και πάσχει από τη Νόσο ALS ή του Κινητικού Νευρώνα (Πλάγια Μυοατροφική Σκλήρυνση)
Το ημερολόγιο του Reinhard Schmitz, εθελοντή κυβερνήτη του πλοίου της sea watch μιας ΜΚΟ που “ψαρεύει” ανθρώπινες ζωές στην Μεσόγειο. Θεώρησα ηθικό καθήκον να το μεταφράσω για να συνειδητοποιήσουμε το νέο “ολοκαύτωμα” που συντελείται στην γειτονιά μας.
5. 7. 2016
5 ώρα χαράματα, ξεκινά η διάσωση 750 ατόμων από λαστιχένιες και ξύλινες βάρκες.
Η τρίχρονη φατιμα, φοβισμένη, έλαμψαν τα ματάκια της, όταν της έβαλα στην αγκαλιά ένα γούνινο κουνελάκι, σαν ξεκίνημα για μια καλύτερη ζωή, ελπίζω.
6. 7
Διάσωση 130 ατόμων, γυναίκες, άνδρες, παιδιά.
Πολύ ιατρική περίθαλψη απαραίτητη.
Σημερινές σκέψεις. Ένας άντρας φοβισμένος, στην αγκαλιά μου, τρέμοντας, μόνο μ’ ένα τριμμένο εσώρουχο, χωρίς άλλα ρούχα, χωρίς διαβατήριο χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα.
“οικονομικοί μετανάστες που θέλουν να εκμεταλλευτούν το κοινωνικό σύστημα πρόνοιας μας”, ηχούν τα λόγια των χορτάτων της δύσης, στα αυτιά μου.
10.7
360 άτομα διασώθηκαν από λαστιχένιες και 3 ξύλινες βάρκες.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
125 άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια λαστιχένια βάρκα, να καθίσει η να πέσει δεν υπάρχει περίπτωση, κανένας χώρος.
Σήμερα διασώσαμε μια λαστιχένια βάρκα με 158 άτομα. Τρόμος και κέρδος των διακινητών ακόμα σε άνοδο.
11. 7, 2 η ώρα
2 ψαράδες που βυθιζόταν η βάρκα τους 20 χλμ από τις λιβυκές ακτές. Χωρίς σωσίβιο χωρίς ασύρματο, τελευταία στιγμή καταφέραμε να τους σώσουμε.
“Σας παρακαλώ μην μας πάτε στην Ευρώπη, τα παιδιά μας και οι οικογένειες μας, είναι στην Λιβύη “.
Ειδοποιήσαμε την λιβυκή ακτοφυλακή, που αργότερα παρέλαβε τους δυο.
12/7:
4 ώρα χαράματα είδαμε την πρώτη λαστιχένια βάρκα.
280 άτομα διασώθηκαν και μεταφερθήκαν στο πλοίο των γιατρών του κόσμου.
Η διάσωση ήταν πολύ δύσκολη, πολύς αέρας και τρικυμία.
19/7
3 ώρα χαράματα, η θάλασσα γεμάτη λαστιχένιες βάρκες. Συνολικά 3500 άτομα διασώθηκαν.
Σκέψεις σήμερα:
Μετά από 17 ώρες επιχείρηση, τελείως αποκαμωμένος.
Πολλοί νεκροί, δεν ξέραμε που να πρωτοτρέξουμε. Δεν είχαμε πλέον σωσίβια. Η μονάδα συντονισμού διάσωσης στην Ρώμη ήταν τελείως υπερφορτωμένη.
Το ναυτικό μας βοήθησε. Για πρώτη φορά καλή συνεργασία.
Πότε θα σταματήσει αυτή η παράνοια;
20/7:
5 ώρα το πρώτο σήμα στο ραντάρ.
125 άτομα σε μια λαστιχένια βάρκα. 2 παραλίγο να μας πνιγούν.
Συνολικά 600 άτομα διασώθηκαν. 20 άτομα δεν τα κατάφεραν.
