Είναι αρχειακό υλικό που μου εμπιστεύτηκε ο κ. Αποστόλης Ποσάντζης. Εφημερίδες της εποχής του Έπους του ’40. “Αυγή”, “Ριζοσπάστης”, “Εμπρός”, “Ελευθερία”, “Ακρόπολις”, “Βραδυνή”, “Το Φως” από το 1943 μέχρι την δολοφονία του Λαμπράκη. Σπουδαίο υλικό που προκαλεί δέος μπρος στα συναισθήματα των ανθρώπων που πρωταγωνιστούσαν τότε και που ήταν φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και τις ίδιες προσδοκίες με μας. Με έναν επιπλέον ελεεινό τρόμο: του φασισμού, της μισαλλοδοξίας, του ναζισμού εναντίον τους και της οργής των πολιτών απέναντι σε κάθε κουρελιασμένο από αξίες και αφυδατωμένο από συναισθήματα ανθρωπόμορφο κατασκεύασμα. Ο πόλεμος, οι σφαγές, η εισβολή, η στέρηση της Ελευθερίας, ο ελεεινός φασισμός και ναζισμός, η αδικία, η ελπίδα. Πάντα, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες είναι το δεδομένο και το ζητούμενο.
Δυο ιστορίες από τότε. Μια του Κώστα Βάρναλη και μια του Σπήλιου ενισχύουν την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι με ενσυναίσθηση πάντα μιλούσαν γράφοντας. Και οι προτροπές “Αγρυπνήτε, Ενωθήτε, Παλέψτε κατά του Φασισμού” αποτυπώνουν την σταθερή ανάγκη για σεβασμό και αλληλεγγύη. Τότε πώς είμαστε ακόμα έτσι; Σχεδόν σκοτάδι, ίσως κι νεοπνευματικός μεσαίωνας. “Όταν η Ιστορία ενός λαού δεν γράφεται σωστά, δεν βγαίνει και ο λαός σωστός. Οι νέοι δεν γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του τόπου μας” είπε σε εκμπομπή της ΕΡΤ στον Στέλιο Κούλογλου ένας Διστομίτης τις προάλλες.
Καλή ανάγνωση στα πρωτοσέλιδα του τότε. Και το νου σου στην Ιστορία. Ένα διαρκές ναρκοπέδιο που καταστρέφει μόνο την πλάνη και το πνευματικό σκοτάδι.
