Ένα αστέρι, ένα λαμπιόνι και άλλαξε η καθημερινότητα.
Έρχονται οι πιο χαρούμενες γιορτές. Δεν ξέρω αν έρχονται για όλους χαρούμενες, αλλά γιορτινές θα είναι: στους δρόμους, στις πλατείες, στα καταστήματα, στα περισσότερα σπίτια.
Αν θέλεις, δώσ’μου ένα μαγικό ραβδί και θα σου αλλάξω την πραγματικότητά σου, αν είναι θλιβερή, στο άψε -σβήσε. Θα σου φέρω…
Ένα αναμμένο τζάκι δίπλα στην τηλεόραση που θα παίζει την ταινία “Χορεύοντας στην Βροχή”.
Ένα δίσκο γεμάτο κουραμπιέδες, μελομαράρονα, ρόδια, δίπλες και γκί τυχερό.
Εκείνο το τρενάκι που σφυρίζει καθώς περνά μέσα από τις χιονισμένες ράμπες και αντί για καπνό βγάζει ζάχαρη άχνη και αστερόσκονη.
Ένα πελώριο χριστουγεννιάτικο κουτί με σοκολατάκια διαλεχτά και λικέρ.
Δεν με πιστεύεις; Καλά κάνεις! Το ραβδάκι μελαγχόλησε. Δίπλα σου και δίπλα μου γίνεται πόλεμος. Στους δρόμους, στις γειτονιές, στα σπίτια μέσα. Στην Τρίπολη ο γείτονας σκοτώνει τον διπλανό του, γιατί του δηλητηρίασε τα σκυλιά, στο Γκάζι πιστολέρο πυροβολεί, στην Πολιτική όλοι υπόσχονται τα πάντα, στη Ρόδο σε διάστημα μιας εβδομάδας τρεις σκοτώθηκαν σε τροχαίο και κάμποσοι τραυματίστηκαν σοβαρά στους δρόμους.
Οι άστεγοι κοιμούνται στις γωνιές και στα πεζοδρόμια, τα γατάκια μπαίνουν στις μηχανές των αυτοκινήτων για να ζεσταθούν, οι ναρκομανείς παρακαλούν για 20 σενς και εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να έχουμε διαδίκτυο. Να μπορούμε να το πληρώσουμε για να επικοινωνούμε.
Όταν ήμουν παιδί κρυβόμουν τα βράδια στην ντιβανοκασέλα μου και αγκαλιά με την καρό, κόκκινη κουβέρτα μου αποκοιμιόμουν μπροστά από το στολισμένο δέντρο με τα πολύχρωμα φώτα και την πάχνη στα κλαδιά του. Η μπαλκονόπορτα του σπιτιού ήταν γεμάτη σχέδια από αστέρια χιονισμένα, αη-βασίληδες και δεντράκια. Το σπίτι μύριζε κουραμπιέ και κανέλλα. Τότε τα έβρισκα, σήμερα τα δημιουργώ για τους άλλους, μα πρωτίστως για μένα. Για να μην εγκαταλείψω την ανάγκη να είμαι και παιδί.
Να μην ξεχάσω να νοιώθω.
Να μην ξεχάσω να ονειρεύομαι.
Να μην γίνω αδιάβροχη στα συναισθήματα.
Να μην ξεχάσω να συγκινούμαι μπροστά στην ομορφιά της Φύσης, των σκύλων, των σκατζόχοιρων και των άλλων. Γιατί υπάρχουν ακόμα εκείνοι που εκπέμπουν ομορφιά.
Τούτα τα Χριστούγεννα φορώ ρούχα απλά, στολίζω το σπίτι με τα περσινά μου, κρεμώ και ένα ξύλινο αστεράκι στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και βγαίνω στους δρόμους για να ευχηθώ χρόνια ανθρώπινα. Κρατώ και τα βιβλία που μου κάθονται αδρανή στη βιβλιοθήκη, τα μοιράζω στους παππούδες που στέκονται στις πλατείες και στα πάρκα με τα εγγονια τους, τα αφήνω στον κισσέ κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, χαρίζω μερικά και στους άστεγους που κάνουν σπίτι τους την κούτα, φτιάχνω γλυκά και επισκέπτομαι τα ιδρύματα.
Και δίνω υπόσχεση σε μένα: κάθε μήνα, μια ημέρα, να κάνω το ίδιο.
Γραμμάτια είναι η ζωή. Μόνο γραμμάτια. Σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Η αχαριστία, η οκνηρία, η αδικία, η αλαζονεία, η χαρά είναι γραμμάτια που τα ξεπληρώνουμε αργά ή γρήγορα. Για όλα πληρώνουμε κάποιο αντίτιμο. Ας είναι καλό. Ή για να το πω αλλιώς, ας είναι το λιγότερο κακό.
Κανείς μόνος σε τούτο τον κόσμο.
Να αγαπηθείς μέχρι τον ουρανό.
Να μάθεις να αγαπάς.
Να μοιραστείς.
Να δίνεις.
Να νοιώθεις.
Να προσπερνάς την βλακεία, χωρίς να τη ξεχνάς.
Γραμμάτια τούτη η ζωή. Θα τα εξοφλήσεις ούτως ή άλλως.
Καλό Δεκέμβρη!