Σκέψεις μου σήμερα:
Αν αγάπησα τον χειρισμό ενός τεχνικού μηχανήματος, είναι το ραντάρ της sea watch 2. Μου δίνει σήμα και στην πιο θεοσκότεινη νύχτα, που βρίσκονται απελπισμένοι άνθρωποι στην θάλασσα.
21/7
Από τις 4 χαράματα σε συνεχή επιχείρηση.
500 άτομα σε μια ξύλινη βάρκα.
Πολλές λαστιχένιες βάρκες και μια ξύλινη.
Το ναυτικό και 1 τάνκερ μας βοήθησαν. Δεν είμαστε μόνοι.
Πολλά γυναικόπαιδα. Μια λαστιχένια βάρκα βυθίστηκε. Τελευταία στιγμή διάσωση.
Απίστευτη συναισθηματική φόρτιση στο πλοίο.
Μερικοί ήταν 2 μέρες στην θάλασσα. Τελείως αφυδατωμένοι.
Δεν κατάφεραν ούτε 35χλμ.
Μια γυναίκα χωρίς αισθήσεις και με συσπάσεις.
Φτάνω αρκετές φορές στα όριά μου, όμως οι άνθρωποι που τους δίνω τα χέρια, για ν’ ανέβουν στο πλοίο, με ενθαρρύνουν να συνεχίσω.
Όταν βλέπεις στα μάτια αυτών που τράβηξες απ το νερό, ξέρεις γιατί το’ κανες και γιατί επιθυμείς να το ξανακάνεις.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
Πάλι νηνεμία στην θάλασσα του θανάτου.
Στη μεγάλη βάρκα των 500 ατόμων που σύραμε με το λιμενικό, 15 πτώματα, όλοι βασανιστικά είχαν σκάσει χωρίς αέρα, το λιμενικό ανέλαβε τα πτώματα. Ήμασταν όλοι ευγνώμονες γι’ αυτό, και επίσης τα 200 άτομα που ανεβάσαμε στο πλοίο.
Οι αφρικάνες γυναίκες για να μας δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, τραγούδησαν και χόρεψαν.
Έτσι η επιθυμία για ζωή και ο θάνατος είναι στενά, πλάι πλάι.
Πιστεύω πως η λάμψη της ανθρώπινης πλευράς μας, έδωσε ελπίδα στους διασωθέντες. Κι αυτό είναι μια θαυμάσια εμπειρία.
Επιθυμώ να μην είμαι πουθενά αλλού στην γη, αλλά εδώ επάνω σ’ αυτό το πλοίο.
Μόνο σήμερα, με κοίταξαν 800 ζευγάρια μάτια, με ευγνωμοσύνη.
Τώρα είναι όλοι, στον δρόμο προς την Σικελία.
Νοιώθω μια βαθειά ευγνωμοσύνη μέσα μου.
Πάλι μια πανέμορφη πανσέληνος. Το φως του τάφου, για όσους δεν τα κατάφεραν.
Η θάλασσα αστράφτει ειρηνικά.
Αύριο 3 χαράματα ξεκινά πάλι η κόλαση.
4μισυ εμφανίζεται η πρώτη λαστιχένια βάρκα. κατά την διάρκεια της μέρας, 620 άτομα διασώθηκαν. Ζητήσαμε βοήθεια. Η ιταλική ακτοφυλακή και το ναυτικό τους παρέλαβαν.
Πολλές έγκυες γυναίκες, οι κοιλιές καλυμμένες με ουλές, ίχνη από βασανιστήρια.
οι σκέψεις μου σήμερα.
τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι, πόσα υπέφεραν, στον δρόμο της φυγής, που συχνά άρχιζε μήνες πριν.
Ταπεινώθηκαν χτυπήθηκαν βασανίστηκαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι, βιάσθηκαν, δολοφονήθηκαν.
23/7-27/7-2016
ο καιρός επιδεινώθηκε, 6 μποφόρ και περισσότερο, καμία βάρκα. Δεν μπορούμε μ’ αυτή την τρικυμία να ξεκινήσουμε. Μείναμε βόρεια στα λιβυκά ύδατα, σε ετοιμότητα.
