Γελάω συχνά.
Μ’ αρέσει να τσακώνομαι με τους φίλους μου. Με τους άλλους δεν έχω κανένα λόγο να τσακωθώ.
Ξέρω ότι ελάχιστα πράγματα θα γνωρίσω σε βάθος στη ζωή μου.
Ξέρω ότι θα φύγω με πολύ περισσότερες ερωτήσεις από τις απαντήσεις που θα έχω πάρει.
Ξέρω ότι τα λίγα που γνωρίζω προτιμώ να τα κάνω πράξη ή λόγο παρά να διδάσκω τους άλλους πώς να τα κάνουν.
Μου αρέσουν οι προγραμματισμένες εκδρομές με άλλους αλλά και οι μοναχικές λοξοδρομήσεις.
Μου αρέσουν οι παρέες αλλά βρίσκω χαρές όταν είμαι μόνος μου.
Μπορώ να διακρίνω έναν άνθρωπο από τον τρόπο που διορθώνει έμπρακτα ή προφορικά τις βλακείες που λέει από έναν άλλον που καταστρέφει με βλακείες, προφορικές ή έμπρακτες, όλα αυτά που λέει.
Θυμώνω συχνά και φωνάζω αλλά μετά σκέφτομαι και τις περισσότερες φορές ανακαλύπτω τον λόγο του θυμού ή της φωνής. Δεν ζορίζομαι να ζητήσω συγχώρεση για τα λάθη μου.
Νομίζω ότι συμφωνώ με το “ουδείς εκών κακός”. Μάλλον ξεστρατισμένοι είναι οι “κακοί”. Και ο μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι τρεις: Να προσέχεις, να τους προσέχεις και να μην κάνεις ότι κάνουν.
Λέω συχνά ψέματα αν η αλήθεια μου μπορεί να πληγώσει κάποιον που συμπαθώ.
Σπανίως αφήνω την εγκράτεια να μου στερήσει απολαύσεις που δεν γνώριζα πριν γεννηθώ και θα ξεχάσω όταν πεθάνω. Εκτός κι αν αυτές οι απολαύσεις θέτουν σε κίνδυνο την αγάπη μου για εκείνους που αγαπάω.
Σπανίως έχω σοβαρά επιχειρήματα να αντιτάξω στις αλήθειες των άλλων επειδή έχω μάθει πια ότι κάθε ερμηνεία θέσεων, απόψεων, ιδεολογημάτων και λοιπά παρόμοια, οδηγεί σε μια ταυτολογία πίστης με άλλες λέξεις. Και σε θέματα πίστης δεν μπορώ να έχω λογικά επιχειρήματα.
Συμφωνώ με τον Τολστόι που έχει πει (Πόλεμος και Ειρήνη) ότι δυστυχία είναι οι τύψεις και η αρρώστεια και ότι ευτυχία είναι η απουσία τους.
Με τα χρόνια έφτασα στο συμπέρασμα ότι με τις τύψεις προϋποθέτει την ύπαρξη συνείδησης του αμαρτήματος (με την έννοια του λάθους) και με την αρρώστεια εννοεί την αδυναμία να υπάρχεις με την ελευθερία που σου έχει υποσχεθεί το σώμα σου.
Αυτά και κάμποσα άλλα με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό να ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές.
Άρα, μπορεί και να ψηφίσω λάθος, για μερικούς.
Το σίγουρο όμως είναι ότι θα ψηφίσω.
Γιατί η άρνηση της ψήφου με οδηγεί σε κάτι που αντιπαθώ: τη μοναξιά.
Και μειώνει την αξία ενός πολύτιμου –για μένα– αγαθού: της εγκόσμιας μοναχικότητας.
Τετάρτη, 14 Μαΐου 2014
