Με θλίβει αυτό το περίσσευμα κακεντρέχειας, αυτή η ευκολία της «πολιτικής» κριτικής (που δεν είναι παρά κριτική επί του μικροπολιτικού), αυτή η άφθονη χολή από δεξιά κι αριστερά, από κάθε κατεύθυνση, από κάθε τηλεπαρμένο, από κάθε «αριστερό», αυτή η υστερική εμμονή στον κουτσομπολίστικο σχολιασμό της επικαιρότητας (που αποτελεί, βεβαίως, συστατικό των κοινωνικών δικτύων), αυτός ο φονταμενταλισμός του Έλληνα μικροαστού που έχοντας γνώμη για τα πάντα ακόμα κι όταν αγνοεί τα πάντα, που έχοντας κιόλας καταλάβει τι θα κάνει ο Τσίπρας ενώ δεν έχει ούτε 24ωρο πρωθυπουργός, είναι έτοιμος να προδικάσει, να δικάσει, να επιπλήξει, να τιμωρήσει, αναπαράγοντας όλες τις αθλιότητες για όρκους, για Ιερώνυμους και για δεν ξέρω γω τι, απολαμβάνοντας την κριτική στο μικρό του δέντρο και αγνοώντας μεγαλοπρεπώς το δάσος, που κομμάτι του είναι ο ίδιος!
Αυτό με θλίβει και αυτό με τρομάζει περισσότερο από οτιδήποτε. Επειδή με αυτόν τον μικροαστικό, μισαλλόδοξο φονταμενταλισμό τρέφεται μεγάλο μέρος αυτής της χώρας.
Επειδή αυτή η ευκολία της ισοπέδωσης στο όνομα ιερών και όσιων, αυτή η ανήθικη ευκολία της κατάδοσης, η ευκολία της προσβολής του Άλλου με ελάχιστα έως καθόλου αποδεικτικά στοιχεία, είναι κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας και, στην ακραία της μορφή (που δεν την εκφράζουν μόνον οι φανεροί χρυσαυγίτες αλλά πιο πειστικά οι Μπαλτάκηδες, οι Βουλτέψηδες, οι Αδώνηδες, οι Μαρίες Σπυράκηδες, οι Πλεύρηδες, οι Βορίδηδες, οι Μπάμπηδες Παπαδημητρίδηδες, κλπ.) γεννάει τα φιδίσια αυγά.