Ειδοποιήσεις της 24/7
20 πτώματα ξεβράστηκαν στις ακτές ανατολικά της Τρίπολης.
Ειδοποίηση της 25/7
87 πτώματα ξεβράστηκαν στις ακτές ανατολικά της Τρίπολης.
28/7
5 ώρα πρωί, 8 βάρκες εντοπίστηκαν, μια βόρεια των λιβυκών υδάτων
Επιχείρηση διάσωσης μαζί με τους γιατρούς χωρίς σύνορα, και τους ΜΟΑς. 1000 άνθρωποι διασώθηκαν. Κανείς νεκρός. Ένας είχε πυροβολημένο πόδι.
Ένα 16χρονο αγόρι με καμένο το μπράτσο. Το ωμό κρέας κρέμονταν σε λωρίδες.
Πολλές έγκυες γυναίκες. Έδωσα ένα γούνινο κουνελάκι σ’ ένα μικρό παιδί.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
Κραυγάζει η καρδιά μου στην θέα του 16χρονου. Βασανίστηκε με καυτό λάδι που έχυσαν στο μπράτσο του, 1 μέρα πριν διαφύγει.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
Κραυγάζει η καρδιά μου στην θέα του 16χρονου.
Τα λόγια του καίουν την ψυχή μου.
“καλύτερα να πνιγώ στην θάλασσα παρά να γυρίσω στην Λιβύη”.
Με δάκρυα στα μάτια μας ευχαρίστησε για την σωτηρία του.
29/7
26 λαστιχένιες βάρκες και μια ξύλινη βάρκα. Συνολικά 3500 διασώθηκαν. 17 νεκροί.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
26 λαστιχένιες βάρκες και ήμασταν μόνοι.
Είναι η αποκάλυψη.
Η λιβυκή ακτοφυλακή έρχεται καταπάνω μας, ένα ευρωπαϊκό πολεμικό πλοίο μας έδωσε προστασία.
Πολεμικά ελικόπτερα μας προστάτευαν, ενώ σέρναμε ανθρώπους από τις βάρκες.
Διέσωσα 20 παιδιά από μια βάρκα.
πολλές οικογένειες από Συρία.
Σήμερα βράδυ θα είναι περισσότεροι από 3000 άτομα. Πήραμε 300 άτομα στο πλοίο. Δεν ξέρουμε που θα πάμε.
Η μονάδα διάσωσης στην ρώμη δεν απαντά.
Βλέπουμε, τι θα γίνει αύριο.
30/7
4 ώρα χαράματα μεγάλη επιχείρηση διάσωσης. 700 άτομα διασώθηκαν. Μια γυναίκα πέθανε στην αγκαλιά της γιατρού μας. Αργότερα το ναυτικό, τους παρέλαβε όλους.
Οι σκέψεις μου σήμερα:
Η βάρκα που ήταν η νεκρή γυναίκα, δεν είχε μηχανή πια. Το είχαν αφαιρέσει, οι κυνηγοί κεφαλών των διακινητών.
Η φυγή έγινε πολύ βίαιη σε σχέση προ τετραετίας.
πολλές βάρκες τις κυνηγούν οι κυνηγοί κεφαλών των διακινητών. Πολλές φορές και έξω πολύ μακριά από τα λιβυκά ύδατα, στην ανοιχτή θάλασσα. Συχνά ξεβιδώνουν τις μηχανές στην ανοιχτή θάλασσα και οδηγούν τις βάρκες πίσω στην Λιβύη. Οι απελπισμένοι άνθρωποι αφήνονται στην τύχη τους. Κερδοσκοπία των συμμοριών των διακινητών.
Η λιβυκή ακτοφυλακή που εξοπλίστηκε με ταχύπλοα της γερμανικής κυβέρνησης για να αποτρέψει πρόσφυγες να’ ρθουν στην γερμάνια, γυρνά πίσω όσους δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν τα λιβυκά χωρικά ύδατα. Εκεί ξανά φυλακίζονται. Έναντι μιας παχυλής αμοιβής, ελευθερώνονται.
