Ποια η αξία- πια- να ασχολούμαστε με τις φρικιαστικές λεπτομέρειες της υπόθεσης της Άννυ;
Αν η μάνα ξόδεψε – ενώ έψαχνε την μικρή – 8.000 ευρώ σε αγορές, αν ο πατροκτόνος παραδέχεται ή όχι το έγκλημα, αν είναι ψύχραιμος, τρελός, ναρκομανής ή δίποδο τέρας;
Μπορεί να συγκλονίστηκε και η υφήλιος με το συμβάν – όπως έγινε και με το πρόσφατο ναυάγιο στη Ρόδο- αλλά παντού στον κόσμο υπάρχουν άρρωστοι που δηλητηριάζουν και κομματιάζουν τα θύματά τους, όπως καθημερινά πνίγονται άνθρωποι στη θάλασσα και άλλοι, αφανείς, ήρωες σώζουν, όσους προφτάσουν. Κι αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα βρούμε πολλά κρυμμένα μυστικά πνιγμών στους ωκεανούς.
Στο θέμα μας τώρα, στην Άννυ.
Η αναπαραγωγή των λεπτομερειών που αποκαλύπτονται από τις έρευνες, μπορεί να είναι μέρος της επικαιρότητας και της υποχρέωσης των ΜΜΕ. Αλλά ας δούμε αυτό που πρόκειται να γίνει. Τους άρρωστους που ήδη βρίσκονται δίπλα μας και δεν τους αξιολογούμε γιατί πιστεύουμε πως δεν θα είναι ικανοί, πως δεν μας αφορά, πως κάτι θα τους εμποδίσει, πως … δεν βαριέσαι μωρέ… υπερβολές λέμε.
Από τις μέχρι τώρα ενδείξεις οι γονείς της Άννυ ήταν άρρωστοι. Ναρκομανείς και άρρωστοι. Εθισμένοι στο εύκολο κέρδος και άρρωστοι. Ψεύτες και άρρωστοι. Επιπόλαια γενόμενοι γονείς (όπως πολλοί) και άρρωστοι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς θα κριθούν από την Δικαιοσύνη και την Ψυχιατρική. Τελεία εδώ.
Επιμένω – όπως το είχα ξαναγράψει – στις ενδείξεις που αποκαλύπτονται καθημερινά δίπλα μας. Προσοχή στις ενδείξεις. Γιατί το πένθος εκ των υστέρων δεν ωφελεί. Ούτε ο ξαφνικός υποκριτικός αιφνιδιασμός και η οργή. Εδώ σε θέλω. Στο τώρα που βλέπεις να σου’ρχεται και συ κωφεύεις, διστάζεις, αδιαφορείς. Αυτά είναι τα δύσκολα.
Το αντέχεις να το πας μέχρι τέλους; Εκεί που θα προφτάσεις ένα άλλο κακό τέλος;