Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Έφτασε ο καιρός. Μπήκαμε στο αμάξι, φορτώσαμε τις καλοκαιρινές μας «φορεσιές» και όλα αυτά που θεωρήσαμε απαραίτητα, κάναμε εικόνα τις προσδοκίες μας, μας ευχηθήκαμε καλό ταξίδι και φύγαμε…
Αν έβαζα έναν τίτλο στις φετινές μας διακοπές, θα ήταν «βίρα τις άγκυρες και πάμε όπου μας βγάλει». Ήταν έντονο το συναίσθημα της φυγής αυτή την φορά. Λίγο ο αρκετά πιεστικός χειμώνας, που πέρασε τόσο γρήγορα χωρίς να τον καταλάβουμε καλά καλά στην όμορφη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, λίγο οι κοινωνικές υποχρεώσεις, λίγο η καταχνιά του χειμώνα, ξαφνικά αρχίζεις να ονειρεύεσαι παραλίες με μαγικά καταγάλανα νερά, νύχτες με ξάστερο ουρανό και χαλαρά ποτάκια στα αγαπημένα σου beach bar.
Το ταξίδι μας ξεκίνησε από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο φέρυ μπότ από Ιταλία με προορισμό την μικρή πατρίδα. Αφού αφήσαμε πίσω μας το αντικειμενικά άσχημο και παντελώς αδιάφορο λιμάνι της Ανκόνας και είδαμε από τα μεγάλα παράθυρα του πλοίου την θάλασσα να απλώνεται μπροστά μας το συναίσθημα των διακοπών κύλησε αυτόματα στις φλέβες μας.
Βρήκαμε τις θέσεις μας, απλώσαμε τα πράγματά μας κάπου κοντά σαν καλοί ταξιδιώτες και κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ του πλοίου, ανεβοκατεβήκαμε σκάλες, περάσαμε διαδρόμους τρεις και τέσσερις φορές και καταλήξαμε ο καθένας στην θέση του να κάθεται αναπαυτικά, με περιοδικά, ηλεκτρονικές συσκευές και ότι άλλο θα μας έκανε να περάσουμε ευχάριστα τις 20 ώρες που μας απέμεναν στο πλοίο.
Μετά από ένα πραγματικά ήρεμο ταξίδι, αρκετές αναμνηστικές φωτογραφίες στο κατάστρωμα και αποκαρδιωτικές συζητήσεις με τους εργαζόμενους στο πλοίο σχετικά με την κρίση στην Ελλάδα, φτάσαμε στον προορισμό μας, το καινούργιο λιμάνι της Πάτρας.
Χαμόγελα, ικανοποίηση, ανακούφιση πως όλα πήγαν καλά σε αυτό το πολύωρο ταξίδι μας και βουρ για το αγαπημένο μου χωριό, τον Λόγγο Αιγίου.
Το ξέρω πως δεν είναι Cote d´azour ή κάποιο κοσμοπολίτικο νησί, το ξέρω πως δεν έχει την ομορφιά ενός κυκλαδίτικου νησιού και τις «χάρες» των κουκλίστικων ορεινών χωριών της Ελλάδος, αλλά είναι το «δικό μου» μέρος, αυτό που πέρασα τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μου, το πρώτο μου μπάνιο, οι άνθρωποι που αγαπώ και χαίρομαι να τους βλέπω ξανά και ξανά κάθε καλοκαίρι.
Όταν ζει κανείς, «μετανάστης» σε μια άλλη χώρα, αυτό που τον κρατάει ζωντανό, δυνατό και γερό στην ψυχή, είναι η ώρα και η στιγμή που θα αντικρίσει θάλασσα, θα επαναφέρει στην μνήμη του τις ανέμελες παιδικές του στιγμές, φωτογραφίες του μυαλού που επιμένουν, ανεξίτηλες.
Ο Λόγγος μου, έχει ομορφιές. Έχει θάλασσα γαλάζια, έχει ανθρώπους που χαμογελούν και σε προσέχουν, έχει φαγητό καλό, ψαράκι φρέσκο, μπαράκια εκεί που σκάει το κύμα, μουσικές που σε ταξιδεύουν και σου γαληνεύουν την ψυχή. Το Μπλέ, το Ανώνυμο, το Beau Rivage, το Βαλτάκι, ο Κήπος της Κυρίας Μαρίας, ο Πλάτανος, το Long Beach, το Άσπρο Μαύρο…μαγαζιά, ταβέρνες, καφενεία, beach bar, όλοι μαζί κάνουν αυτό το «μαγικό» σύνολο, αυτό που σε παρασύρει, αυτό που σε κάνει να νιώθεις διακοπές.
Τώρα θα μου πει κανείς, καλά όλα αυτά, αλλά «μόνο ο Λόγγος σε κάνει να νιώθεις έτσι;». «Φυσικά και όχι…». Η Ελλάδα είναι γεμάτη ομορφιές. Έχει απέραντο γαλάζιο μέχρι εκεί που δεν φτάνει το μάτι σου, ανθρώπους και συνήθειες που δεν μοιάζουν με κανέναν λαό. Έχει θράσος, έχει τσαγανό και φιλότιμο. Έχει πράσινο, έχει ακόμη ανθρώπους που την νοιάζονται και την αγαπούν. Η Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ.
Εμείς, οι Έλληνες του εξωτερικού, ξέρουμε καλύτερα. Γιατί όταν παίρνει κανείς απόσταση από το «πρόβλημα» το μυαλό σκέφτεται πιο καθαρά, πιο αντικειμενικά… έτσι αντικειμενικά σκέφτομαι κι εγώ και τολμώ να λέω πως η Ελλάδα θα ανθίσει ξανά. Θα γίνει ένα περιβόλι του ουρανού, έτσι όπως το φαντάστηκαν οι ποιητές μας, οι ζωγράφοι μας, όλοι αυτοί που δεν σταμάτησαν να αισιοδοξούν και να αισθάνονται πως μέσα από όλη αυτή την κρίση θα βγει και κάτι καλό.
Ναι, τα πράγματα δεν θα γίνουν όπως πριν, αλλά οι αλλαγές κρύβουν δώρα. Αρκεί να θέλεις να τα δεις με τα μάτια της ψυχής.
Τα όνειρα επιτρέπονται.
Καλό μας καλοκαίρι!