Η οι συγγενείς των προσφύγων εκβιάζονται να πληρώσουν, πχ με απειλή βασανιστηρίων.
Οι φύλακες στην Τρίπολη, βρίσκονται στον 3ο όροφο μιας πολυκατοικίας. Απόδραση γίνεται μόνο αν πηδήξουν απ’ το παράθυρο.
Πάντοτε εκπλησσόμενα, γιατί πολλοί πρόσφυγες, είχαν σπασμένα κόκκαλα και κάθονταν με ανοιχτές…στις βάρκες.
1/8
πτήση Μάλτα Φρανκφούρτη
Οι σκέψεις μου σήμερα πριν την πτήση:
Νοιώθω πως δραπετεύω, από τους ανθρώπους που με χρειάζονται τώρα περισσότερο.
Επιστρέφω σε μια Ευρώπη που όλο και πιο πολύ με τραντάζει.
Τον 1 μήνα που ήμουν στην θάλασσα, η sea watch 2, έσωσε 6000 ανθρώπους μόνη της, και πάνω από 20000 σε συνεργασία με άλλες ΜΚΟ, γλύτωσε απ’ τον θάνατο. Και αυτό σε μια θαλάσσια περιοχή που μόλις 20 μίλια φάρδος.
Όλοι τους, παρελήφθησαν από το ιταλικό ναυτικό και άλλες εθελοντικές οργανώσεις. Σε ασφάλεια μεν, όμως δε σε μια αμφίβολη ελευθερία.
“Γιατί πας ακόμα στην sea watch, αφού σταμάτησαν τα κύματα των προσφύγων στην χώρα”, με ρωτούσαν γνωστοί, πριν το ταξίδι μου. Αυτή είναι η εντύπωση που κυριαρχεί.
Χάρη στον ερντογκάν, χάρη στο κλείσιμο των διόδων των Βαλκανίων, χάρη στα σύνορα με συρματοπλέγματα, χάρη στα χρήματα του Ιούδα, στην Λιβύη και σε άλλες χώρες από όπου αυτοί οι άνθρωποι διαφεύγουν.
Τα κλειστά σύνορα κάνουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο, να τους απομένει η διαδρομή του θανάτου στη μεσόγειο.
Η μεσόγειος έπρεπε να ανακηρυχθεί παγκόσμιο μνημείο, της απάθειας, της αδιαφορίας, και της απώλειας του ανθρωπισμού.
Καθημερινά η θάλασσα ξεβράζει στις ακτές πτώματα.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, που βρήκαν την ελευθερία τους, στον θάνατο στην μεσόγειο.
Άγνωστοι αγνώριστοι.
Ομαδικός τάφος μεσόγειος.
Κάθε σωσίβιο που περιφέρεται, εδώ έξω, διηγείται αυτή την ανθρωπινή καταστροφή.
45 εκατομμύρια κοστίζει η μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή, ούτε 4 ευρώ, όταν διαιρέσεις τα λειτουργικά έξοδα της sea watch 2, με τον αριθμό των διασωθέντων.
Κι εδώ στην χώρα, αναρωτιούνται, ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά.
Μερικές ΜΙΚΟ συντελούν, για να μην γίνει η διέλευση μέσω της μεσογείου, τελείως θανατηφόρα.
Η Ευρώπη αδιαφορεί. Φρικιάζω!
Το “θα τα καταφέρουμε ” το ερμηνεύω ήδη αλλιώς.
Θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε τους πρόσφυγες μακριά από εμάς κι έτσι λίγο λίγο να χάσουμε την ανθρωπιά μας.
Μεσόγειος, η από την Ευρώπη αδιάφορη καταστροφή του ανθρωπισμού.
Δυσκολεύομαι να γυρίσω σπίτι.
Κανονικότητα δεν μπορώ να φανταστώ πλέον.
Την φρίκη που βίωσα, ξεπερνά κάθε φαντασία.