* Ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
είναι τέως Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Μνημείο Πεσόντων 1821 Λαγκάδια, Αρκαδία
Άκουσε τις σταγόνες του νερού
που διαβρώνουν το παλιό κτήριο
και τους ανεξήγητους ήχους
σαν ήχους καρδιάς
που συνεχώς λιγοστεύουν
Δημήτρης Μυταράς, Νύχτα
Η ιστορική μνήμη δεν [πρέπει να] είναι ούτε κόκκινη ούτε γαλάζια ή πράσινη. Ίσως πολλές φορές να γίνεται ασπρόμαυρη ιδίως όταν συγκρούονται οι κοινωνικοαπελευθερωτικοί στόχοι με τα χρησιμοποιούμενα ηθικοπολιτικά μέσα.
Σ’αυτή όμως τη χώρα έχουμε τη συνήθεια να ανατρέχουμε στην ιστορία ως δόξα ή ως δικαίωση, αλλά να λησμονούμε την [κακή] τύχη που εμείς οι ίδιοι επιφυλάσσουμε στους όποιους ήρωές μας [εθνικούς, πολιτικούς, πνευματικούς κλπ]. Συχνά τους δολοφονούμε, τους εξορίζουμε, τους δηλητηριάζουμε, τους ευτελίζουμε και τους θυμόμαστε –δήθεν υπερήφανοι-όταν τους θαυμάζουν οι “ξένοι” [δανειστές ή τουρίστες].
Άρα, γιατί πιστεύουμε ότι η Ιστορία είναι μαζί μας ή ότι κάτι μας χρωστάει; Ποιό άραγε ηθικό πλεονέκτημα επικαλούμαστε για να μας λυπηθεί; Επειδή “παράγουμε” ήρωες ή επειδή τους προδίδουμε;
ΥΓ 1ο: Έτσι κι αλλιώς ο ιστορικός χρόνος είναι διάφορος απ’το χρόνο που ζούμε
[Παναγιώτης Καραβασίλης]
ΥΓ 2ο: “Με μιά σημαία προχωρεί
Με μιά πληγή επιστρέφει”
[Γιώργος Παπούλιας, Μονομαχία με τη σιωπή]
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author